Του Σάκη Μουμτζή
Με καθυστέρηση δύο ετών, ο επικεφαλής της ΚΟ του ΕΛΚ και στενός συνεργάτης της Α. Μέρκελ, Μ. Βέμπερ, έκανε αυτήν τη «βαθυστόχαστη» διαπίστωση. Πάλι καλά, γιατί στη χώρα μας υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν πως οι Συριζαίοι είναι σοσιαλδημοκράτες. Διατείνονται, πως σιγά-σιγά ωριμάζουν.
Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία πολιτικών και σχολιαστών που θεωρεί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, απλώς εξουσιομανή, και ως εκ τούτου, ιδεολογικοπολιτικά ανερμάτιστα. Να παρατηρήσω επ΄αυτού πως στην πολιτική ανάλυση και στον πολιτικό σχολιασμό κάνουμε χρήση πολιτικών όρων. Η λέξη «εξουσιομανής» όμως, δεν είναι πολιτικός χαρακτηρισμός, αλλά ηθικός. Δηλαδή, βρίσκεται εκτός του πεδίου για το οποίο συζητούμε. Εξουσιομανείς μπορεί να υπάρχουν σε όλα τα κόμματα. Μαρξιστές ή φιλελεύθεροι, όμως, μπορεί να υπάρχουν μόνον στα κόμματα με τον συγκεκριμένο ιδεολογικοπολιτικό χαρακτήρα.
Οι Συριζαίοι λοιπόν τι είναι; Κατά δήλωση τους είναι μαρξιστές. Αυτό το επιβεβαιώνει και η ιστορική τους διαδρομή. Όλοι αυτοί που θήτευσαν στους «Μπανιάδες» ή στην ΚΝΕ και στο ΚΚΕ ή αρθρογραφούσαν στον «Ριζοσπάστη», δεν μπορεί να είναι σοσιαλδημοκράτες! Δεν μπορεί τώρα που αρχίζουν τα μαλλιά τους να ασπρίζουν, να αλλαξοπιστήσουν. Όλοι αυτοί έχουν μια θεολογική σχέση με την ιδεολογία τους. Είναι το άσπρο, απέναντι στο μαύρο, που είναι οι «άλλοι.» Το απόλυτο καλό, απέναντι στο απόλυτο κακό. Και αυτό δεν μεταπλάθεται. Δεν αλλάζει.
Το αντεπιχείρημα στα παραπάνω είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζει μέτρα που οι προηγούμενοι δεν τολμούσαν όχι να τα ψηφίσουν, αλλά να σκεφτούν πως μπορεί να τα ψηφίσουν. Και κανένα, μέχρι στιγμής, μέτρο δεν έχει αριστερό πρόσημο.
Όποιος έχει διαβάσει Ιστορία γνωρίζει πως αυτή είναι γεμάτη από τακτικές υποχωρήσεις, συντεταγμένες αναδιπλώσεις, οδυνηρούς συμβιβασμούς των κομμουνιστών, έως ότου επιτύχουν την πλήρη επικράτησή τους. Και ως γνωστόν, οι ιστορικές μνήμες και οι ιστορικές εμπειρίες μεταβιβάζονται από κομματική γενιά σε κομματική γενιά. Κι έτσι επιβιώνουν και καθοδηγούν τους σημερινούς αγώνες τους, που έχουν τις ρίζες τους βαθιά μέσα στην Ιστορία.
Μα γίνονται αυτά στην Ελλάδα του 2017; Θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. Σε μια κοινωνία που μοιάζει με κινούμενη άμμο και σε ένα παντελώς ρευστό πολιτικό σκηνικό, τα πάντα μπορεί να συμβούν. Το ζητούμενο για τα στελέχη της μαρξιστικής Αριστεράς είναι να βρίσκονται μέσα στις εξελίξεις, όταν προκύψει ένα γεγονός που θα πυροδοτήσει την κοινωνική έκρηξη.
Γιατί είναι κοινός τόπος πλέον, πως σε συνθήκες κανονικότητας δεν μπορούν να λειτουργήσουν και γι΄αυτό και δεν την επιδιώκουν. Το ευνοϊκό περιβάλλον για την στρατηγική τους είναι αυτό των ρήξεων, των συγκρούσεων και των ανατροπών. Αψευδέστατη απόδειξη των παραπάνω, είναι πως σε συνθήκες κανονικότητας ήταν μια περιθωριακή - γραφική πολιτική δύναμη του 4%.
Ξέρω πως με αυτές τις γραμμές, χαλώ τη μακαριότητα πολλών. Όλων αυτών που «βολεμένοι» στο ερμηνευτικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ που ωριμάζει, κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στην ξεδιάντροπη υποστήριξη του καθεστώτος Μαδούρο ή στην απόπειρα μονοπώλησης της είδησης και της πληροφορίας, καθώς και στη μετατροπή των πολιτικών αντιπάλων τους, σε εχθρούς.
Φαίνεται πως - έστω με καθυστέρηση δύο ετών - ο Μ. Βέμπερ, βλέπει αυτό που κάποιοι δικοί μας δεν θέλουν να δουν. Είναι ένα θετικό βήμα.
