Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου*
Γεμάτος ο Τύπος και τα πάνελ από αναφορές και δειλές αναλύσεις για τις αποστάσεις που το Μαξίμου προσπαθεί τώρα να κρατήσει από τον Ιβάν Σαββίδη. Από κοντά και οι αστείες απόπειρες των κατ' επάγγελμα φιλοκυβερνητικών να πείσουν για τις σχέσεις του Σαββίδη με τη Νέα Δημοκρατία, ενώ όλοι ξέρουν ότι ναι μεν κάποια στελέχη της ανήκουν στους «κύκλους» του επιχειρηματία, οι εκλεκτοί του όμως είναι άλλοι.
Ετσι γίνεται πάντα στην Ελλάδα. Οι ισχυροί οικονομικοί παίκτες του συστήματος μετρούν φίλους σε όλα τα κόμματα, αλλά το πολιτικό τους πρόσημο είναι πάντα ένα.
Ο Σαββίδης πρέπει να λογίζεται ως η «προίκα» του Πάνου Καμμένου στον γάμο του με τον Αλέξη Τσίπρα, αφού στο πεδίο της οικονομικής και πολιτικής ισχύος είναι ο γνησιότερος εκφραστής του εθνολαϊκισμού των πλατειών, του οπαδικού μεσσιανισμού και της ρωσόφιλης δεισιδαιμονίας, στοιχεία που συνιστούν έναν «ριζοσπαστικό συντηρητισμό» όπως τον ορίζει εύστοχα ο καθηγητής Πολιτικής Θεωρίας Νικόλας Σεβαστάκης.
Αυτός είναι ο λόγος που ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει αμήχανος μπροστά στη διαχείριση ενός παίκτη που είχε μεν προσεταιριστεί και δη «εξ αγχιστείας», μέσω του «γάμου» με τον Καμμένο, αλλά δεν μπορεί να ελέγξει, κυρίως γιατί ο ριζοσπαστισμός Σαββίδη είναι διακριτά διαφορετικός από αυτόν του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ιδεολογικός αχταρμάς πάνω στον οποίο στήθηκε το κατασκεύασμα του αντιμνημονίου και επέτρεψε σε ανομοιογενή κοινά να συναντηθούν στην κάλπη για να εκπροσωπηθούν πολιτικά από τον Αλέξη Τσίπρα δείχνει τώρα τα όριά του αφού δεν αντέχει στο περιβάλλον κανονικότητας που επιχειρεί να δημιουργήσει η κυβέρνηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συνυπέγραψε τα μνημόνια, αλλά δεν επανατοποθετήθηκε και πολιτικά απέναντι σε ό,τι αυτά εξέφραζαν. Γιατί ακόμα κι αν δεχτούμε πως τα μνημόνια ήταν μια αθλιότητα, δεν εξαντλούνταν σ' ένα λογιστικό φύλλο excel. Τα μνημόνια πάταγαν, έστω και άτσαλα, πάνω σε μια πολιτική κουλτούρα που απέχει πολύ από τον μαδουρισμό, την πολωνοποίηση και όποια άλλη στρέβλωση προσπαθεί η κυβέρνηση να υιοθετήσει, ώστε να μη χρειαστεί να αφήσει πίσω της την καταστατική της έχθρα απέναντι στην αντιπροσωπευτικότητα του πολιτεύματος και τις σχετικές αμεσοδημοκρατικές φαντασιώσεις της. Η «απόσταση» από τον Σαββίδη θα αποδειχθεί ουσιωδώς δύσκολη γιατί στην πραγματικότητα σημαίνει ρήξη με την ιδεολογία και τη ρητορική που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
*Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο της Πέμπτης 15 Μαρτίου, αρ. φύλλου 79
