Είχα αντιταχτεί σε όλη εκείνη την ανόητη συζήτηση περί «αριστερής παρένθεσης». Κατά τον ίδιο τρόπο θα ήθελα να προειδοποιήσω τους συντρόφους της Αριστεράς να μην επαναλάβουν το ίδιο λάθος. Πέρα από το γεγονός ότι όλα αυτά αποδείχτηκαν βλακείες, στο τέλος δεν ενδιαφέρουν παρά ελάχιστους. Την ίδια ώρα υπάρχει μία χώρα που καταρρέει.
Δεν έλεγε ψέματα ο Αλέξης Τσίπρας όταν στο αίτημα της αντιπολίτευσης για εκλογές απαντούσε ότι αυτές σκόπευε να τις κάνει στο τέλος της τετραετίας. Ο σχεδιασμός έλεγε ότι θα ψήφιζαν την αξιολόγηση και ότι στην συνέχεια και με την βοήθεια της Οικονομίας που θα ανέκαμπτε θα ανακτούσαν τις χαμένες δυνάμεις τους. Γνωρίζοντας ότι θα έχαναν τις εκλογές, η προσπάθειά τους, σύμφωνα με το σχέδιο, θα ήταν αυτές να γίνουν τον Σεπτέμβριο του 2019. Τότε θα έκλειναν ουσιαστικά τον δρόμο του Κυριάκου προς την εξουσία, ακόμη κι αν η Νέα Δημοκρατία εξασφάλιζε αυτοδυναμία. Το επιτελείο του Αλέξη πιστεύει ότι θα μπορούσε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ να προκαλέσει και πάλι εκλογές, με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Οι εκλογές θα γινόντουσαν με απλή αναλογική και έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν και πάλι στην εξουσία.
Αυτό έλεγε το σχέδιο. Μία πρώτη παρατήρηση είναι ότι αν τα παιδιά αυτά αξιοποιούσαν πιο δημιουργικά τον χρόνο που ξοδεύουν σήμερα για μηχανορραφίες (ας πούμε για να κυβερνήσουν), αυτή την στιγμή θα βιώναμε όλοι μας μία διαφορετική πραγματικότητα. Μία δεύτερη παρατήρηση είναι ότι μέχρι στιγμής δεν έχουν καταφέρει να φέρουν σε πέρας πιο απλά πράγματα κι ότι αυτό περί εξαντλήσεως της τετραετίας είναι τελικά ένα μεγάλο project. Χρειάζεται πρώτα απ'' όλα να συμφωνήσουν. Σε διαφορετική περίπτωση η οικονομική καταστροφή που θα συντελεστεί θα τους αναγκάσει είτε να επιχειρήσουν το κόλπο γκρόσο της μετατροπής της Ελλάδας σε μία δημοκρατία τύπου Νοτίου Αμερικής, είτε να προσφύγουν στις κάλπες. Το πρώτο δεν είναι εύκολο με τους σημερινούς συσχετισμούς δυνάμεων και επιπλέον η Ελλάδα δεν είναι Βενεζουέλα. Το δεύτερο είναι σχετικά εύκολο, αλλά στο τέλος θα έχει πολλαπλές συνέπειες, ανάλογα με την ζημιά που θα έχει προκληθεί στην χώρα. Όλα αυτά οδηγούν στο ότι το πιο πιθανό σενάριο είναι να συμφωνήσουν τώρα. Για να το θέσουμε καλύτερα, αυτό θα επιθυμούσαν. Μένει να αποδειχτεί ότι μπορούν κιόλας να κάνουν τα αυτονόητα.
Από εκεί και πέρα χρειάζεται να περάσουμε πράγματι στην ανάπτυξη. Και δεν αναφερόμαστε σε ποσοστά ανάπτυξης της τάξης του 1,5%, αλλά για ανάπτυξη τέτοια που να γίνει αντιληπτή και από τον τελευταίο πολίτη. Το 1,5% το έχουν στο τσεπάκι και θα είναι κατόρθωμα αν τελικά δεν το καταφέρουν. Μόνο ο τουρισμός και επενδύσεις μηχανολογικού εξοπλισμού που δεν έγιναν το προηγούμενο διάστημα λόγω ανασφάλειας, είναι ικανοί λόγοι για να φέρουν αυτό το αποτέλεσμα. Κι αν είχαν συμφωνήσει νωρίτερα, το ποσοστό αυτό θα ήταν μεγαλύτερο και κοντά στις προβλέψεις. Όλα αυτά, πάντως, δεν φτάνουν. Δεν φτάνουν για να φέρουν την ανάκαμψη που ονειρεύονται. Εκείνο που θα έπρεπε να συμβεί είναι να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη της αγοράς. Πράγμα που δεν πρόκειται να συμβεί ακόμη κι αν συμφωνήσουν και κλείσει η αξιολόγηση.
Όλη αυτή η συζήτηση, πάντως, μοιάζει πολύ ξένη με όσα πραγματικά απασχολούν τους πολίτες. Πολύ περισσότερο όλα αυτά τα «σχέδια» περί «δεξιάς παρένθεσης». Κι έπειτα η ίδια η ζωή φέρνει τα σενάρια που ζούμε καθημερινά και όχι οι σεναριογράφοι του κάθε κόμματος.
Ο κόσμος θέλει απτά αποτελέσματα. Να τα δει στην τσέπη του. Να αλλάξει η ζωή του προς το καλύτερο. Δεν τον ενδιαφέρουν οι μηχανορραφίες. Και σε αυτές τις προκλήσεις δύσκολα μπορεί να απαντήσει ο κ. Τσίπρας. Είχε πολλές ευκαιρίες να το κάνει μέχρι σήμερα. Δεν υπάρχει κάτι να μας δείξει ότι θα κάνει στο επόμενο διάστημα όλα εκείνα που δεν έκανε επί δύο συνεχόμενα χρόνια. Ότι θα μεταβληθεί στα ξαφνικά σε έναν φιλελεύθερο πολιτικό και θα αρνηθεί έτσι στην πράξη τις συνέπειες της πολιτικής του των δύο τελευταίων ετών.
Από την άλλη πλευρά δεν είναι ανάγκη όλοι να συμφωνούν, να έχουν τις ίδιες απόψεις. Είναι όμως ανάγκη να κάνουν τουλάχιστον μία προσπάθεια για να δουν που μπορούν να συμφωνήσουν. Τα σενάρια περί παρενθέσεων ξοδεύουν πολλή φαιά ουσία και δεν προσφέρουν στο κοινό καλό. Χαμένος χρόνος για θεωρίες που αποδεδειγμένα δεν έχουν εφαρμογή...
Θανάσης Μαυρίδης
