Η ιστορία έχει αποδώσει τη φράση στον Ανδρέα Παπανδρέου όταν τον Αύγουστο του 1976 η Τουρκία έβγαλε το πλοίο στο Αιγαίο για έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα. Στην πραγματικότητα η πατρότητα ανήκει τόσο στον Ανδρέα όσο και στον Καραμανλή. Επειδή, στις σοβαρές χώρες- και η Ελλάδα δεν είχε καμιά σχέση με τη σημερινή παράγκα- με σοβαρούς πολιτικούς, τα σοβαρά θέματα αντιμετωπίζονται με συνεργασία του πολιτικού φάσματος. Όχι με κοκορομαχίες και εμφύλιους.
Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας εδώ και μερικές δεκαετίες. Ότι στα κόμματα δεν επικρατεί εθνική συνείδηση. Επικρατεί κομματική. Κάποτε οι κομμουνιστές συμπέραιναν ότι η κατάντια της χώρας οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι η ελληνική αστική τάξη δε είχε και δεν έχει εθνική συνείδηση. Παράξενο να το ακούς από κομμουνιστές. Αλλά, αληθινό.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου, για τα μέτρα του 1976 ήταν ένας επιπόλαιος λαϊκιστής. Για τα σημερινά, ένας σοβαρός πολιτικός. Επειδή, η επάρκεια των Ελλήνων πολιτικών ακολουθεί τόσο φθίνουσα πορεία, που μπορεί στο μέλλον να θεωρείται και ο Τσίπρας σοβαρός!
Παρ όλες τις αντίθετες πεποιθήσεις που είχαμε αρκετοί επαναστατημένοι τότε, τα έδρανα της Βουλής ήταν γεμάτα από ανθρώπους εγγράμματους, γνώστες των θεμάτων της πολιτικής της χώρας, σοβαρούς, και κυρίως που ήξεραν πότε να αμολήσουν το ζωνάρι και πότε να το μαζέψουν. Σε όλα τα κόμματα ανεξαίρετα. Κυρίως, ήξεραν ότι ο λαός είναι ΕΝΑΣ και έναντι ΟΛΟΥ του λαού ήταν υπεύθυνοι.
Όταν τον Αύγουστο του 1976 η Τουρκία έβγαλε το μετασκευασμένο από πολεμικό σε σεισμογραφικό πλοίο «Χόρα» στο Αιγαίο για έρευνες στην ελληνική υφαλοκρηπίδα δημιουργήθηκε σκηνικό πολέμου χειρότερο από το σημερινό. Γιατί τότε η Τουρκία δεν τολμούσε καν να βγει στο Αιγαίο.
Αφού κινητοποιήθηκε ο στόλος, ο πρωθυπουργός Καραμανλής δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από τον Ανδρέα που ήταν εκτός Ελλάδας και που ρωτούσε αν ήταν σκόπιμο να επιστρέψει (για να καταλάβει κανείς τη διαφορά υπευθυνότητας του τότε με το εδώ και κάτι χρόνια). Ο Πέτρος Μολυβιάτης που ζει ξέρει καλύτερα να μας πει τι απάντησε ο Καραμανλής, αλλά ο Ανδρέας έφτασε εσπευσμένα και στις 8 Αυγούστου ενημερώθηκε για τα συμβαίνοντα.
Την επόμενη μέρα, από τη Θράκη που βρέθηκε, καθόλου τυχαία, σε μια ομιλία του κάλεσε την κυβέρνηση να είναι αυστηρή και όχι ανεκτική με την Τουρκία και απηύθυνε τον επιθετική προτροπή «βυθίσατε το Χόρα». Η προτροπή έγινε πρωτοσέλιδο και ταυτόχρονα απαίτηση ενός μεγάλου τμήματος του λαού και πίεση στην κυβέρνηση.
Ο ελληνικός στόλος ήταν ήδη στο Αιγαίο και το «Χόρα» μπροστά στον ορατό κίνδυνο να γίνει αιτία ελληνικής επίθεσης στον τουρκικό στόλο, και λόγω κλίματος, τα μάζεψε και ξαναμπήκε στα Δαρδανέλια. Βγήκε τον Μάρτιο του 1987 ως «Σισμίκ» για να ξαναμαζευτεί άρον άρον όταν ο Ανδρέας ως πρωθυπουργός, με τον Καραμανλή Πρόεδρο, έβγαλε πάλι όλο το στόλο και απείλησε την Τουρκία με πόλεμο.
Αυτά, για να καταλάβει ο σημερινός ευνουχισμένος από τα ευρώ πολίτης τη διαφορά πολιτικών προσώπων και πολιτικών πράξεων με όσα συμβαίνουν εδώ και 22 χρόνια. Ήθελαν ο Ανδρέας και ο Καραμανλής πόλεμο; Όχι βέβαια! Πήγαιναν για πόλεμο; Όχι βέβαια! Απλώς ήξεραν ποιος είναι ο απέναντι και ποια τα όριά του. Ήξεραν το διεθνή παράγοντα. Ήξεραν να κάνουν πολιτική. Ήξεραν πώς να παίζουν στη σκακιέρα.
