Είναι φανερό ότι οι Γερμανοί είναι διατεθειμένοι να κάνουν οποιαδήποτε διευκόλυνση προς την ελληνική πλευρά, αρκεί να μην πληρώσουν. Την ίδια στιγμή ξέρουμε ότι ο λογαριασμός του ελληνικού προγράμματος δεν βγαίνει. Το Βερολίνο μοιάζει να έχει επιλέξει τον ρόλο εκείνου που απλά συνοδεύει τον καταδικασθέντα στην ηλεκτρική καρέκλα. Στο τέλος το σχέδιο Σόιμπλε θα θριαμβεύσει…
Στην Αθήνα η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα είναι διατεθειμένη να κάνει τα πάντα, για να παραμείνει στην εξουσία. Είναι ικανοί να υπογράψουν «προληπτικά μέτρα» που θα δεσμεύουν τις κυβερνήσεις των επόμενων δεκαετιών, αρκεί να μην χάσουν άμεσα τα υπουργικά τους αυτοκίνητα. Ακόμη και ο «στα τέσσερα» συγκάτοικος του κυβερνητικού σχήματος, ο Πάνος ο Καμμένος, φαίνεται κι αυτός έτοιμος να ψηφίσει τα πάντα παρά τα όσα διαφορετικά έχει δηλώσει στο παρελθόν.
Στην πράξη οι Γερμανοί ζητούν από τον Αλέξη Τσίπρα όσα δεν θα τολμούσαν να ζητήσουν από άλλη ελληνική κυβέρνηση. Δεν έχουν λόγο να επιθυμούν μία πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα! Γι αυτό και θα στηρίξουν τη σημερινή κυβέρνηση μέχρι το σημείο εκείνο που θα εξυπηρετείται ο δικός τους στρατηγικός σχεδιασμός! Το ερώτημα είναι τί ακριβώς σκέπτεται το Βερολίνο.
Στην υπόθεση του ΔΝΤ σπεύσαμε να καταγγείλουμε τους αιμοσταγείς τεχνοκράτες, επειδή υποστήριζαν το προφανές: Το ελληνικό πρόγραμμα δεν βγαίνει και χρειάζονται νέα μέτρα ύψους 9 δισεκατομμυρίων ευρώ. Τουλάχιστον για να βγει ο λογαριασμός στα χαρτιά. Τα μέτρα αυτά, όμως, είναι τόσο βαριά που είναι αδύνατον να αποδώσουν στην πράξη. Είναι σαν να ζητάει κανείς από έναν κατάκοιτο να σηκωθεί από το κρεβάτι, να το πάρει στην πλάτη του και να αρχίσει να τρέχει κατοστάρι στους διαδρόμους του νοσοκομείου! Κατά συνέπεια, η μόνη «λογική πρόταση» ήταν και εξακολουθεί να είναι εκείνη του κουρέματος. Οι Ευρωπαίοι, λοιπόν, απέρριψαν το κούρεμα και προτίμησαν να υποχρεώσουν την ελληνική κυβέρνηση να ψηφίσει μία νέα συμφωνία που θα οδηγήσει την χώρα σε νέα αδιέξοδα και μάλιστα πολύ γρήγορα.
Αντί να εκμεταλλευτούμε τις θετικές θέσεις του ΔΝΤ για την Ελλάδα, τρέξαμε να πυροβολήσουμε τους μόνους συμμάχους που είχαμε. Ίσως η κυβέρνηση να πίστεψε ότι θα μπορούσε να πετύχει κάτι καλύτερο, έχοντας ως δεδομένο το πολύ καλό επίπεδο επικοινωνίας και συνεργασίας με την Μέρκελ στο προσφυγικό. Αν πραγματικά πίστεψαν κάτι τέτοιο απέδειξαν για άλλη μία φορά την αφέλειά τους! Στην συνάντηση της Ουάσιγκτον θα πρέπει να κατάλαβαν ότι οι δεσμοί μεταξύ ΔΝΤ και λοιπών μεγάλων παικτών είναι αρκετά ισχυροί. Μπορεί να διαφωνούν στο ποιος θα βάλει το χέρι στην τσέπη. Όχι όμως για το ποιος είναι στην απέναντι πλευρά. Όσο για τις περίφημες υποκλοπές; Δεν νομίζουμε ότι ήταν καταλυτικό το γεγονός στα όσα επακολούθησαν. Το πολύ – πολύ να τους είπε κάτι έξυπνο η κυρία Λαγκάρντ. Όπως ότι μπορούν να τηλεφωνούν από την αίθουσα ελεύθερα, δίχως να φοβούνται ότι τα τηλέφωνά τους παρακολουθούνται. Κι αυτό αν τους το είπε, τελικά…
Ο διεθνής παράγοντας κουράστηκε πολύ για να δημιουργήσει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ξοδεύτηκαν πολλοί οικονομικοί και πολιτικοί πόροι για να υλοποιηθεί το μεγάλο σχέδιο. Όποιος νομίζει, λοιπόν, ότι τα πράγματα θα αφεθούν στην τύχη τους, απλά βρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου. Εκείνο που συμβαίνει, όμως, είναι ένας πιθανός ανασχεδιασμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν και εφόσον οι συνθήκες το επιβάλλουν. Οι πλούσιες χώρες του Βορρά πιστεύουν ότι ο Νότος αποτελεί τροχοπέδη στις προσπάθειές τους να σταθούν ανταγωνιστικά απέναντι στις νέες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Ποια είναι η λύση; Για άλλους είναι η δημιουργία μιας νέας ισχυρής ΕΕ με τις χώρες του Βορρά. Για άλλους είναι μία Ευρώπη πολλών ταχυτήτων και πολλών παράλληλων νομισμάτων. Και για άλλους λύση είναι η επιτάχυνση της πολιτικής ενοποίησης. Η ουσία είναι ότι δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει το τοπίο. Δεν είναι σίγουρο ποια λύση θα επιλεγεί. Αυτό κρύβει και η πρόσφατη διαμάχη Σόιμπλε και Ντράγκι.
Στην περίπτωση της Ελλάδα και όχι μόνο, ο διεθνής παράγοντας θέλει να κερδίσει χρόνο. Γι αυτό και στηρίζουν την σημερινή κυβέρνηση. Γι αυτό και συνομολογούν όλοι σε ένα σχέδιο που είναι απολύτως βέβαιο ότι θα αποτύχει. Υπάρχει βέβαια και το προσφυγικό, το οποίο ενισχύει την στήριξη προς την κυβέρνηση σε αυτή την φάση. Αλλά το σημαντικότερο είναι το γεγονός ότι δεν είναι έτοιμοι οι άλλοι για την επόμενη ημέρα.
Αν πάντως θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, το πιο πιθανό σενάριο για την Ελλάδα είναι να ζητάμε εμείς σε λίγους μήνες να επανέλθει το σχέδιο Σόιμπλε στο τραπέζι. Από λόγους κόπωσης και μόνο. Από πλευράς ουσίας πρόκειται για ένα απίστευτο λάθος. Αφού η έξοδος από το ευρώ θα συνοδευτεί από ένα νέο μνημόνιο, το μεγαλύτερο και σκληρότερο που έχει ποτέ αντιμετωπίσει η Ελληνική Δημοκρατία. Ποιος ο λόγος, τότε να μην προσπαθήσουμε να πετύχει ένα μνημόνιο λιγότερο οδυνηρό και η επιτυχία του οποίου θα μας κρατούσε στην ζώνη ενός από τα ισχυρότερα νομίσματα του πλανήτη; Η απάντηση δεν θα αφορά και πάλι, όπως και άλλες φορές στο παρελθόν, το συμφέρον της χώρας, αλλά τους γενικότερους σχεδιασμούς της Ευρώπης. Μία Ευρώπη όπως την γνωρίζουμε σήμερα θα έχει την Ελλάδα ως μέλος της. Με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Μία Ευρώπη πολλών ταχυτήτων θα σημαίνει άλλα πράγματα. Μέχρι να ληφθούν οι αποφάσεις η πολιτική σταθερότητα στην Αθήνα είναι ένα ζητούμενο. Όχι ότι πάντα πετυχαίνουν οι σχεδιασμοί…
Θανάσης Μαυρίδης
