Του Θόδωρου Σκυλακάκη*
Μια ιστορία από την έρημο πέραν του Κυνικού Τείχους…
Τις ημέρες αυτές στις κινηματογραφικές αίθουσες παίζεται μια Κινεζο-χολυγουντιανή υπερπαραγωγή με θέμα το σινικό τείχος. Στο σχετικό τρέιλερ στρατιές κινέζων, με τη βοήθεια του Ματ Ντέιμον, αποκρούουν αναρίθμητα τερατώδη κτήνη που ξεβράζουν η στέπα και η έρημος. Για κάποιον παράδοξο λόγο η ιστορία αυτή μου έφερε στο νου τον τρόπο που αντιμετώπισε για πολλά χρόνια η ελληνική κοινωνία και το ελληνικό πολιτικό σύστημα τον μικρό και μαχητικό χώρο των φιλελεύθερων μεταρρυθμιστών, από την ίδρυσή του το 1999 (με τους Ταύρους του Στέφανου Μάνου), μέχρι και σήμερα.
Για λόγους που θα εξηγήσω στη συνέχεια, ο χώρος αυτός παρά το μικρό του μέγεθος και την αδυναμία του να συγκεντρώσει ευρύτερη λαϊκή αποδοχή, αντιμετωπίστηκε με απόλυτη εχθρότητα. Σαν να εκπροσωπούσε το απόλυτο κακό. Κίνδυνο μεγαλύτερο από τα κτήνη της κινεζο-χολυγουντιανής αναπαραγωγής. Οι άνθρωποι που συσπειρώθηκαν στις τάξεις του απομονώθηκαν πολιτικά και βίωσαν πολλαπλές ποινές εξορίας στην έρημο. Ποιο ήταν το έγκλημά τους;
Πριν το περιγράψω θα πρέπει προηγουμένως να εξομολογηθώ ότι την πορεία αυτή την έζησα από πρώτο χέρι στα είκοσι σχεδόν αυτά χρόνια. Από την ίδρυση των Ταύρων των οποίων υπήρξα πρώτος Γενικός Γραμματέας, μέχρι την μεγάλη χαμένη ευκαιρία του 2012, να αποτελέσει ο χώρος αυτός τον μεταρρυθμιστικό εταίρο στη θέση της ΔΗΜΑΡ, ως και τη δύσκολη περίοδο (2013-2015), της ανόδου και τελικά κυριαρχίας του λαϊκισμού στην ελληνική πολιτική ζωή, την οποία έζησα πλέον ως επικεφαλής της Δράσης.
Ποιο ήταν λοιπόν το έγκλημα τους; Γιατί τόσο μίσος για τους λεγόμενους «φιλελέδες»; Γιατί τόση ενασχόληση μαζί τους, δυσανάλογη από το μέγεθος και την επιρροή τους; Τι ήταν το ακραίο που έλεγαν όλα αυτά τα χρόνια; Ήταν ακραίο το αίτημα για μείωση του κράτους, σε μια χώρα που ξόδευε ασύστολα μέχρι να χρεοκοπήσει; Ήταν ακραίο το αίτημα για λιγότερα ρουσφέτια και αυστηρότερη διαχείριση στη χώρα που έσπαγε όλα τα ρεκόρ διαφθοράς; Ήταν ακραία η αντίδραση υπέρ του νόμου και των θεσμών και κατά των νομιμοποιήσεων αυθαιρέτων, διαρκών περαιώσεων και των χιλιάδων άλλων μικρών παρανομιών με τις οποίες οι πολλοί παράνομοι καταδυναστεύουν την μειοψηφία των νομοταγών; Ήταν ακραίο το αίτημα για να σταματήσουν οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, σε ένα σύστημα που κατέληξε να έχει περισσότερους συνταξιούχους απ' ό,τι εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα; Ήταν ακραίο το αίτημα για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς σε μια χώρα που είχε διαρκώς ελλείμματα; Ήταν ακραία η απαίτηση να αρχίσει η κοινωνία να μετρά τι ξοδεύει και που τα ξοδεύει στη χώρα που διασύρθηκε στα πέρατα του κόσμου με τις ελληνικές στατιστικές;
Η απάντηση είναι προφανώς όχι. Το ακραίο αμάρτημα των «φιλελέδων» ήταν άλλο. Ότι χάλαγαν το πάρτι. Χάλαγαν το πάρτι σε μια κοινωνία που ένα μεγάλο μέρος της έβλεπε τα δανεικά και τις αλόγιστες κρατικές δαπάνες ως φυσική τάξη πραγμάτων. Χάλαγαν τη μακαριότητα ενός ιδιωτικού τομέα στον οποίο εργαζόμενοι και επιχειρηματίες αντιμετώπιζαν με περιφρόνηση και αδιαφορία την πολιτική και τους πολιτικούς. Ενοχλούσαν τα οργανωμένα συμφέροντα που καταβρόχθιζαν τη μερίδα του λέοντος και είχαν αλλεργία σε όσους τολμούσαν να διαταράξουν το φαγοπότι τους περιγράφοντας την επικείμενη καταστροφή και ζητώντας αυτοσυγκράτηση και μέτρημα.
Έτσι οι «φιλελέδες» αντιμετωπίζονταν στην καλύτερη περίπτωση ως εκτός τόπου παράξενοι και πολιτικά ανώμαλοι και στη χειρότερη ως μοχθηροί τύποι που μισούν το λαό και εκφράζουν την πλουτοκρατία.
Τους έκλεισαν λοιπόν έξω κυνικά και αδυσώπητα πίσω από ένα τείχος αδιαφορίας και απαξίωσης. Παραδόξως όμως, επειδή η ιστορία εκδικείται οι φιλελεύθεροι είναι ακόμα εδώ. Κι ο λόγος τους είναι όσο ποτέ επίκαιρος. Τόσο επίκαιρος ώστε διεισδύει σε όμορους πολιτικούς χώρους και να αρχίζει έτσι να εκπροσωπεί ένα νέο ισχυρό κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα. Για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια ο φιλελεύθερος λόγος δεν είναι πια περιθωριακός. Κι αυτό, για όσους από εμάς έζησαν τα πολλά χρόνια της ερήμου και του αποκλεισμού, είναι σημάδι ελπίδας και αισιοδοξίας. Δεν έχει σημασία ποιο ρόλο θα παίξουν τώρα οι λίγοι που όλα αυτά τα χρόνια επέμειναν στο μήνυμα αυτό.
Γιατί το κυνικό τείχος τελικά γκρεμίστηκε από τον σεισμό της κρίσης και το τσουνάμι της φορολογίας. Και ό,τι και να γίνει πλησιάζει η ώρα η χώρα να γυρίσει επιτέλους σελίδα.
* Ο κ. Θόδωρος Σκυλακάκης είναι προέδρος της Δράσης.