Το μυστικό όπλο της χώρας δεν ήταν μόνο ο στόλος ή η αποφασιστικότητα του Καραμανλή και του Ανδρέα και στις δύο περιπτώσεις. Ήταν η σύμπνοια και η συνεργασία όλων των κομμάτων σιωπηρά σ εκείνες τις στιγμές. Γιατί, όπως αποκάλυψε και ο ίδιος ο Ανδρέας αργότερα, το «βυθίσατε το Χόρα» δεν ήταν ακριβώς δική του φράση. Ήταν προσυνεννοημένη.
Όταν ρωτήθηκε το 1980 αν ήταν σε συνεννόηση με τον Καραμανλή για να την πει, απάντησε: «Δεν μπορώ να σας απαντήσω γιατί σέβομαι κοινές αποφάσεις σε κρίσιμα θέματα». Κι έτσι, απάντησε.
Αλλά, για όποιον θέλει να ακούσει πιο βαθειά, δεν απάντησε στο ερώτημα. Απάντησε σε ένα άλλο ερώτημα, που δυστυχώς μένει στην πράξη αναπάντητο εδώ και 2,5 δεκαετίες. Και η απάντηση στο ανέκφραστο ερώτημα ήταν: «Στα κρίσιμα θέματα πρέπει να παίρνονται κοινές αποφάσεις».
Σήμερα, με μια Τουρκία να έχει ξεσαλώσει υπό έναν δικτάτορα και να είναι επιθετική και απρόβλεπτη, η Ελλάδα έχει μια κυβέρνηση που διχάζει το λαό, διχάζει τις πολιτικές δυνάμεις, γκρεμίζει γέφυρες, κυβερνά μονοκρατορικά, χωρίς να έχει καν τους στοιχειωδώς επαρκείς και μορφωμένους συμβούλους και υπουργούς για να ανταπεξέλθουν στα μεγάλα προβλήματα. Ανεπαρκείς μπροστά στους επαγγελματίες του Καραμανλή και του Ανδρέα.
Προβλήματα σαν το οικονομικό, που αφορά στη χώρα για διάστημα που ξεπερνάει τη θητεία της, τις σχέσεις της Ελλάδας με τους «εταίρους» και «συμμάχους», τις σχέσεις με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις, και τα λεγόμενα εθνικά προβλήματα.
Το χειρότερο: Σπέρνει στην Παιδεία αποπατριδοποίηση, ολοκληρώνοντας το έργο του σημιτικού δήθεν πεφωτισμένου κοσμοπολιτισμού, σε σημείο που καθένας πολίτης που αναφέρεται πια στην πατρίδα να θεωρείται φασίστας! Έτσι παραδίνεται η πατρίδα στους φασίστες.
Η αντιπολίτευση από την άλλη είναι διαλυμένη σε κομμάτια, τα περισσότερα από τα οποία είναι ανιδεολογικά και τυχοδιωκτικά που σκέφτονται την επιβίωση του κόμματος. Αδύναμα να προσφέρουν, αλλά και αποξενωμένα από την ίδια την κυβέρνηση.
Το Συμβούλιο Εξωτερικής πολιτικής υπάρχει για φιγούρα και ο υπουργός Άμυνας προθυμοποιείται να ενημερώσει… τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης αντί να σπεύσει να τον ενημερώσει ο ίδιος ο πρωθυπουργός! Επιπόλαιες αισχρότητες συμπλεγματικών ανθρώπων που δεν έχουν ιδέα για το βάρος ευθύνης που κουβαλάνε στην πλάτη τους.
Σ αυτή τη γκρίζα ζώνη του κατακαθιού που λέγεται πολιτική ζωή της χώρας, ευτυχώς που δεν υπάρχει ο Ανδρέας να φωνάξει «βυθίσατε το Χόρα». Θα έβγαινε η μισή Ελλάδα και θα τον έπαιρνε στο κυνήγι για φασίστα και για πολεμοκάπηλο. Γιατί αυτή την Ελλάδα χτίσαμε.
Επιμύθιο. Όσο ο ελληνικός λαός θα ψηφίζει τον κάθε άσχετο και ασόβαρο που εμφανίζεται μπροστά του, με κριτήρια ευκαιριακά και επιπολαιότητας ανήλικου, θα υποφέρει. Και η κάθε Τουρκία με τους κάθε δανειστές θα κάνουν πάρτυ και θα γελάνε. Επειδή εδώ λαός και πολιτικοί, αντάμα, έχουν καταντήσει τη χώρα χώρο. Και τη βυθίζουν.
Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης
