Την Άνοιξη δεν ήταν τα μέτρα της κυβέρνησης που σταμάτησαν τον Κορονοϊό, αλλά ο… ιοκτόνος αέρας των Βαλκανίων. Το καλοκαίρι έφταιγε ο υπερβολικός Χρυσοχοΐδης που μάζευε τους νέους από τις πλατείες. Τώρα, όμως, φταίει και πάλι η κυβέρνηση, επειδή τα κρούσματα έχουν ξεφύγει. Μονά κερδίζει η σχολή Πολάκη, ζυγά χάνουν οι αντίπαλοι του Καρανίκα. Βάστα Ρόμελ λέγανε οι μαυραγορίτες στην Κατοχή. Βάστα Κορονοϊέ λένε σήμερα οι… άχαστοι!
Εδώ ο κόσμος χάνεται και η αντιπολίτευση κάνει ασκήσεις λαϊκισμού. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Ασφαλώς και έχουν υπάρξει λάθος χειρισμοί από την πλευρά της κυβέρνησης. Το αλάθητο το έχει ως γνωστόν μόνο ο Πάπας της Ρώμης. Θα μπορούσαν να επιμείνουν στην άποψή τους για τα οικονομικά μέτρα στήριξης των εργαζομένων και των επαγγελματιών. Υπάρχει πεδίο για να δείξει κανείς την διαφορετικότητά του, αν τελικά αυτό επιθυμεί. Αλλά εδώ δεν μιλάμε για μια υγιή αντιπολίτευση. Αλλά για μία λαίλαπα λαϊκισμού. Μπορεί ο Τραμπ να χάνει τις εκλογές στις ΗΠΑ, αλλά ο τραμπισμός είναι το φαινόμενο της εποχής μας.
Τους φταίει ο καθηγητής Σωτήρης Τσιόδρας, τους ενοχλεί ο τρόπος που μιλάει, που στέκεται. Τους ενοχλεί που ψέλνει, που έχει πολλά παιδιά, που τον αγαπάει ο κόσμος. Τους ενοχλεί αν βρίσκεται στο πλευρό του πρωθυπουργού, αν βήχει, αν ο πρωθυπουργός τον αποκαλεί Σωτήρη. Έχουν μία φονική εμμονή με τον Σωτήρη Τσιόδρα, όπως και με την Μαρέβα Μητσοτάκη. Το πρόβλημά τους δεν είναι πως θα πείσουμε τους ανθρώπους γύρω μας να τηρούν τα μέτρα, να σταματήσουμε την ανοδική καμπύλη των κρουσμάτων. Το πρόβλημά τους είναι ο… Σωτήρης Τσιόδρας. Τους ενοχλεί που υπάρχει ο Σωτήρης Τσιόδρας. Και το ερώτημα είναι γιατί! Γιατί τέτοια εμμονή.
Μία σοβαρή αντιπολίτευση θα πήγαινε στους δρόμους και θα έκανε καμπάνια για να φοράνε οι πολίτες τις μάσκες τους. Θα έκανε συσκέψεις για να προτείνει μέτρα στην κυβέρνηση για τους ανθρώπους που χάνουν σήμερα τις δουλειές τους. Ίσως και να ζητούσε συγνώμη για το γεγονός ότι άφησε μόνο 500 κλίνες ΜΕΘ. Ή ακόμη και για την κεντρική πολιτική επιλογή να συγκεντρωθούν χιλιάδες έξω από τα Δικαστήρια στην δίκη για την Χρυσή Αυγή.
Αλλά εδώ δεν συμβαίνει αυτό. Συμβαίνει κάτι άλλο. Είναι η ίδια αντιπολίτευση που γέμισε τις πλατείες το 2012. Τότε το έκανε με την οικονομική κρίση, τώρα με την κρίση του Κορονοϊού. Είναι κόμμα της κρίσης, της πλατείας, της διαμαρτυρίας. Τουλάχιστον έτσι ξεκίνησε. Πιστέψαμε, όμως, ότι στην πορεία ωρίμασε. Κάποιοι πιο αισιόδοξοι είπαν ότι ο κ. Τσίπρας έκανε και μία μετατόπιση προς το Κέντρο. Αλλά η σημερινή στάση του ΣΥΡΙΖΑ τους διαψεύδει. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο κόμμα που ήταν και τοι 2012. Το ερώτημα είναι αν ο ελληνικός λαός εξελίχτηκε, αν διδάχτηκε κάτι από το γεγονός ότι πίστεψε το 2015 τα ψέματα του κ. Τσίπρα.
Αυτή η μάχη δεν πρέπει να χαθεί. Και δεν είναι μία μάχη που θα την δώσει μόνη της η κυβέρνηση ή ο κ. Τσιόδρας. Είναι η δική μας μάχη. Δεν πρέπει να γεμίσουν οι ΜΕΘ, δεν πρέπει να χάσουμε φίλους και συγγενείς. Τηρούμε τα μέτρα, γυρίζουμε την πλάτη στους ψεκασμένους, αγνοούμε την ρητορική του μίσους. Θα βγούμε νικητές και πάλι. Μόνοι; Μόνοι! Μαζί με όλο τον πολιτικό κόσμο; Ο πολιτικός κόσμος το αποφασίζει αυτό. Σίγουρα όμως εμείς οι πολίτες θα κάνουμε τον λογαριασμό μετά, όπως συμβαίνει πάντα…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
