Του Γιάννη Παντελάκη
Πριν λίγες εβδομάδες, η επικαιρότητα ήθελε την εταιρεία «Ελληνικός Χρυσός» να απειλεί ότι θα αποχωρήσει από τη χώρα και την κυβέρνηση να οχυρώνεται πίσω από ένα επαναστατικό μετερίζι επικαλούμενη την προστασία του περιβάλλοντος και άλλα πολλά. Μετά, ήρθε η ιστορία μιας επένδυσης στην Κέρκυρα, ενώ ακολούθησε η μεγαλύτερη περιπέτεια με το Ελληνικό και το ΚΑΣ. Παραδόξως (;) σήμερα η σκόνη έχει κάτσει και όλα αυτά έχουν πάρει το δρόμο τους. Όπως διαβεβαιώνουν κυβερνητικά στελέχη δεν υπάρχει πρόβλημα. Φυσικά δεν υπάρχει, το καραβάνι προχωρά. Έστω, έχοντας αντίθετη κατεύθυνση.
Όταν ακούω ότι η κυβέρνηση, ένας υπουργός, ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, επιτίθεται σε κάποιον-οιους επενδυτές, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι λίγο καιρό μετά το θέμα θα έχει λήξει. Και θα έχει λήξει, χωρίς η υπόθεση να πάρει οποιαδήποτε διαφορετική τροπή από αυτήν που αρχικά είχε. Οι επενδυτές, δεν έχουν ουσιαστικά λόγο ανησυχίας. Αν το γνώριζαν αυτό-κάποιοι έχουν αρχίσει και το συνειδητοποιούν- δεν θα έπρεπε να φοβούνται για κάτι. Η κυβέρνηση, απλά κάνει μερικές ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής με άσφαιρα πυρά για να συγκρατεί το εκλογικό της ακροατήριο. Τίποτα ανησυχητικό για τους όποιους επενδυτές δηλαδή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει απόλυτη ανάγκη να πείσει ότι δεν είναι αυτό που πραγματικά είναι. Στην επιστήμη υπάρχει κάποια ερμηνεία γι'' αυτό. Στην πολιτική λέγεται καιροσκοπισμός και παλαιοκομματισμός. Όταν το κόμμα έχει ξεκινήσει με αριστερό πρόσημο και μετά από δυόμισι χρόνια στην εξουσία έχει υπογράψει και υλοποιεί ένα τρίτο σκληρό μνημόνιο με ένα τεράστιο κύμα αποκρατικοποιήσεων, την μεταφορά όλων των δημόσιων επιχειρήσεων σ'' ένα υπερταμείο και με την κοινωνία να έχει φτωχοποιηθεί περισσότερο, υπάρχει ένα πρόβλημα ταυτότητας. Τι ακριβώς είναι αυτό το κόμμα που αυτοχαρακτηρίζεται αριστερό, αλλά κατάφερε να προωθήσει όσα δεν θα κατάφερνε κανένα άλλο κόμμα διαφορετικής ιδεολογικής κατεύθυνσης μεταπολιτευτικά;
Την απάντηση αυτή προσπαθούν να δώσουν τα στελέχη του με πυροτεχνήματα που κατά καιρούς εκτοξεύουν. Αυτό είναι το πρόβλημά τους. Καμιά ανησυχία δεν υπάρχει αν στην Χαλκιδική καταστρέφεται το περιβάλλον ή στο Ελληνικό θα θαφτούν κάτω από τόνους τσιμέντο κάποια αρχαία. Απλά εργαλειοποιούν αυτά τα θέματα για να στείλουν το μήνυμα ότι δεν είναι ακριβώς αυτό που βλέπουμε αλλά κάτι άλλο. Αυτό που ήταν κάποτε. Πρόκειται για ενός είδους διχασμό προσωπικότητας που όμως αφορά την πολιτική και όχι ένα πρόσωπο. Το κυρίαρχο πρόβλημα είναι να πείσουν για την ''αριστερή? διαφορετικότητά τους.
Να δούμε ένα χθεσινό παράδειγμα. Με αφορμή κάποιο θέμα, κυβερνητικές πηγές σχολίαζαν, πως «η μετατροπή της αγοράς εργασίας σε ζούγκλα είναι βασικό στοιχείο της ιδεολογίας και της πολιτικής της Νέας Δημοκρατίας και του κ. Μητσοτάκη προσωπικά». Να μη διαφωνήσουμε. Απλά να υπενθυμίσουμε ότι η ζούγκλα στην αγορά εργασίας δεν είναι κάτι που θα συμβεί στο μέλλον, όταν κυβερνήσει η Ν.Δ. ή κάποιος άλλος. Συμβαίνει ήδη. Ανασφάλιστη, κακοπληρωμένη και απλήρωτη εργασία, αποτελεί ένα καθεστώς στην αγορά, όσοι έχουν σχέση με αυτήν το ξέρουν. Ωστόσο, με τον μαγικό του τρόπο ο ΣΥΡΙΖΑ χρεώνει αυτό που ήδη συμβαίνει σε κάποιον που δεν κυβερνά.
Παρότι όλα αυτά είναι αυταπόδεικτα και ξεκάθαρα, δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ένα εκλογικό ακροατήριο που ανταποκρίνεται στις επικοινωνιακές πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ. Και το κάνει για διάφορους λόγους που συνδέονται με την ελλείψει επαρκούς πληροφόρησης, ανάγκης επιβεβαίωσης των επιλογών του, αδυναμία εύρεσης εναλλακτικής πρότασης κ.ο.κ. Για όποιο λόγο και αν το κάνει, σημασία έχει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει να μένει πολιτικά ζωντανός…
