Της Λίνας Παπαδάκη*
Στα καλλιστεία κερδίζει το κορίτσι που έχει το πιο όμορφο πρόσωπο και τις πιο ζουμερές αναλογίες. Κανέναν δεν ενδιαφέρει να βαθμολογήσει την ευφυΐα, την καλλιέργεια ή τα πτυχία των διαγωνιζομένων αφού το ερώτημα είναι άλλο. Στις εισαγωγικές περνούν οι πιο καλά διαβασμένοι και μεθοδικοί και όχι οι πιο γυμνασμένοι ή οι πιο όμορφοι. Σημασία κάθε φορά έχει το γήπεδο που παίζεται το παιχνίδι.
Γι'' αυτό δεν έχει καμία σημασία αν το ζεύγος που αποχώρησε από την Κυβέρνηση ήταν καλοί υπουργοί ή όχι. Διότι το παιχνίδι που έχουν επιβάλει οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι η πολιτική αλλά η ηθικολογία. Δεν μας αφορά λοιπόν αν ήταν επιτυχημένοι στα υπουργεία τους ή όχι, μας ενδιαφέρει αν ήταν ενάρετοι και μόνον. Για αυτό και ο σοβαρός πολιτικός στη υπόθεση γίνεται ο κ. Σγουρίδης γιατί έμενε σε σπίτι των 50 ευρώ το μήνα.
Δυστυχώς από τα χρόνια της αντιπολίτευσης, αλλά κυρίως ως Κυβέρνηση, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν καταστήσει την αυτονόητη προϋπόθεση, όχι μόνο για την πολιτική αλλά για τα πάντα σε μία κοινωνία, να κινούμαστε δηλαδή σε ένα νόμιμο και ηθικό πλαίσιο, σε κεντρική πλατφόρμα της ύπαρξής τους. Δρουν, πασχίζουν και ζουν μόνο για να ανακαλύπτουν σκάνδαλα. Φυσικά σε κάθε περίοδο υπάρχουν περιπτώσεις διαφθοράς και να ερευνηθούν, εδώ όμως μιλούμε για πλήρη υποκατάσταση της πολιτικής από την ηθικολογία. Από την πρώτη μέρα που εμφανίστηκαν μας ζάλισαν τον έρωτα με το ηθικό του πλεονέκτημα λες και αφορά κανέναν τι πιστεύουν για τον εαυτό τους και γιατί. Και από τότε πορεύτηκαν με Siemens, Panama Papers, Λίστα Lagarde, Novartis, διαπλοκές, μίζες, εξεταστικές και πάει λέγοντας, σε αντιδιαστολή μονίμως με τη δική τους ηθική υπεροχή. Να βρεθούν οι ένοχοι όπου υπάρχουν για όλα αυτά, αλλά έλεος, η δοσολογία έπεσε τόσο βαριά που σκότωσε την πολιτική.
Και φυσικά θα πληρωθούν με το ίδιο νόμισμα. Όταν έχουν διαλέξει αυτό το γήπεδο θα γίνει θέμα πρώτης γραμμής το πόθεν έσχες του κ. Σταθάκη, η εταιρεία του κυρίου Φλαμπουράρη και το επίδομα της κ. Αντωνοπούλου. Γιατί έχουν κάνει την ηθική καθημερινή καραμέλα και κάποτε έρχεται η στιγμή που θα τους καθίσει στο λαιμό. Και μην αμφιβάλλουν ότι θα ακολουθήσουν και άλλα, και τώρα και στο μέλλον, διότι αναπόφευκτα η εχθρότητα γεννά ρεβανσισμό και η ηθικολογία ενόχους. Όταν βλέπεις τους πολιτικούς σου αντιπάλους σαν ύπουλες ύαινες θα έρθει η στιγμή που θα σε δουν και εκείνοι σαν θήραμα.
Το είχε και ο Καραμανλής αυτό του κουσούρι. Παντού έβλεπε διαπλοκές, νταβατζήδες, σκάνδαλα και διαφθορά. Η καθημερινή του ατζέντα. Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου τον χτύπησε κατακούτελα το μπούμερανγκ των δομημένων ομολόγων, των κουμπάρων, του Ζαχόπουλου, του Βουλγαράκη, του Βατοπεδίου και των λοιπών. Προετοίμαζε επί χρόνια το έδαφος της τιμωρίας του, όταν παραμέριζε την πολιτική για να σκανδαλολογεί ασυστόλως με την πουριτανική γλώσσα των σεμνών και ταπεινών. Όλα τα σκάνδαλα, υπαρκτά και ανύπαρκτα, διογκώνεται όταν το γήπεδο είναι η ηθικολογία.
Γενικότερα είναι μάλλον αριστεροδεξιό σύνδρομο αυτό. Οι δύο αυτοί χώροι είχαν μεγαλουργήσει και στην υπόθεση του σκανδάλου Κοσκωτά, στην περίφημη κάθαρση, όταν κάθισαν στο σκαμνί με ψευδομάρτυρες έναν πρώην Πρωθυπουργό. Ήταν η πρώτη ανίερη πολιτική συμμαχία για να μοιράσουν τα ιμάτια του Κέντρου- τώρα με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ζούμε τη δεύτερη. Κοινή και στις δύο περιπτώσεις της παράδοξης συγκατοίκησης η αφόρητη ηθικολογία, η απουσία πολιτικού προτάγματος και ο υπουργός Κουβέλης.
*Η κ. Λίνα Παπαδάκη είναι διευθύντρια του Γραφείου Τύπου στο Ποτάμι.
