Ο φούρνος! Φρέσκα κουλουράκια Θεσσαλονίκης, να τα τρώει ο Ιβάν και να μην δίνει του υιού του. Ζεστό ψωμάκι, να χορταίνει ο κόσμος. Στον τοίχο απέναντι θα είχε τα πορτραίτα του Νίκου, του Αλέξη και του Μάο! Για τον Μάο μην με ρωτάτε. Φταίει το γεγονός ότι δεν υπήρξα Μαοϊκός και πλέον δεν υπάρχει κομμουνισμός ούτε στην χώρα του Μάο…
Σύντομα δεν θα υπάρχει ούτε στην χώρα του Αλέξη. Ο Αλέξης και ο Νίκος είναι οι μεγάλοι ευεργέτες των Φιλελευθέρων. Γυρίστε πίσω δύο χρόνια και κάτι μήνες. Έλεγες «είμαι φιλελεύθερος» και έκλειναν γύρω σου πόρτες και παράθυρα. Είχε τόσο κακοποιηθεί η έννοια που ο κόσμος νόμιζε ότι συναντώντας έναν φιλελεύθερο θα έβλεπε τον διάολο αυτοπροσώπως.
Σήμερα όλοι είναι Φιλελεύθεροι! Ποιος το έκανε αυτό; Μα φυσικά ο Αλέξης, ο Νίκος και τα άλλα παιδιά. Χάρη σε αυτούς θα απαλλαγούμε από την Αριστερά για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Αυτός είναι ο λόγος που χρωστάμε χάρη σε αυτά τα παιδιά.
Καλοκαίρι του 2015. Είχα αποφασίσει να ανοίξω έναν φούρνο. Λίγους μήνες νωρίτερα είχα αρνηθεί την «συμβουλή» κάποιου πολιτικού να απολύσω ενοχλητικό σε αυτόν συνάδελφό μου. Έτσι έκανε πάντα η εξουσία. Πίεζε τα Μέσα για να απολυθούν εκείνοι που ήσαν ανυπάκουοι, για να προσληφθούν στην θέση τους οι υπάκουοι. Από τον βασικό μέτοχο του capital.gr Θεοχάρη Φιλιππόπουλο δεν είχα παράπονο. Δέχτηκε τις συνέπειες της άρνησής μου. Ο Θεοχάρης έχει παράδοση στον εκδοτικό χώρο, δεν θα έκανε κάτι διαφορετικό.
Εγώ «έσπασα». Βαρέθηκα. Κι είπα να αλλάξω δουλειά. Να ανοίξω έναν φούρνο. Δεν με πείραζε και δεν με πειράζει η δουλειά. Κάποιοι θεωρούν σπουδαίο ότι πέρασαν τρεις μήνες στο Αιγάλεω. Όταν κατέβουν από το καλάμι της εξουσίας τους προσφέρω σε αποκλειστικότητα ιστορίες, για το πώς είναι να δουλεύει κανείς από τα 12 του, να ζει σε ένα περιβάλλον που η ανεργία είναι θεσμός και το μεροκάματο λαχείο.
Τον Ιανουάριο γιορτάσαμε στο liberal.gr την πρώτη μας χρονιά. Στις 2 Νοεμβρίου του 2015 ήταν η πρώτη ημέρα. Μαζευτήκαμε, λοιπόν, τα μέλη 40 και πλέον οικογενειών που ζούμε από αυτό το μαγαζί. Γι αυτό είμαι υπερήφανος! Για το γεγονός ότι μία ακόμη δουλειά που δημιούργησα προσφέρει θέσεις εργασίας. Κόψαμε την τούρτα, κάναμε τις ευχές για ακόμη καλύτερες μέρες (κατάλοιπο από τα χρόνια του ΠΑΣΟΚ) και αναρωτηθήκαμε αν ήμασταν έτοιμοι για τα επόμενα βήματα.
Στην εκδήλωση εκείνη υπήρχε και guest star: Ο φίλος - παλαιός φούρναρης - που δεν μου νοίκιασε τον φούρνο του! Τι είχε συμβεί; Είχαμε συμφωνήσει σε όλα. Μέχρι που του πρότεινα να παραμείνει συνέταιρος στο μαγαζί. Δεν ξέρω τι με είχε πιάσει. Το συνεργατικό πάντα το είχα. Ίσως να το κόλλησα στα χρόνια που περνούσα από την Αριστερά, όπως όλοι οι νέοι της εποχής μου. Ο φίλος μου, καραδεξιός, αναντάμ παπαντάμ, δεν καταλάβαινε από αυτά. Σκέφτηκε ο άνθρωπος ότι ο συνεταιρισμός έκρυβε τον κίνδυνο να αναγκαστεί να επιστρέψει στην εργασία στα γεράματα. Σου λέει, έρχεται τώρα ο άσχετος να ανοίξει τον φούρνο. Που θα ζητήσει βοήθεια; Κι έτσι τελείωσε άδοξα το deal. Μπαίνει μία μέρα σπίτι μου και μου λέει θριαμβευτικά: «Σε έσωσα! Μόλις νοίκιασα τον φούρνο σε έναν φούρναρη».
Εκείνη την ώρα θύμωσα. Απογοητεύτηκα. Κι ας ήξερα ότι πράγματι με έσωζε. Ο καθένας έχει μία τέχνη. Η δική μου δεν ήταν του φούρναρη. Και κάπως έτσι αναγκάστηκα να επιστρέψω στα πάτρια. Την επόμενη ημέρα πήγα και δέσμευσα δύο τίτλους: Liberal και Φιλελεύθερος. Καλοκαίρι του 2015 και οι τίτλοι αυτοί ήταν στα… αζήτητα, όταν οι επαγγελματίες του χώρου είχαν πιάσει οποιονδήποτε άλλον τίτλο φανταστείτε.
Μπορούμε να σας εγγυηθούμε ότι θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε για το καλύτερο. Να βγάζουμε τα καλύτερα κουλουράκια. Φρέσκα προϊόντα, με καλά υλικά και πολύ μεράκι. Εμείς την προσπάθειά μας την κάνουμε. Αν θα πετύχουμε, εξαρτάται κι από εσάς. Όπως πάντα, άλλωστε. Κύριος κριτής της δουλειάς μας είστε πάντα εσείς, οι αναγνώστες μας…
Θανάσης Μαυρίδης
