Του Σάκη Μουμτζή
Ο κ. Θ. Καρτερός είναι πολιτικός σχολιαστής στην εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, καθ΄έξιν ρυπαρογράφος. Είχε διατελέσει στη δεκαετία του 80 διευθυντικό στέλεχος στον «Ριζοσπάστη». Αυτό το τελευταίο θα ήταν αρκετό για να γίνει αμέσως αντιληπτό το επίπεδο της ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης του. Αυτοί που υποστηρίζουν πως στην ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο, δικαιώνονται για μία ακόμα φορά.
Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχονται από το ΚΚΕ είναι λογικό να καμαρώνουν για τα λιβελογραφήματα του εν λόγω κυρίου. Στο ίδιο σχολείο πήγαιναν, τα ίδια γράμματα έμαθαν. Η λασπολογία, οι ύβρεις, τα χαφιεδίστικα υπονοούμενα, ήταν τα όπλα με τα οποία αντιμετώπιζαν τότε τους «αναθεωρητές». Το τι είχαν ακούσει ο Μπ. Δρακόπουλος, ο Λ. Κύρκος, ο Η. Ηλιού, και άλλες προσωπικότητες αυτού του χώρου, δεν περιγράφεται. Για να μην αναφερθώ στις καταδρομικές επιχειρήσεις των Κνιτών για να κοπούν τα καλώδια των μηχανημάτων στις συναυλίες του Μίκη. Συνεπώς οι κάθε λογής Κατρούγκαλοι, εξοικειωμένοι «παιδιόθεν» με το ύφος του λόγου του κ. Θ. Καρτερού –που κινείται μεταξύ κουτσαβακισμού, μαχαλομαγκιάς και οπαδικής ποδοσφαιρικής θύρας- μάλλον αγαλλιάζονται όταν διαβάζουν τα κείμενα του.
Αλλά τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχονται από την ανανεωτική Αριστερά, τι κάνουν; Γιατί σιωπούν; Δεν γνωρίζουν πως η σιωπή είναι αποδοχή; Καμία διαμαρτυρία, έστω για το θεαθήναι. Για την τιμή της νεότητας τους. Στην μνήμη της. Τότε που μάχονταν στην πρώτη γραμμή ενάντια σε όλα αυτά που συμπυκνώνει ο λόγος του κ. Θ. Καρτερού. Τότε που υποστήριζαν το ήθος του πολιτικού λόγου, το πολιτικό επιχείρημα ενάντια στον ανεμιστήρα λάσπης, την ελευθερία της άποψης ενάντια στη λογοκρισία του Κόμματος. Τότε που άφηναν τον Κυριακάτικο ύπνο τους για να διακινήσουν την «Αυγή» του Μ. Αναγνωστάκη, του Τ. Πατρίκιου, του Δ. Ραφτόπουλου, του Σ. Χρυσοστομίδη.
Πού χάθηκαν όλα αυτά τα στελέχη του «Ρήγα Φεραίου» που συναγελάζονται σήμερα στον ΣΥΡΙΖΑ με τα σταλινικά απολιθώματα της ΚΝΕ; Δεν χάθηκαν. Καθισμένα στις πλουμιστές καρέκλες της εξουσίας, εξαργυρώνουν την σιωπή τους σε παρόμοια φαινόμενα. Παρακολουθούν τον καθημερινό ευτελισμό των ιδεών της νιότης τους από τους υπαλλήλους του «Ριζοσπάστη», από τους φανατικούς υποστηρικτές της μεγάλης Σοβιετίας, από τους υπέρμαχους της άποψης « ο καθένας μπορεί να λέει ελεύθερα την γνώμη του στο Κόμμα, αρκεί αυτή να είναι σωστή». Δεν γνωρίζουν πως η έκπτωση είναι πολύ χειρότερη από την πτώση;
Είπαμε, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Όλα έχουν την λογική τους ερμηνεία. Ακόμα και η κυνική δήλωση του Προέδρου της Βουλής των Ελλήνων, πως η άθροιση των ψήφων δεν έχει προέλευση, που υπονοεί πως οι ψήφοι της Χρυσής Αυγής θα ήταν καλοδεχούμενοι για να σχηματιστεί ο πολυπόθητος αριθμός 200 για την ψήφιση του εκλογικού νόμου. Παρενθετικά, να υπενθυμίσω στον αναγνώστη, πως οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας- της «επαράτου» Δεξιάς- όταν ένα νομοσχέδιο επρόκειτο να ψηφισθεί και από τους βουλευτές της Χρυσής Αυγής, δήλωσαν πως κατά ισόποσο αριθμό νεοναζιστικών ψήφων αυτοί θα καταψηφίσουν, ενώ δεν πρέπει να λησμονούμε την άρνηση του κ. Στ. Δήμα να εκλεγεί Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας με τις ψήφους των Χρυσαυγιτών βουλευτών.
Το πάθος για την εξουσία και ο φόβος της πτώσης έχει τυφλώσει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που δεν διστάζουν να νομιμοποιήσουν πολιτικά την Χρυσή Αυγή, αναγορεύοντας την ψήφο των βουλευτών της σε ρυθμιστή των εξελίξεων.
Τελικά, φαίνεται πως ένα τσιγάρο δρόμος χωρίζει την «Αυγή» από την «Χρυσή Αυγή». Δυστυχώς!
