Tης Mαρίας Dawkinson
Ασχολούμαστε σοβαρά με το τι θα κάνει η κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ, αν θα βάλει υποψηφιότητα ο Γιώργος Παπανδρέου, αν θα συνεργαστεί με τη ΝΔ σε περίπτωση που βγει πρώτη, ή αν τελικά θα συνεργαστεί το νέο πολυκομματικό σχήμα με τον ΣΥΡΙΖΑ, που επιχειρεί να οικειοποιηθεί την κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου. Αναλωνόμαστε με το αν ο Ανδρέας έλεγε ψέματα και πόσο αληθινά ήταν αυτά, αν η γιαγιά μου ήταν τρένο, αν, αν.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι από τους γνωστούς μου οι μισοί έχουν πάρει δρόμο για την ξενιτιά και οι άλλοι μισοί σκέφτονται, για να επιβιώσουν, να γίνουν και αυτοί "προδότες".
Χθες βρέθηκα με παλιά μου φίλη μου η οποία είναι γνωστή στον κλάδο της ως πάρα πολύ ικανή επαγγελματίας. Ενώ κάθε άλλη φορά ήταν μέσα στην καλή χαρά, αυτή τη φορά ήταν κατηφής και πολύ απογοητευμένη. "Μου παίρνουν πλέον το 80% του εισοδήματός μου σε φόρους". Μου μένει ίσα-ίσα να επιβιώσω. Πρέπει να ξαναδιαπραγματευτώ το χαμηλό ήδη νοίκι μου και να ζητήσω κι άλλη μείωση. Δε βγαίνει αλλιώς. Σκέφτομαι σοβαρά να μεταναστεύσω στα 48. Μέχρι τώρα, δε μου περνούσε από το μυαλό, είχα τους γονείς μου να σκεφτώ. Τώρα όμως, αναγκάζομαι, εκ των πραγμάτων". Αυτά από έναν άνθρωπο ικανό και παραγωγικό που είχε όλα τα εχέγγυα να ζει άνετα και η οποία στο εξωτερικό θα ήταν εύπορη. Αμέσως-αμέσως, τέσσερις δυστυχείς, σε αδιέξοδη κατάσταση: η φίλη μου, ο σπιτονοικοκύρης της και οι υπερήλικοι γονείς της. Με έναν άνθρωπο σε στενωπό, πολλοί θα υποφέρουν.
Σήμερα, έμαθα ότι ένας άλλος φίλος σε αντίστοιχη ηλικία, κλείνει το μαγαζί του για τους ίδιους λόγους. "Μα αφού πήγαινε καλά, γιατί;" τον ρώτησα. Μου απαντά "Δεν έχει πλέον σημασία αν πας καλά. Κάτω από άλλες συνθήκες θα έβγαινα. Τώρα πια δεν βγαίνουν τα νούμερα. Έχω και τρία παιδιά. Καλύτερα να κάνω τον ντελιβερά στο εξωτερικό με 10 ευρώ κατώτατο μισθό, παρά να προσεύχομαι κάθε μήνα, μην μπω μέσα και να πρέπει να ζητήσω πάλι δανεικά κι αγύριστα. Δεν έχει νόημα. Άσε που με τα πτυχία και την εμπειρία μας, όλο και κάτι της προκοπής θα βρούμε εγώ και η γυναίκα μου."
Δεν αντικρούεται αυτή η πραγματικότητα. Δεν υπάρχουν επιχειρήματα πια, για να τους πείσεις να μην ξεριζωθούν. Όσο γνωστοί έφυγαν, τώρα έχουν δουλειά. Άλλος στην Ευρώπη, άλλος στην Αμερική κι άλλος στα Εμιράτα. Είναι απορίας άξιο πως επιβιώνει το τελευταίο κομμάτι του ιδιωτικού τομέα και της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας που λειτουργεί ακόμα. Από την άλλη, ο πρωθυπουργός μας μόλις ανακοίνωσε κάποιες χιλιάδες θέσεις εργασίας το 2018 στο δημόσιο. Αν αυτό είναι καν εφικτό, σημαίνει ότι σε λίγο όλοι όσοι εργάζονται θα είναι αποκλειστικά και μόνον δημόσιοι υπάλληλοι; Το πως θα πληρώνονται βέβαια και από που, είναι άλλο θέμα. Με την φοροδοτική ικανότητα να έχει χτυπήσει κόκκινο πλέον και τα έσοδα του κράτους να μειώνονται από αυτούς που δεν μπορούν και αυτούς που φεύγουν, υπάρχουν και τα IOU.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και δεν αποτελεί άποψη. Είναι η αλήθεια που όλοι γνωρίζουμε από εμάς τους ίδιους και τον κόσμο γύρω μας. Τους ανθρώπους μας που φεύγουν και τους εναπομείναντες που τελούν σε πλήρη απελπισία και αδιέξοδο.
Ας ασχοληθούμε με τις απίθανες δηλώσεις των πολιτικών και τα τερτίπια των κομμάτων. Είναι καλύτερο. Μας κρατά απασχολημένους, μας κρατά σε αντιπαραθέσεις και διαλόγους ατελέσφορους και κρατά όσα γίνονται στην πραγματική ζωή, κάτω από το χαλί.
