Ο χρόνος που κύλησε από τις εκλογές του 2019 μέχρι σήμερα, έδρασε καταλυτικά στην κατεύθυνση της αποκαθήλωσης του αφηγήματος, που είχε κτίσει ο Σύριζα ήδη από την εποχή του κινήματος των αγανακτισμένων. Του κινήματος, που δημιούργησε αυτά τα έντονα οσμωτικά φαινόμενα, ανάμεσα σε όλες τις αντιδραστικές ομάδες από τη Άκρα Αριστερά μέχρι τη Χρυσή Αυγή.
Και όχι μόνο αποκαθηλώθηκε το τοτέμ του αντιμνημονίου, του ηθικού πλεονεκτήματος και της δραχμής, αλλά κατέρρευσε με ηχηρό τρόπο κάθε σημείο της αντιπολιτευτικής γραμμής του Σύριζα και της ακροδεξιάς. Από τις πιέσεις Ερντογάν στον Έβρο, μέχρι τη διαχείριση της πανδημίας, από το μεταναστευτικό μέχρι το project του Ελληνικού και από τις ενστάσεις για την αμυντική θωράκιση της χώρας μέχρι τις διαπραγματεύσεις για το ευρωπαϊκό πακέτο ανάκαμψης και ανασυγκρότησης της οικονομίας. H παρτίδα για τον Σύριζα χάθηκε.
Όμως ενώ τα ηγετικά στελέχη της αντιπολίτευσης ψελλίζουν πλέον δυο – τρία τσιτάτα για το κεφαλαιακό μαξιλάρι, για την ανάγκη ενός εμπροσθοβαρούς πακέτου στήριξης και για την ανεπάρκεια της επιτροπής Πισσαρίδη, άρχισαν να βλέπουν το φως της δημοσιότητας, τα κλασσικά «ανεξάρτητα» άρθρα για την ανάγκη αλλαγής του ιδεολογικού, κοινωνικού και οικονομικού μοντέλου της χώρας, του κόσμου και γιατί όχι, ακόμα και του διαπλανητικού στερεώματος.
Έτσι διαβάζουμε και πάλι, ότι ο άγριος και αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός που εφαρμόζεται τα τελευταία 30 χρόνια σε όλον τον κόσμο, έφτασε στο τέλος του. Διαβάζουμε επίσης ότι η παγκοσμιοποίηση ξεπεράστηκε και ότι πρέπει να βρεθεί ένα νέο πλαίσιο συνεργασίας ανάμεσα στις διάφορες χώρες. Αφορμή για αυτά τα συμπεράσματα, στάθηκε σύμφωνα με όσους υποστηρίζουν αυτές τις θέσεις, η πανδημία του covid-19, που προκάλεσε ένα πρωτοφανές διεθνές οικονομικό και κοινωνικό σοκ, που έβαλε την ταφόπλακα του νεοφιλελευθερισμού και του καπιταλισμού.
Διαβάζουμε καταγγελίες για τα αποτελέσματα της παγκοσμιοποιημένης ελεύθερης αγοράς προϊόντων και υπηρεσιών, που αύξησαν τα επιχειρηματικά κέρδη σε πολλαπλάσιο βαθμό σε σχέση με τις αμοιβές των εργαζομένων. Διαβάζουμε ακόμα για το διευρυμένο χάσμα μεταξύ των προνομιούχων και των μη προνομιούχων, που μας παραπέμπει στις ρήσεις του βαθέως ΠΑΣΟΚ προ 40ετίας.
Τέλος μαθαίνουμε ότι παρ’ όλο που οι αγορές κεφαλαίου και οι πολυεθνικές εταιρείες, αποδείχθηκαν σε πολλές περιπτώσεις ισχυρότερες από τις εθνικές κυβερνήσεις, η ανεπάρκεια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών έχει γίνει πλέον κραυγαλέα, με αποτέλεσμα ο νεοφιλελευθερισμός να ψυχορραγεί και να επανέρχεται θριαμβευτικά η εποχή του κρατισμού.
