Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Η προχθεσινή εισβολή μαθητών και φοιτητών στο γραφείο του υπουργού Γαβρόγλου ήταν ευκαιρία για συνειρμούς. Ο νέος ειδικά με την ντουντούκα που έδινε μαθήματα στον υπουργό, μου θύμισε τον Αλέξη Τσίπρα μικρό. Τότε που κι εκείνος ξεκινούσε την πολιτική του καριέρα ως πρόεδρος του δεκαπενταμελούς.
Με βάση τις ομοιότητες, πάντα κάποιος κρύβεται πίσω από τον πρωθυπουργό και εμφανίζεται σε όλες τις περιόδους. Κάτι σαν τις φωτογραφίες που κυκλοφορούν στο facebook και δείχνουν τον σωσία του Πούτιν στον Α Παγκόσμιο Πόλεμο...
Ο τύπος ανθρώπου που κατευθύνει τη σκέψη του Αλέξη Τσίπρα έχει περίπου τα εξής αξιολογικά χαρακτηριστικά: αποστρέφεται την "εργαλειακή" λογική του χρήματος, είναι πεπεισμένος ότι ο σύγχρονος άνθρωπος είναι αλλοτριωμένος, θεωρεί ότι ο επεκτατισμός των ξένων συμφερόντων είναι απειλητικός, προτάσσει το παρελθόν ως καλύτερο από το παρόν και αντιμετωπίζει κάθε σύστημα ως παράγοντα απορρόφησης της ατομικότητας.
Όλα τα παραπάνω τα βασίζει σε μερικά κλασικά απλοϊκά αξιακά πρότυπα: η εξουσία πάντα χρηματίζεται, η πολιτική είναι συνήθως, ένα δίκτυο εξαπάτησης και ο βιομηχανικός πολιτισμός του κεφαλαίου καταστρέφει το περιβάλλον. Μισές αλήθειες και μισά ψέματα που βρίσκουν την απεικόνισή τους στη χρήση του πολιτικού λόγου κατά το δοκούν…
Και όταν βρίσκει την ευκαιρία, ανεβαίνει σε γραφεία υπουργών, σε καρέκλες εξουσίας, σε συστημικούς θώκους. Προσπαθώντας πάντα, να ταυτιστεί με τα ένστικτα της μάζας - να μην απομαζικοποιηθεί το φοιτητικό κίνημα έλεγε στον Γαβρόγλου ο φοιτητής- και να φορέσει την λεοντή του επαναστάτη.
Αλλά και στην καθημερινότητα, οι κλασικές «απλοϊκές αξίες» γεμίζουν τη ζωή του ανθρώπου μας. «Παράδοση, έθνος, θρησκεία, αντίδραση στο κατεστημένο, αλληλεγγύη, φυσική ζωή, δημοκρατικά ήθη, προστασία από ξένα συμφέροντα, ανθρώπινα δικαιώματα, περιβάλλον».
Ποιο είναι το πρόβλημα: Ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι αυταπόδεικτα αλλά χρήζουν επεξεργασίας για να συνδεθούν με την πραγματικότητα. Ειδάλλως, μπορεί να αποτελέσουν αιχμή του δόρατος για κάθε δημαγωγό που συνεχώς, εξάπτει τα ταπεινά ένστικτα εναντίωσης σε ανθρώπους και καταστάσεις. Ανεξάρτητα από θεσμούς, νόμους και κανόνες που η ευνομούμενη δημοκρατία διαθέτει για να επιλύει ζητήματα.
Αυτός λοιπόν, ο άλλοτε πονηρός και άλλοτε αφελής άνθρωπος κρύβεται πίσω από τον Αλέξη Τσίπρα, εν προκειμένω. Αυτός που απορρίπτει την βάσανο της πραγματικότητας και εμμένει στην «αγιοσύνη» των αξιών μέσα από την απλοϊκή τους χρεία στην αντίληψη.
Και μαζί με τον Τσίπρα ακολουθεί την σκιά κάθε μυημένου που αντλεί ανεξάντλητα αποθέματα άλλοθι από τα κοιτάσματα του «ηθικού πλεονεκτήματος» του πανίσχυρου δικαίου των απλοϊκών αξιών.
Το πως επιβιώνει αυτό το πρότυπο που μοιάζει με διαχρονικό "κουτσαβάκι" και πορεύεται σαν σκιά του μελλοντικού πρωθυπουργού στο χώρο, είναι απορίας άξιον. Σε μια κοινωνία όμως, που το αποδέχεται ίσως, μπορούν να δοθούν ερμηνείες.
Μόνο αντίδοτο στον πολιτικό αμοραλισμό που γονιμοποιείται στα δόγματα, είναι η βελτίωση του πνευματικού επιπέδου της χώρας. Για να μπορέσει να κατανοήσει ότι η αλήθεια δεν είναι σύνθημα ή γνωμικό αλλά ενημέρωση, γνώση και απολύτως ρεαλιστική απεικόνιση των πράξεών μας. Και το σημαντικότερο, ότι θέλει δύο και όχι μόνο έναν για να εμπεδωθεί…
