Του Κωνσταντίνου Δαρδαμάνη*
«Περιφρονώ και μάχομαι τον φασισμό σε όλες του τις μορφές και προπαντός στην πιο πονηρή, απατηλή και επικίνδυνη μορφή του, την αριστερόστροφη». Αυτή την ηχηρή και τόσο αληθινή δήλωση, που ακούστηκε ενώπιον εκατοντάδων χιλιάδων πολιτών κατά την αποκορύφωση του πλέον μαζικού και μεγαλειώδους συλλαλητηρίου των τελευταίων ετών, δεν ξεστόμισε κάποιο στέλεχος της κεντροδεξιάς, παρά ένα «ιερό τέρας» της Αριστεράς, ο Μίκης Θεοδωράκης. Ένας άνθρωπος με τεράστια ιστορία, τον οποίο αμέσως έσπευσαν δίχως δισταγμό να αμαυρώσουν, μόνο και μόνο για να τον δικαιώσουν «πριν αλέκτωρ φωνήσαι τρις», χάρη στο δικαστικό πραξικόπημα, εμπνεύσεως Μαξίμου, που επιχειρούν τις τελευταίες μέρες. Το φαινόμενο αυτού του είδους φασισμού δεν αποτελεί όμως κάτι το καινοφανές.
Είναι Σεπτέμβρης του 1939, όταν ξεκινά η επίθεση της ναζιστικής Γερμανίας και της κομμουνιστικής Ρωσίας έναντι της Πολωνίας. Επί του πολωνικού εδάφους, κομμουνισμός και ναζισμός, άφησαν ανεξίτηλο το στίγμα τους. Ο μεν πρώτος με την Σφαγή του Κατύν, ο δε δεύτερος με το Άουσβιτς, όπου οι θηριωδίες των Ναζί έγραψαν τις μελανότερες σελίδες της Ιστορίας της Ανθρωπότητας.
Έκτοτε παρήλθαν 72 χρόνια για να διαμορφωθεί και πάλι μια ανίερη συμμαχία μεταξύ των δυο άκρων, με απώτερο σκοπό την κατάληψη της εξουσίας, αυτή τη φορά στη χώρα μας. Αρχικά, στην πλατεία των Αγανακτισμένων όπου ο ΣΥΡΙΖΑ διαδήλωνε χέρι-χέρι με τη Χρυσή Αυγή και τους ΑΝΕΛ «να καεί, να καεί το μ.....ο η Βουλή», έπειτα με την καταψήφιση του Σταύρου Δήμα από την ίδια ομάδα και στη συνέχεια, με την αγαστή συνεργασία και συγκυβέρνηση των Τσίπρα και Καμμένου.
Στα τρία χρόνια της συγκυβέρνησής τους, τα δείγματα γραφής, που φανερώνουν τις εκ βαθέων απολυταρχικές πολιτικές και πολιτειακές τους πεποιθήσεις είναι ουκ ολίγα.
Επιλέγουν αφενός, ανώτατους δικαστικούς της αρεσκείας τους, πραγματοποιώντας μάλιστα βουτιές ολυμπιακών επιδόσεων στην επετηρίδα και αφετέρου παρεμβαίνουν ωμά στις αποφάσεις και κρίσεις της Δικαιοσύνης, μη διστάζοντας τόσο να υβρίσουν δικαστές όσο ακόμη και να εκθέσουν την προσωπική τους ζωή στα κομματικά τους έντυπα.
