Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ενώ ο Τσίπρας μοιράζει ακόμα σπόρους για λεφτόδεντρα, κάποιες άλλες ποικιλίες, λιγότερο ανθεκτικές, φεύγουν έξω για να μη χαθούν. Μπορεί να μη είναι η πρώτη ιστορική συγκυρία, μπορεί να συμβαίνει με πολλές χώρες του Νότου αλλά με την παρατεταμένη ελληνική κρίση το κακό παράγινε.
Το μοτίβο, λίγο πολύ, επαναλαμβάνεται διαχρονικά, λες και υπάρχει ένας κεντρικός μηχανισμός της ελληνικής διοίκησης που διώχνει οτιδήποτε μπορεί να δημιουργεί πρόβλημα στον συγκεντρωτισμό της.
Το φαινόμενο δεν έχει να κάνει μόνο με το «Brain Drain» αλλά γενικότερα με μια τάση διαφυγής των ανθρώπων που δεν μπορούν να συγχρωτιστούν με το οικονομικό και πολιτισμικό περιβάλλον που καθορίζει το ελληνικό κράτος. Γιατί η διαφοροποίηση των ατόμων σε «καλά μυαλά» και απλούς μετανάστες δεν απηχεί πάντα την πραγματικότητα που εκτυλίσσεται.
Απλά, εδώ και δεκαετίες η καθεστωτική επιβολή ενός συγκεντρωτικού πλαισίου δράσης και ανάπτυξης, έχει δημιουργήσει κανόνες τους οποίους δυσκολεύονται να ακολουθήσουν κάποιοι άνθρωποι. Αυτό ασφαλώς, έχει να κάνει με τις σπουδές τους, τις φιλοδοξίες τους, την κουλτούρα τους και τις οικονομικές τους απαιτήσεις από την αγορά. Κυρίως όμως, η αντίδραση εκδηλώνεται, σε άτομα τα οποία δεν είναι διατεθειμένα να συναινέσουν ή να προσαρμοστούν σε καθεστωτικές συνθήκες που εμποδίζουν την παραγωγικότητά τους.
Με λίγα λόγια, αυτοί που φεύγουν δεν είναι απαραίτητα πνευματικά ανώτεροι ή κάτοχοι ειδικών προσόντων αλλά ανήσυχα πνεύματα που αναζητούν διεξόδους.
Το ζήτημα είναι αν κάνουν καλά ή αν η «πατρίδα» χάνει συνεχώς ένα δημιουργικό έμψυχο δυναμικό. Με τις συνθήκες στις οποίες συνεχίζει ακόμα να λειτουργεί το ελληνικό κράτος είναι μάλλον ευτύχημα για τη χώρα η μετανάστευση των «φωτεινών» Ελλήνων. Είτε «φυτρώνουν» έξω είτε «μπολιάζονται» σε άλλα «δέντρα», είναι για το καλό της διαιώνισης του είδους. Γιατί αν έμεναν εδώ, θα είχαν σαπίσει μαζί με τον υπόλοιπο πληθυσμό που αγωνίζεται να ισορροπήσει.
Δυστυχώς για την ελληνική πραγματικότητα, αν η εθνική μας πολιτισμική ιδιαιτερότητα είχε εγκλωβιστεί σ΄αυτό το εσωστρεφές κανιβαλικό κράτος, σήμερα δεν θα υπήρχαμε ούτε ως ανάμνηση στην παγκόσμια σφαίρα. Οι Έλληνες συνεχίζουν να υπάρχουν επειδή η μαγιά τους ταξιδεύει, φεύγει, ζει ή κινείται εκτός Ελλάδας. Άλλοτε στις παροικίες και άλλοτε στα ξένα εργαστήρια, τα «γονίδια» σώζονται και γεννούν άλλα για να μην χαθούμε.
Έτσι λοιπόν, δεν με στεναχωρεί και τόσο, όταν καθημερινά μετράω φίλους, γνωστούς παιδιά γειτόνων και λαμπρούς επιστήμονες που αφήνουν πίσω τους το φως και το γαλάζιο για κάποια ανήλιαγη πόλη της Εσπερίας. Αν έμεναν θα ήταν κακό και για εκείνους και για την χώρα τους.
Θα αλλάξει κάτι στα επόμενα χρόνια; Θα σπάσει το ελληνικό κράτος τον τοίχο του αποκλεισμού και θα ηττηθούν οι «δεσμοφύλακες»; Δύσκολο. Γιατί ως γνωστόν, δεν είναι μόνο υπόθεση ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί που μένουν είτε θα εκτελούν το απεχθές χρέος του δυνάστη (σαδισμός) είτε θα ανήκουν πλέον, στην περίπτωση των υπομονετικών θυμάτων (μαζοχισμός) που υφίστανται τις συνέπειες. Και οι δύο συνήθισαν τόσο πολύ στην νοσηρότητα που μάλλον είναι δύσκολο να την αποβάλουν.
Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν ισορροπούν αυτό που λέμε Ελληνισμό. Είναι η κατάφαση και η άρνηση μαζί. Το θέμα είναι πως θα γυρίσει ανάποδα η ιστορία για να επιστρέψουν όλοι αυτοί οι σπόροι που έφυγαν για να σώσουν την ποικιλία τους και να πολλαπλασιάσουν την εγχώρια βιοποικιλότητα των ειδών.
Φτάνει ένας άνθρωπος ή ένα κόμμα να το πετύχει; Προφανώς όχι. Γι αυτό ο μόνος τρόπος να διαλυθεί ο κρατισμός που διώχνει τον κόσμο είναι να μαζευτεί ένα 51% να κυβερνήσει τη χώρα και να στείλει στον αγύριστο όποιον «σαδιστή» επιμένει να πολεμάει την δεξιότητα και την αριστεία.
Για αυτό το 51% έχει νόημα να παλέψουμε όσοι μένουμε. Όχι μόνο για μας αλλά και για αυτούς που φεύγουν…
