Μη με περιμένετε στις καταθέσεις στεφάνων, στα συνθήματα, στην επαναστατική γυμναστική- να συμπεριφερθείτε σαν επαναστάτες- και- καλά, κάνοντας επίδειξη πειθαρχίας και ομοιόμορφης κίνησης ώστε να κρατάτε αποστάσεις, αλλά και να δίνετε το στίγμα. Ποιο στίγμα; Πως ήσασταν εκεί πιο πολύ από άλλους. Το ξέραμε ανέκαθεν, δεν ισχύει. Στο Πολυτεχνείο δεν ήταν κόμματα. Δεν πρόλαβαν να το καπελώσουν.
Δυστυχώς, προσπάθησαν όλοι μετά. Μετατρέποντάς το σε πανηγυράκι, σε πεδίο μολότοφ και συγκρούσεων με τα ΜΑΤ, σε γιορτή καθόλου αυθεντική. Με υπερβολές, με λαϊκισμό. Σπανίως κάποιες πράξεις, κάποιες ανακοινώσεις, κάποιες καταθέσεις στεφάνων, κάποιες εκδηλώσεις, τιμούσαν τους νεκρούς και τις ιδέες του Πολυτεχνείου. Εξαιρέσεις.
Αντί το κτίριο του ΕΜΠ όπου ξεδιπλώθηκε το μεγάλο δράμα στις 17 Νοέμβρη του 1973 να αποτελεί μνημείο (και) του κορυφαίου γεγονότος, έχει καταντήσει εδώ και δεκαετίες, ένα άθλιο κτίσμα, παραδομένο στη φθορά και σε όποια μειοψηφία θέλει να το χρησιμοποιήσει. Καταλήψεις που επιτέλους εκκενώθηκαν ύστερα από 20 χρόνια (και λίγα λέω) λαϊκά υπνωτήρια, πλυντήρια, στεγνωτήρια. Κατεστραμμένα θρανία και πίνακες. Σπασμένα τζάμια. Μόνο σχολή δεν ήταν και δεν είναι το Πολυτεχνείο και η Καλών Τεχνών στο κέντρο της Αθήνας. Γεμάτο γκράφιτι, άλλοτε και γεμάτο αφίσες. Κέντρο διακίνησης ναρκωτικών ή λαθραίων προϊόντων κατά καιρούς. Αυτό είναι το όραμά μας για το διαπρεπές αρχιτεκτόνημα, που υπήρξε μάρτυρας ενός σπουδαίου ιστορικού συμβάντος;
Ποιος φταίει γι’ αυτή την άθλια εικόνα που παρουσιάζεται στα μάτια μας καθημερινά; Όλοι φταίμε.
Φταίνε οι κυβερνήσεις που δεν λαμβάνουν διαρκή και επαναλαμβανόμενα μέτρα εκκενώνοντας το κτίριο από μη φοιτητές του ΕΜΠ ή της Καλών Τεχνών κάθε φορά που μπαίνουν. Που δεν έχει θεσπίσει τρόπο να επιτρέπεται η είσοδος μόνο σε φοιτητές. Που δεν συντηρεί σε μόνιμη βάση τα κτίσματα, βάφοντας, και καθημερινά αν χρειάζεται, τους τοίχους και αποτρέποντας βανδαλισμούς σε καθίσματα και άλλα υλικά. Υπενθυμίζεται ότι μέχρι που καταστράφηκε ολοσχερώς από φωτιά πτέρυγα στις περασμένες δεκαετίες. Χωρίς αποτέλεσμα ως προς τη φύλαξη.
Φταίνε οι καθηγητές, που έχουν γραφεία και η πρυτανεία, που έχει επιτρέψει να χρησιμοποιείται ως πάρκινγκ και που δεν παίρνει μέτρα τα οποία να κρατούν κάθε άσχετο, κάθε βάρβαρο και κάθε «πονεμένο» έξω από αυτό. Που δεν αποφασίζουν, εφόσον δεν είναι σε θέση να το κρατήσουν αξιοπρεπές και αλώβητο, να συζητήσουν με την πολιτεία ως προς το τι μέλει γενέσθαι.
Φταίει το φοιτητικό κίνημα, συλλήβδην, που επιτρέπει να γίνεται επαναστατική γυμναστική στο όνομα του Πολυτεχνείου και της εξέγερσης και δεν παίρνει τα πράγματα στα χέρια του, να προστατέψει το μνημείο επειδή είναι μνημείο και επειδή κουβαλάει μνήμη- που δεν είναι μόνο από το 1973, αλλά και από το 1944. Και πριν. Επειδή, επίσης, είναι εκπαιδευτικό ίδρυμα, και μάλιστα το πιο φημισμένο στη χώρα.
Φταίνε τα κόμματα, επειδή πάντοτε το θέμα που τους ενδιαφέρει είναι να αποδείξουν το καθένα για λογαριασμό του πως αυτό ξεκίνησε το Πολυτεχνείο και την αντίσταση μέσα σε αυτό. Εδώ, δυστυχώς, τα κόμματα αριστεράς και κεντροαριστεράς πλειοδοτούν. Και ενώ όντως η Αριστερά και η κεντροαριστερά είχαν ισχυρά ερείσματα ανάμεσα στους έγκλειστους του 1973, καμιά παράταξη δεν καθοδήγησε τους φοιτητές. Στις συνελεύσεις τους αποφάσιζαν τι θα κάνουν.
Τέλος φταίμε εμείς, οι πολίτες, η κοινωνία, που από το 1974 και πέρα επιτρέπουμε στους προβοκάτορες ή/και στους βαλτούς να κάνουν επεισόδια κατά την πορεία ανενόχλητοι. Που δεν ασχολούμαστε με την κουρελαρία των πανό, με την αδιαφορία των πάντων απέναντι στα γκράφιτι και στα συνθήματα. Που ενώ νομίζουμε ότι τιμάμε το Πολυτεχνείο, στην ουσία το έχουμε παραδώσει βορά στις μειονότητες για να κάνουν κάθε φορά τη δική τους επαναστατική γυμναστική, αλλοιώνοντας και σμικραίνοντας τη μνήμη του κορυφαίου γεγονότος.
Επειδή πέρασα κι εγώ, ως μαθήτρια, από το Πολυτεχνείο εκείνο τον Νοέμβρη, θα τονίσω πως υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στα συνθήματα της εξέγερσης, που ήταν επαναστατικά και συγκινητικά και υπέροχα, επειδή ήταν αυθεντικά και μιλούσαν σε όλες τις καρδιές και στα καραγκιοζιλίκια του σήμερα. Είναι σαν να πηγαίνεις στον Άγνωστο Στρατιώτη και να κάνεις επαναστατικές επιδείξεις. Αδιανόητο. Πλην, για τον Άγνωστο δεν μαλώνουν τα κόμματα και οι παρατάξεις ποιανού είναι πιο «δικός» του. Μάλλον έτσι σώζεται.
