Δύο πολιτικά ρεπορτάζ στον ημερήσιο Τύπο της 17ης Νοεμβρίου, του Αντώνη Αντζολέτου στην «Καθημερινή» και του Σπύρου Ραπανάκη στην «Αυγή», τράβηξαν την προσοχή μας. Θέμα και των δύο ρεπορτάζ το παρασκήνιο που οδήγησε στον συντονισμό των δράσεων ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΜεΡα25 για τον εορτασμό της επετείου του Πολυτεχνείου και βέβαια στην απόφαση να συνυπογράψουν το κείμενο κατά της κυβερνητικής απόφασης να απαγορεύσει τις διαδηλώσεις.
Και τα δύο ρεπορτάζ, σε διαφορετικούς τόνους, μεταφέρουν την ευφορία που επικρατεί στον ΣΥΡΙΖΑ μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών καθώς και τη βεβαιότητα που κυριαρχεί στις τάξεις του ότι όλο αυτό που σκάρωσαν προκαλεί κάποιο πρόβλημα στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα έχει απεγνωσμένη ανάγκη «να τον παίζει» το ΚΚΕ για να καταφέρει να αποτινάξει από πάνω του το βαρύτατο στίγμα της συγκυβέρνησης με την ειδεχθή, αντισημιτική ακροδεξιά, το φλερτ με το πιο συντηρητικό και αντιδραστικό κομμάτι της Εκκλησίας της Ελλάδος και βέβαια την υιοθέτηση των πολιτικών λιτότητας τις οποίες επέβαλε στους Έλληνες καθ' υπαγόρευσιν των δανειστών χωρίς να τις διαπραγματευθεί στο ελάχιστο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να επαναλανσαριστεί ως αριστερή δύναμη και είναι απορίας άξιο που το ΚΚΕ του έκανε αυτό το χατήρι.
Μόνο που όλα τα παραπάνω δεν μετράνε μία για την κοινή γνώμη.
Η κοινωνία είναι αλλού. Αγωνιά για την εξέλιξη της υγειονομικής κρίσης αλλά κυρίως για τις επιπτώσεις που αυτή θα έχει στην οικονομία. Στους Έλληνες λείπει η παρέα τους, οι φίλοι τους, η τόσο χαρακτηριστικά ελληνική ανεμελιά της συνάντησης γύρω από ένα τραπέζι. Στα παιδιά λείπουν οι συμμαθητές τους, στους γέροντες οι οικογένειές τους. Οι νέοι αγωνιούν για το εάν θα έχουν το καλοκαίρι δουλειά. Η κατάρρευση του τουρισμού έπληξε πλήθος νέων που ζούσαν από μικροεπαγγέλματα του τουρισμού ή από την εποχιακή απασχόληση και με τα χρήματα αυτά περνούσαν τον χειμώνα δεδομένου ότι στη χώρα δεν υπάρχουν πολλές και καλές δουλειές. Οι Έλληνες είμαστε αλλού.
Αντίθετα από τον κ. Τσίπρα και τους εθνικολαϊκιστές ομοϊδεάτες του σε όλα τα κόμματα, μόνον ο Κυριάκος Μητσοτάκης (και ο στενός κύκλος των συνεργατών του) έχει καταλάβει ότι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να απειλήσει την αυτοδυναμία της ΝΔ είναι το ΚΙΝΑΛ και όχι ο ομφαλοσκοπών ΣΥΡΙΖΑ, το απολιθωμένο ΚΚΕ και οι λοιπές κωμικές φιγούρες. Αυτό το έχει καταλάβει πολύ καλά και το ίδιο το ΚΙΝΑΛ το οποίο γνωρίζει ότι έχει «να εισπράξει» εκλογικά μόνο από τους κεντρώους που βρήκαν καταφύγιο στη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη για να γλιτώσει η χώρα από τις δυνάμεις του εθνολαϊκισμού.
Αυτή η αριθμητικά κρίσιμη ομάδα Κεντρώων εκτιμά πάνω απ’ όλα τη σοβαρότητα και κυρίως την επαφή με την πραγματικότητα και τις ανάγκες που έχουν οι πολίτες αυτής της χώρας. Αυτοί οι κεντρώοι, καγχάζουν και με τα περί δεξιού αυταρχισμού της κυβέρνησης που προσπαθεί να τους πουλήσει ο κ. Τσίπρας. Έτσι ψοφοδεής είναι ο δεξιός αυταρχισμός; Είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεξιός; Αστεία πράγματα.
Με την έννοια αυτή λοιπόν, στη συνείδηση των κεντρώων πολιτών που τους απασχολεί η καθημερινότητά τους, αυτή τη φορά, το ΚΙΝΑΛ ήταν η μοναδική πολιτική δύναμη που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων που κράτησε αποστάσεις ουσίας κι από την κυβέρνηση κι από τα θλιβερά καμώματα της Αντιπολίτευσης.
ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ δεν έχουν λόγο να πανηγυρίζουν στο ελάχιστο για τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Η ματωμένη σημαία του Πολυτεχνείου δεν εμφανίστηκε φέτος στις εκδηλώσεις μνήμης του.
Γιατί τελικά, οι μοναδικοί θεματοφύλακες της πολιτικής παράδοσης και των αγώνων του Κέντρου έκαναν το καθήκον τους.
Η σημαία του Πολυτεχνείου «μένοντας σπίτι», μαζί με τον ελληνικό λαό, αυτή τη φορά έμεινε και ασφαλής από τους μόνιμους πλιατσικολόγους των αγώνων του Κέντρου για τη δημοκρατία.