Λοιδορούν και κατασυκοφαντούν όλους όσους τολμούν να ασκήσουν κριτική, είτε πρόκειται περί δημοσιογράφων, είτε περί πολιτικών τους αντιπάλων, είτε ακόμη και για προσωπικότητες εγνωσμένου κύρους, της τέχνης ή της διανόησης. Τη ρήση του Goebbels «όσο μεγαλύτερο το ψέμα και όσο περισσότερο επαναλαμβάνεται, τόσο πιο πιστευτό θα γίνεται» έχουν αναγάγει σε επιστήμη. Τα κανάλια βαφτίζονται «βοθροκάναλα» και οι επιχειρηματίες της ενημέρωσης "διαπλεκόμενοι", ενώ ταυτόχρονα ο κ. Τσίπρας πίνει καφέδες με τις «γάτες των Ιμαλαίων» και ο κ. Παππάς, θέλει με βοσκοτόπια και θαλασσοδάνεια να κάνει καναλάρχη τον κ. Καλογρίτσα. Κατηγορούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους ως «γερμανοτσολιάδες», την ίδια στιγμή που οι ίδιοι υπογράφουν δυο-δυο τα μνημόνια και δίνουν την περιουσία του ελληνικού λαού στους ξένους για 99 χρόνια. Τέλος, δεν διστάζουν να επιστρατεύσουν ακόμη και την Αστυνομία, προκειμένου να μετατρέψουν ένα μεγαλειώδες συλλαλητήριο εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας σε αραιή διαδήλωση «μερικών δεκάδων πολιτών» σύμφωνα πάντα με την ΕΡΤ.
Επιτίθενται με κάθε μέσο, θεμιτό και αθέμιτο, απέναντι σε όλες τις Ανεξάρτητες Αρχές και τους επικεφαλής τους, διότι για τα απολυταρχικά καθεστώτα, οι θεσμοί της αστικής φιλελεύθερης Δημοκρατίας που αποτελούν δικλείδες προστασίας των ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών έναντι της κυβερνητικής αυθαιρεσίας, αποτελούν, όπως τα αποκάλεσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός «θεσμικά εμπόδια», στο δρόμο για την πλήρη κατάληψη της εξουσίας.
Πέραν όμως του κυβερνητικού απολυταρχισμού, εκδηλώνεται στη χώρα μας εδώ και δεκαετίες, μια ακόμη πιο έντονη μορφή ακροαριστερού φασισμού. Μέσα στα ίδια τα πανεπιστήμια, με όχημα τους το άσυλο, μερικές μειοψηφίες τραμπούκων, καταλαμβάνουν σχολές, απαγορεύοντας κάθε διδακτική ή ερευνητική δραστηριότητα. Προπηλακίζουν καθηγητές και φοιτητές, ενώ μετατρέπουν τα ακαδημαϊκά ιδρύματα σε φυτώρια κουκουλοφόρων και τρομοκρατών.
Στη δύσμοιρη τούτη χώρα δυστυχώς, η άκρα αριστερά, δρούσε επί σειράν δεκαετιών ανεξέλεγκτη, με αποτέλεσμα να γεννήσει στυγερούς δολοφόνους και τρομοκράτες, όπως η 17 Νοέμβρη και οι Πυρήνες της Φωτιάς. Να κατακλύσει την Αθήνα με κουκουλοφόρους που πυρπολούν και καταστρέφουν ότι βρεθεί στο διάβα τους, από τρόλεϊ μέχρι καταστήματα. Τέλος να οδηγήσει μια μερίδα του λαού, με το διχαστικό της λόγο, σε έκρυθμες καταστάσεις, με τραγικό αποτέλεσμα τη δολοφονία τριών αθώων ψυχών στη Marfin.
Τα παθήματα των λαών της Ρωσίας του Stalin της Κούβας του Fidel, της Βορείου Κορέας του Kim Jong Il, της Κίνας του Mao και της Βενεζουέλας των Chavez και Maduro, χάρη στο ότι βρεθήκαμε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας, δεν μας έγιναν ποτέ μαθήματα. Αυτή όμως είναι η πραγματική Αριστερά, όπου και όποτε έχει επικρατήσει και όχι η ουτοπία, προϊόν προπαγάνδας δεκαετιών, που έχουν ορισμένοι στο μυαλό τους.
Καταλήγοντας, προκειμένου να ευδοκιμεί μια Δημοκρατία, αποτελεί κομβική προϋπόθεση, οι πολίτες της πάντοτε να καταδικάζουν απερίφραστα και να πολεμούν τον απολυταρχισμό και το φασισμό, κάθε μορφής και κάθε απόχρωσης.
*Ο Κωνσταντίνος Δαρδαμάνης είναι πολιτικό στέλεχος που έχει περάσει από τη διαδικασία αξιολόγησης του Μητρώου Στελεχών της Νέας Δημοκρατίας.
Φωτογραφία: Intimenews
