Του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη*
Το θέμα μπαίνει κάθε τόσο στην επικαιρότητα. Χθες ο πρωθυπουργός αναφέρθηκε σε αυτό και σήμερα ο Κυριάκος Μητσοτάκης πηγαίνει στην σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος να μιλήσει ειδικά για αυτό.
Το θέμα με καίει και προσωπικά, καθώς ο γιος μου ζει στην Βρετανία τα τελευταία είκοσι χρόνια.
Προχθές σε φιλική συγκέντρωση είμαστε 10 ζευγάρια. Μόνο το ένα είχε τα παιδιά του στην Ελλάδα, οι υπόλοιποι είχαν είτε ένα είτε όλα τα παιδιά τους να εργάζονται στο εξωτερικό.
Και πως να γίνει διαφορετικά; Η πιο πρόσφατη ιστορία που συζητήσαμε ήταν για τον γιο ενός από την παρέα, μηχανικός συστημάτων, που έφευγε για Ολλανδία. Εδώ είχε δουλειά, αλλά ο μισθός, γύρω στα 1.000 Ευρώ, δεν μπορούσε να συγκριθεί με τα 2.800 που έδινε η ίδια δουλειά στην Ολλανδία.
Επιπλέον η Ολλανδία έχει αφορολόγητο για πέντε χρόνια για ξένους που εγκαθίστανται για εργασία στην χώρα, μιμούμενη και άλλες χώρες που έχουν το ίδιο καθεστώς (π.χ. Ελβετία).
Και δεν είναι μόνο οι ασύγκριτα υψηλότερες αμοιβές. Είναι και το γενικότερο επαγγελματικό κλίμα. Οι εργαζόμενοι στην Βρετανία, από την εμπειρία μου, αλλάζουν συχνά εργοδότες επιτυγχάνοντας διαρκώς υψηλότερες αμοιβές, αν το αξίζουν φυσικά. Αλλά και αυτοί που μένουν στον ίδιο εργοδότη έχουν να προσδοκούν αυξήσεις αποδοχών με βάση την απόδοση τους, κάτι που εδώ στην Ελλάδα έχουμε γενικά ξεχάσει. Και είναι και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, γίνονται πράγματα, υπάρχει τάξη και καθησυχαστική ρουτίνα, απουσιάζει αυτό το διάχυτο περιβάλλον απειλής που ζούμε εμείς εδώ, είτε είμαστε νέοι στην αρχή της σταδιοδρομίας μας είτε είμαστε ώριμοι και απογοητευμένοι.
Δεν είναι όλα αγγελικά έξω, ασφαλώς. Αλλά δεν υπάρχει σύγκριση. Όσο για την απομόνωση του μετανάστη, τώρα πια με τόσους Έλληνες στο εξωτερικό τα αποδημητικά μας πουλιά έχουν φτιάξει τις κοινότητες τους, σιγά σιγά αφομοιώνονται στο περιβάλλον τους, βοηθώντας και ο ένας τον άλλον.
Διάβαζα πάλι σήμερα: "Αυξήσεις φωτιά 117% στις ασφαλιστικές εισφορές των ελευθέρων επαγγελματιών από τον Απρίλιο". Η σημερινή συμβολή στο κλίμα άγχους και ανασφάλειας που ζουν οι εγχώριοι καθημερινοί αγωνιστές.
Όσο για τους φόρους, αυτοί είναι κατά μέσο όρο διπλάσιοι σε εμάς από ότι, για παράδειγμα, στην Βρετανία, χάρις στην εισφορά "αλληλεγγύης" και τους υπόλοιπους φορολογικούς συντελεστές.
Αυτά όλα αφορούν δουλειές που υπάρχουν και εκεί και εδώ. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν μιλήσουμε για δεξιότητες που απλά δεν υπάρχουν εδώ, για παράδειγμα έναν γαλαξία βιομηχανικών δραστηριοτήτων και άλλων που σχετίζονται με την υψηλή τεχνολογία.
Η Ελλάδα κατάφερε να είναι ένα μέρος μόνο για συνταξιούχους, δημοσίους υπαλλήλους και ανθρώπους που ασχολούνται με τον τουρισμό. Και κατάφερε να τους έχει και αυτούς δυσαρεστημένους.
Η πολιτική τάξη ανακαλύπτει ξαφνικά ότι η χώρα αδειάζει από την νέα γενιά. Το πλήγμα στο ανθρώπινο κεφάλαιο μπορεί να αποβεί μοιραίο για τις προοπτικές του Έθνους, για το οποίο κατά τα άλλα δηλώνουμε ότι είμαστε υπερήφανοι. Καμία ανάπτυξη δεν μπορούμε να περιμένουμε αν ο πληθυσμός μας μειωθεί.
Το brain drain είναι ένας εύστοχος όρος. Καθώς δεν αποτυπώνει μόνο την φυγή των ταλαντούχων νέων μας, αποτυπώνει και την διαρροή της εγκεφαλικής ουσίας όλων μας, που αφήσαμε να συμβεί κάτι τόσο καθοριστικό για το μέλλον της χώρας μας. Την οποία κατά τα άλλα δηλώνουμε ότι αγαπάμε.
Η αντιστροφή αυτού του φαινομένου μπορεί να συμβεί μόνο αν καταφέρουμε να φέρουμε ένα γιγάντιο κύμα νέων επενδύσεων στην χώρα, αλλά και αν μπορέσουμε να χτίσουμε ένα παρόμοιο θεσμικό περιβάλλον με τις ξένες χώρες υποδοχής των παιδιών μας, τέτοιο που να είναι ανταγωνιστικό φορολογικά, ασφαλιστικά, ολιστικά, με αυτό που σήμερα βιώνουν εκεί, στις κοινωνίες που τους υποδέχτηκαν.
Όλα τα άλλα είναι παραμύθια για να κοροϊδευόμαστε.
*Ο κ. Αριστοτέλης Αϊβαλιώτης είναι υποψήφιος στο Νότιο Τομέα της Β' Αθηνών με τη Νέα Δημοκρατία.