Έχω νέα για όσους επιχειρούν μέσω αυτή της αρθρογραφίας, να μας ξαναφέρουν τον Σύριζα από την πίσω πόρτα. Καλά μου παιδιά, του τύπου «εγώ δεν είμαι Συριζα, αλλά», αντί να σκέφτεστε, να ευαγγελίζεστε και να υποστηρίζετε την καταστροφή του συστήματος και τον θάνατο του καπιταλισμού, του νεοφιλελευθερισμού και της οικονομικής ελευθερίας, ανοίξτε και διαβάστε τις παγκόσμιες στατιστικές και τα παγκόσμια δεδομένα, σχετικά με την οικονομική ανάπτυξη και τα βασικά ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά. Και σταματήστε να κραδαίνετε πάνω από τα κεφάλαια μας, το φάντασμα του κρατισμού και των κεντρικών κυβερνητικών παρεμβάσεων που θα προστατέψουν τους λαούς (από ποιόν άραγε;)
Η οικονομική ελευθερία τα τελευταία τριάντα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων σύμφωνα με τους θιασώτες του κρατισμού επήλθε το χάος, η πείνα και η καταστροφή, βελτίωσε το επίπεδο της ζωής στις τέσσερεις γωνιές του πλανήτη.
Η πείνα μειώθηκε κατά 40%.
Ο αναλφαβητισμός κατά 55%.
Η φτώχεια μειώθηκε κατά 73%.
Η βρεφική θνησιμότητα μειώθηκε κατά 52%
Η μόλυνση του περιβάλλοντος υποχώρησε κατά 57%.
Το προσδόκιμο ζωής για όσους γεννήθηκαν το 2016, ανέρχεται πλέον στα 72 έτη, από τα 66 έτη που ήταν για όσους γεννήθηκαν το 2000.
Πάγια τακτική του Σύριζα ήταν να δημιουργεί ανασφάλεια και φόβο στους πολίτες και ταυτόχρονα να προκαλεί χαοτικές και μη διαχειρίσιμες καταστάσεις στους δρόμους. Όλοι θυμόμαστε τα μαγκάλια, τις λιποθυμίες, το μπάχαλο στους δρόμους και τις οικονομικές θεωρίες επιπέδου νηπιαγωγείου για τα δίκια «των λαώνε», που είδαμε που κατέληξαν.
Το ίδιο κάνουν και οι αναλυτές του τύπου «δεν είμαι Σύριζα, αλλά», που μας συμβουλεύουν για τον κίνδυνο επιβολής ενός «νέου υβριδίου αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού, που θα υπονομεύσει πλέον και τις δημοκρατικές δομές των δυτικών κοινωνιών». Και αυτό, σύμφωνα με τους καλοπροαίρετους αναλυτές θα συμβεί, αν δεν ξεμπερδέψουν οι λαοί «με το πολιτικό και οικονομικό σύστημα που γονάτισε το 90% της κοινωνίας προς όφελος μας μικρής μειονότητας συμφερόντων».
Άραγε ποιο μοντέλο έχουν στο μυαλό τους, όλοι αυτοί οι «δεν είμαι Σύριζα, αλλά», που προσπαθούν με κάθε τρόπο να ενεργοποιήσουν τα αγωνιστικά ένστικτα των ταλαίπωρων φίλων, μελών και στελεχών του Σύριζα, που χάνουν κάθε μάχη πριν καν ξεκινήσει; Ας πάψουν να ασχολούνται με τον μπαμπούλα του νεοφιλελευθερισμού και ας μας παρουσιάσουν τον δικό τους παράδεισο του κρατισμού και των παρεμβάσεων.
*Ο αρθρογράφος είναι οικονομικός αναλυτής, με ειδίκευση στο σχεδιασμό σύνθετων επενδυτικών στρατηγικών.
Αποποίηση Ευθύνης : Το περιεχόμενο της στήλης, είναι καθαρά ενημερωτικό και πληροφοριακό και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση επενδυτική συμβουλή, ούτε υποκίνηση για συμμετοχή σε οποιαδήποτε συναλλαγή. Ο αρθρογράφος δεν ευθύνεται για τυχόν επενδυτικές και λοιπές αποφάσεις που θα ληφθούν με βάση τις πληροφορίες αυτές.
