Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Προ ημερών ο Jack Ma, ο θρυλικός ιδρυτής της κορυφαίας κινεζικής εταιρίας διαδικτυακού εμπορίου (e-commerce) Alibaba, ανέφερε πως το Ισραήλ γνωρίζει πως o πλέον πολύτιμος πόρος δεν είναι ούτε το πετρέλαιο ούτε το αέριο, αλλά ο ανθρώπινος νους.
Και συνέχισε λέγοντας πως στο Ισραήλ η καινοτομία βρίσκεται παντού, σαν το νερό και την τροφή. Είναι τόσο φυσική η παρουσία της στην οικονομική και κοινωνική ζωή του Ισραήλ. Αυτή η αναφορά μου ήρθε στο μυαλό, καθώς κλείνουν 70 ημέρες από την πανηγυρική – σύμφωνα με την κυβέρνηση Τσίπρα - έξοδο από το μνημόνια. Και ενώ η κυβέρνηση εξακολουθεί να κάνει το μόνο που γνωρίζει, δηλαδή να προσπαθεί να κερδίζει χρόνο παραμονής στην εξουσία, οι πολίτες καταπονημένοι από τη φορολογική καταιγίδα και ζαλισμένοι από τα καθημερινά αδιέξοδα, αδυνατούν να κοιτάξουν μπροστά και κοιτούν προς τα πίσω.
Η ατζέντα της κυβέρνησης περιλαμβάνει διχαστικά διλήμματα, αναδίφηση του παρελθόντος, λαϊκίστικη συνθηματολογία, αλλά για το γίγνεσθαι της μετά τα μνημόνια πορείας, ουδέν. Έτσι με υποσχέσεις για συντάξεις, επιδόματα, αναδρομικά, διορισμούς και μονιμοποιήσεις, βαδίζει το δρόμο προς τις εκλογές. Προς τα εκεί εστιάζει όμως και ικανός αριθμός των πολιτών, που αντιμετωπίζει αυτές τις υποσχέσεις και εξαγγελίες ως το μόνο σωσίβιο στο οποίο μπορεί να στηριχθεί.
Άλυτο παραμένει το τραπεζικό ζήτημα, άλυτο παραμένει το κεφάλαιο της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας, αξεπέραστη εξακολουθεί να είναι η έλλειψη χρηματοδότησης της ιδιωτικής οικονομίας, το σπιράλ θανάτου της ΔΕΗ σφίγγει επιβαρύνεται συνεχώς, ενώ ταυτόχρονα παραπέμπεται στις καλένδες η πολυτραγουδισμένη έξοδος στις αγορές, καθώς τα επιτόκια είναι αποτρεπτικά και η διεθνής συγκυρία δείχνει ιδιαίτερα απρόθυμη απέναντι στο ρίσκο και στις περιπέτειες. Όπως πάντα, όταν υπάρχει ανασφάλεια και κρίση στις μητροπολιτικές αγορές, οι μικρές περιφερειακές αγορές χρήματος και κεφαλαίων υποφέρουν περισσότερο.
Εκείνο που πρέπει να αλλάξει άρδην, είναι η δομή της σκέψης μας. Αντί για τη διατήρηση των συντάξεων, να αναζητήσουμε τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Αντί για υποσχέσεις διορισμών, να δομήσουμε το πλαίσιο που θα ενεργοποιήσει εγχώριους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και ξένους επενδυτές, που ο καθένας από την πλευρά του θα εκμεταλλευτεί όποια πλεονεκτήματα διακρίνει. Αντί για ενίσχυση των δομών του κράτους, να ευελπιστούμε στη συρρίκνωση του, ώστε οι πόροι που θα προκύψουν να κινηθούν προς άλλους σκοπούς και όχι προς τη διαιώνιση του κρατισμού. Αντί να εγκλωβίζουμε τη σκέψη μας στο παρελθοντολογικό εμφυλιοπολεμικό αφήγημα της κυβέρνησης και στη διχαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων της παιδείας, ας ενστερνιστούμε τις εξελίξεις της τεχνολογίας και του ψηφιακού κόσμου και ας απαιτήσουμε να απολαύσουμε κι εμείς κομμάτι από αυτά τα παγκόσμια επιτεύγματα.
Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, κάνει τα πάντα ώστε η καθημερινότητα να γεμίζει με ανόητο θόρυβο, συνθήματα, εντάσεις, υπερφίαλες υποσχέσεις, τραμπουκισμούς και χαοτικές καταστάσεις. Κι έτσι οδηγεί το πολίτες στο να σκέφτονται το χτες, στο να κυνηγούν φαντάσματα του παρελθόντος, στο να ανταποκρίνονται σε ξεπερασμένα συνθήματα και λογικές. Όμως η ζωή όπως επιβάλλεται να την ζήσουμε, απαιτεί να κινούμαστε μαζί με το χρόνο και όχι αντίθετα σε αυτόν. Η οικονομία, η ψηφιακή τεχνολογία και η νέα παιδεία δεν μπορούν να περιμένουν. Κάθε μέρα που χάνεται δεν ξαναγυρίζει και μας φέρνει όλο και πιο πίσω. Αξίζουμε μια καλύτερη ζωή, από αυτήν που μας έχει επιβάλει μια μικρή ομάδα ημιεγγράματων και εμμονικών ατόμων, που έκανε ρεσάλτο στην εξουσία, με τη βοήθεια του ορμητικού κινήματος του «δεν πληρώνω» και της αγανάκτησης, αλλά και με τη βοήθεια του κυκλώματος του κρατισμού που σαν τον κισσό καταπνίγει κάθε κίνηση οικονομικής ελευθερίας. Ας βαδίσουμε μπροστά, κοιτώντας μπροστά!
