Αναδημοσίευση από τις 25 Νοεμβρίου 2019: Την ώρα που οι κομμουνιστές κάνουν μνημόσυνο για να τιμήσουν το… «προστατευτικό» τείχος του Βερολίνου, ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος «θυμάται» τα ξερονήσια και ισοφαρίζει το παιγνίδι. Αυτογκόλ αυτοί; Σέντρα κι αυτογκόλ κι εμείς. Δεν ξέρω αν ο Κωνσταντίνος τα πιστεύει αυτά που λέει ή αν τα σκέφτεται το πρωί που κοιτάζεται στον καθρέπτη. Αν τα πιστεύει, πάντως, τότε κάτι έχω κάνει λάθος!
Τι ακριβώς συνέβη; Ο κ. Μπογδάνος δήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή: «Βεβαίως μπορούν να πάνε πρόσφυγες στα ξερονήσια. Δεν πρέπει να έχουμε ταμπού! Είναι χώροι για να «φιλοξενήσουμε» κάποιους. Πρέπει να ξεπεράσουμε αυτά τα ταμπού, να ξεπεράσουμε τα κόμπλεξ του παρελθόντος, τα μετεμφυλιακά και τα δικτατορικά».
Και για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για το τι ακριβώς είπε νωρίτερα, συμπλήρωσε: «Η στόχευση είναι να χρησιμοποιηθούν νησιά αραιοκατοικημένα, απομονωμένα. Εφόσον υπάρχει η στόχευση γιατί όχι. Είμαστε πια μια άλλη γενιά. Το ΚΚΕ είναι απολύτως νόμιμο κόμμα και πυλώνας του πολιτειακού μας συστήματος. Δεν μπορεί ο Έλληνας να έχει ίσα δικαιώματα με τον μετανάστη, τι να κάνουμε, έτσι είναι».
Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος χαϊδεύει τα αυτιά ενός ακροατηρίου που πιστεύει ότι θα του φέρει κι άλλους σταυρούς στο μέλλον. Ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος που ήξερα δεν ήταν σταυροφόρος. Ήταν ένας άνθρωπος που σκεφτόταν ελεύθερα. Ο Κωνσταντίνος δεν είχε δηλώσει ότι είναι Φιλελεύθερος. Τοποθετούσε τον εαυτό του στον συντηρητικό χώρο. Αλλά με το να υποστηρίζει ότι οι Έλληνες δεν έχουν ίσα δικαιώματα με τους μετανάστες κάνει ένα άλμα που τον φέρνει πιο κοντά σε άλλους πολιτικούς χώρους. Μακριά και έξω από την Νέα Δημοκρατία.
Θα φανεί περίεργο στους ομοϊδεάτες του Κωνσταντίνου, αλλά και οι μετανάστες έχουν δικαιώματα. Ακόμη κι όταν δεν έχουν πάρει το άσυλο, έχουν δικαιώματα. Όταν γίνουν δεκτοί στην Ελλάδα, τότε έχουν και ακριβώς τα ίδια δικαιώματα που απολαμβάνουν και οι άλλοι πολίτες της Ελληνικής Δημοκρατίας. Με μόνη εξαίρεση το εκλέγειν και το εκλέγεσθαι. Άρα ο κ. Μπογδάνος δεν κινδυνεύει από την. οργή τους!
Η ανησυχία του Κωνσταντίνου είναι πώς θα διαχειριστούμε το μεταναστευτικό - προσφυγικό. Ίσως δεν έχει ακούσει τον αρχηγό του κόμματός του, τον κ. Μητσοτάκη. Ίσως δεν γνωρίζει ότι η Ελλάδα έχει υπογράψει συμβάσεις γι'' αυτά τα θέματα, οι οποίες και την κρατούν στον δυτικό κόσμο.
Κι αν η κατάσταση ξεφύγει; Αν έρθουν περισσότεροι από αυτούς που αντέχει η χώρα; Τότε θα αποφασίσει η ίδια η χώρα πως θα αντιμετωπίσει την κατάσταση. Σίγουρα πάντως, όχι ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος. Προς το παρόν επιδιώκουμε την βοήθεια της Ευρώπης. Την αφύπνιση και την κινητοποίησή της. Και δηλώσεις σαν κι αυτές του κ. Μπογδάνου κάνουν κακό σε αυτή την υπόθεση.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προσπαθεί να αντιμετωπίσει μία εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση που κληρονόμησε από τους επαγγελματίες ανθρωπιστές των ΜΚΟ. Καταργεί τα κολαστήρια στα νησιά και προσπαθεί να δημιουργήσει ανθρώπινες δομές φιλοξενίας. Και ταυτόχρονα προσπαθεί να αναμορφώσει τις διαδικασίες, έτσι ώστε να αποφασίζεται γρήγορα αν θα παραχωρείται άσυλο ή όχι στους αιτούντες.
Το προσφυγικό - μεταναστευτικό είναι ένα θέμα που προσφέρεται για άγρα ψήφων. Επειδή ακριβώς η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι απαράδεκτη και προκαλεί τον θυμό στους πολίτες. Αλλά η δουλειά του πολιτικού είναι να βρίσκει λύσεις. Όχι να σπέρνει το μίσος στην κοινωνία.
Κι όσοι νομίζουν ότι έχουν εύκολες λύσεις, ας διαβάσουν τις συμβάσεις που έχει υπογράψει η χώρα. Θα είναι χρήσιμο. Αλλά πέρα απ' αυτό, δεν είναι δυνατόν να μπαίνουν τρικλοποδιές στην κυβέρνηση από βουλευτές της, την στιγμή που η κυβέρνηση δίνει έναν τιτάνιο αγώνα εντός και εκτός συνόρων. Από το να προστατεύσει αθώους ανθρώπους μέχρι να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό εθνικό θέμα. Πρόβλημα υπάρχει! Εθελοτυφλούμε αν δεν το βλέπουμε. Αλλά η λύση στο πρόβλημα δεν είναι σίγουρα αυτή που προτείνει ο κ. Μπογδάνος. Και μπορεί ο Κωνσταντίνος να εκμεταλλεύεται - ηθελημένα ή άθελά του- το αντιμεταναστευτικό ρεύμα της εποχής και να κερδίζει σε δημοτικότητα. Μπορεί. Σίγουρα, όμως, χάνει παλαιότερους φίλους. Αυτόν τον δρόμο, Κωνσταντίνε, τον οποίο αποφάσισες να τραβήξεις, δεν μπορούμε να τον πάμε μαζί.
Θανάσης Μαυρίδης
