Η μεγάλη μας διαφορά από την Τουρκία είναι ότι η Τουρκία έχει επιχειρηματική ελίτ που ενδιαφέρεται για την χώρα της. Γι' αυτό η Τουρκία έχει παρόν και μέλλον, ενώ η Ελλάδα διαθέτει μόνο πλούσιους γόνους που έχουν έτοιμα τα διαβατήριά τους για να «δραπετεύσουν» στο Λονδίνο ή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Η επόμενη ημέρα υπάρχει όταν υπάρχουν και άνθρωποι που την σχεδιάζουν…
Το μέλλον δεν αλλάζει επειδή το αποφασίσαμε εμείς και εσείς. Αλλά επειδή υπάρχουν κοινωνικές δυνάμεις πρόθυμες να επενδύσουν σε αυτό και μία αστική τάξη που σπεύδει να επωφεληθεί οικονομικά από την νέα εποχή. Αυτό συνέβη με την «Μεγάλη Ιδέα» του Βενιζέλου ή με την προσπάθεια της ανασυγκρότησης της χώρας μετά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τον εμφύλιο. Δεν είναι το εθνικό αφήγημα αυτό που λείπει σήμερα. Αυτό που πραγματικά λείπει είναι μια ελίτ που να αγαπάει, έστω, τον εαυτό της.
Η Ελλάδα έχει μία νέα κυβέρνηση με φιλελεύθερο πρόσημο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος σύμμαχος για μια αστική τάξη που θέλει να αναπτυχθεί. Και τι κάνει η λεγόμενη επιχειρηματική κοινότητα; Απέχει! Όπως απέχει συστηματικά από τα δρώμενα στην χώρα εδώ και πολλά χρόνια. Η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα μόνο των λαθεμένων χειρισμών του πολιτικού συστήματος. Κυρίως είναι απόρροια της πολιτισμικής κρίσης που προηγήθηκε. Η παντελής έλλειψη δράσης από μια ανύπαρκτη ελίτ έδωσε ζωτικό χώρο στον λαϊκισμό. Το κραχ στην Οικονομία, η χρεοκοπία και το 2015 δεν έτυχαν. Ήταν αποτέλεσμα της αδράνειας των κοινωνικών εκείνων ομάδων που έχουν αυτοδίκαια την ευθύνη για την πρόοδο της ελεύθερης αγοράς.
Όλοι συμφωνούν ότι ο δρόμος της εξόδου από την κρίση περνάει μέσα από τις επενδύσεις. Και που είναι αυτές; Πως θα επενδύσουν οι ξένοι επενδυτές αν δεν δώσουν το παράδειγμα οι Έλληνες; Ναι, έχουν επενδύσει εταιρείες όπως ο Όμιλος Λάτση, η Βιοχάλκο, το Αλουμίνιο, η ΓΕΚ-ΤΕΡΝΑ. Αλλά αυτή είναι η χώρα; Εξαντλείται σε δύο – τρία ονόματα;
Που είναι η παρέμβαση της ελίτ στα δρώμενα; Που είναι η στήριξη σε think tanks, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο; Ποια ακριβώς είναι η δράση του ΣΕΒ, πέραν της γνωστής εκείνης παραδοχής περί επιχειρηματικότητας και γκουβέρνου; Μπορούν, άραγε, να «κρυφτούν» πίσω από τα ιδρύματα Νιάρχος ή Ωνάση; Κι επειδή εδώ θα αρχίσουν τα γνωστά ναι μεν αλλά, όποιος πραγματικά ενδιαφέρεται ας δει τι κάνουν οι Ιταλοί βιομήχανοι. Για να δούμε, λοιπόν, τι θα κάνει και η ελληνική ελίτ για την εφημερίδα Καθημερινή, η οποία συμπληρώνει 100 χρόνια παρουσίας! Μιλάμε για μία από τις πιο ιστορικές εφημερίδες της χώρας, μία εφημερίδα της αστικής τάξης. Η αστική τάξη και η ηγεσία της, άραγε, εκτιμούν την παρουσία της; Θα περίμενα μια εκδήλωση αναγνώρισης της προσφοράς της εφημερίδας γι αυτά τα 100 χρόνια. Ίσως ζητάω πολλά…
Η κρίση με την Τουρκία μας φέρνει στο σημείο να κάνουμε δυσάρεστες συγκρίσεις. Να βλέπουμε που είναι η Τουρκία σήμερα και που ήταν μόλις χτες. Η Τουρκία, λοιπόν, κατάφερε να βγει από την κρίση, επειδή η επιχειρηματική της ελίτ πίστεψε και επένδυσε στο σενάριο της δημιουργίας μιας νέας και ισχυρής Τουρκίας, με εμπορικές σχέσεις και παρουσία σε τρεις Ηπείρους. Η επιχειρηματική ελίτ της Τουρκίας τρέφει τα όνειρα του Ερντογάν για την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η δική μας επιχειρηματική ελίτ είναι ξεχασμένη σε κάποιο σαλέ στα ελβετικά όρη. Ίσως την συναντήσει εκεί ο κ. Μητσοτάκης, στο ταξίδι του στο Νταβός. Αμφιβάλουμε αν θα έχει άλλη ευκαιρία…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
