Toυ Ανδρέα Ζαμπούκα
Στον «Πολιτικό» του Πλάτωνα αναφέρονται δύο είδη ηγετών, ο «υφαντής» και ο «βοσκός». Ο πρώτος διαθέτει την οξυδέρκεια να παρατηρεί την ετερογένεια της κοινωνίας και να συνθέτει ένα «χαλί» ισορροπιών, πάντα με σεβασμό στον πολίτη. Ο δεύτερος, ο «ποιμένας» φροντίζει το «ποίμνιό» του με «αγάπη» και επιμέλεια. Όχι όμως από ανιδιοτελές ενδιαφέρον αλλά για να πάρει το κρέας, το μαλλί και το γάλα…
Μια προσεκτική αποτίμηση της συμπεριφοράς των εξουσιών ( έξεστι= είναι δυνατόν) αποκαλύπτει την διάθεση των πολιτικών απέναντι στον λαό τους , στην κοινωνία ή στους πολίτες. Εκτός από την απροκάλυπτη ολοκληρωτική φιλοσοφία των θρησκειών που ονοματίζουν «ποιμένα» ή «pastora» τον δεσποτικό «ηγέτη- βοσκό» και οι κοσμικοί ηγέτες επιλέγουν τον εύκολο ρόλο του «προστάτη» από την δύσκολη αποστολή του αποφασιστικού «υφαντή».
Από τις αρχές του 20ου αιώνα, όμως, η πιο διάσημη «ακαδημία» είναι η Αριστερά. Ο κατεξοχήν χώρος που λειτουργεί ως εκτροφείο «βοσκών». Εκεί προτάσσεται το πρότυπο του «πάστορα» που μεγαλώνει την γενιά του με το όραμα του τραγικού «επαναστάτη». Αυτού που προορίζεται να ανέβει στο σταυρό για χάρη των συνανθρώπων του και να μαρτυρήσει, προκειμένου να αναλάβει την κηδεμονία τους!
Η εικόνα στις 5 το πρωί, έξω από την από τη διεύθυνση Κοινωνικής Αλληλεγγύης του δήμου Αθηναίων είναι τραγική. Δεκάδες άνθρωποι περιμένουν μέσα στο ψιλόβροχο για να καταθέσουν αιτήσεις για το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης (200 ευρώ)! Το ηλεκτρονικό σύστημα δεν λειτουργεί, και δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί κανείς. Η ιστοσελίδα του ΚΕΑ όπου έπρεπε να γίνονται οι αιτήσεις έχει δεχθεί δύο εκατ. επισκέψεις από όταν άνοιξε το σύστημα, την 1η Φεβρουαρίου, και έχουν κατατεθεί μόνο 53.000 αιτήσεις από τις περίπου 700.000 που αναμένονται συνολικά.
Αυτό είναι το προφίλ της κοινωνίας που καταγράφεται στις προθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το όραμα του συνδικάτου των «πεφωτισμένων βοσκών» που επενδύουν στον εξευτελισμό, στην φτωχοποίηση και στην απώλεια της αξιοπρέπειας του ατόμου, προκειμένου να τον ελεήσουν στην συνέχεια. Όπως στη Μόρια, στην Ειδομένη, στο Ελληνικό με τους πρόσφυγες, έτσι και στις ατελείωτες «σοβιετικές» ουρές της εξαθλιωμένης «σοσιαλιστικής» κοινωνίας.
Αυτό είναι και το είδος ανθρώπου άλλωστε, που μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα. Ο έρπων αναξιοπαθών που υπομένει το βάρος της μαρτυρίας του κάτω από την μπότα του «νταβαντζή» του.
Δεν υπάρχει χειρότερο είδος ολοκληρωτισμού από την συγκεκαλυμμένη αριστερή δεσποτεία. Και αν δεν αλλάξει κάτι γρήγορα, σε λίγα χρόνια, οι 700 χιλ. αιτήσεων θα ξεπεράσουν τα 2 εκ, τα 4, τα 5... Αργά και μεθοδικά. Ανεπαίσθητα αλλά αποτελεσματικά.
Για να απομείνουν στο τέλος, οι δύο παραδοσιακές ελίτ που θα πολεμούν μεταξύ τους για την προστασία των φτωχοποιημένων μαζών…
