Του Σταύρου Καλαφάτη*
Πέρασε μάλλον στα ψιλά της συζήτησης για τον προϋπολογισμό του 2017 στη Βουλή, μια σαφέστατη ομολογία ανικανότητας από κυβερνητικά χείλη, που τελικά συνιστά και ομολογία ταύτισης με τον ρηχό τρόπο σκέψης και διακυβέρνησης της Αριστεράς, όπου κι αν διαχειρίστηκε την εξουσία. Ο ρηχός αυτός τρόπος σκέψης συνοψίζεται σε μια φιλοσοφία τύπου… φτωχοποιώ τους πολίτες για να συντηρώ το κράτος!
Αναφέρομαι στην ομολογία που διατυπώθηκε από πλευράς υπουργού Οικονομικών, στην ομιλία του, πως αν δεν αυξάνονταν οι φόροι, «δεν θα είχαμε νοσοκομεία, δεν θα είχαμε παιδεία», και άλλα τινά… Που κι αυτό τελικά δεν επιτυγχάνεται με όρους ποιοτικών παροχών προς τους πολίτες, αν δει κανείς την εικόνα που επικρατεί σ τη Δημόσια Υγεία και στη Δημόσια Παιδεία.
Πόση φαντασία και πόση κυβερνητική ικανότητα μπορεί να χρειάζεται για να αυξήσεις φόρους;
Και πόσο περισσότερο θα συμπιέσεις τα εισοδήματα μέχρι οριστικής εξαντλήσεως της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών, που κατά τη γνώμη μου έχει ήδη εξαντληθεί;
Αυτή η έλλειψη φαντασίας, είναι που οδηγεί τελικά φαινόμενα αυταρχισμού ή έστω αλαζονείας, απομόνωσης της εξουσίας από την κοινωνία και τελικά στην περιχαράκωση των ωφελημάτων της εξουσίας υπέρ μιας κρατικοδίαιτης κομματικής νομενκλατούρας. Ιστορικά αυτή η συνεπαγωγή εντοπίζεται όπου κι αν επικράτησε η Αριστερά εδώ και δεκαετίες, είτε με το καλό, είτε με το στανιό… Γι' αυτό άλλωστε και στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων, όλες οι αριστερές οικονομίες και εξουσίες κατέρρευσαν για να δώσουν τη θέση τους σε πιο δημιουργικές και παραγωγικές φιλοσοφίες διακυβέρνησης. Ως επί το πλείστον φιλελεύθερες.
Στην Ελλάδα λοιπόν, ας το ξεκαθαρίσουμε, δεν βιώνουμε ούτε κάποια «δεξιοποίηση» της Αριστεράς, ούτε κάποια νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε καμία από τις δικαιολογίες που καλλιεργούν οι …ιδεολογικές εφεδρείες της Αριστεράς, για να χρεώσουν έντεχνα στην «επάρατο δεξιά» και στον φιλελευθερισμό, τις εφαρμοζόμενες από το ΣΥΡΙΖΑ πολιτικές.
Ας τελειώνει αυτό το παραμύθι.
Τα μνημόνια ως επί το πλείστον, θέτουν δημοσιονομικούς στόχους. Η μετάφραση όμως των μνημονίων σε εφαρμοσμένη πολιτική, είναι υπόθεση των εθνικών κυβερνήσεων. Γι' αυτό τα μνημόνια είχαν αποτέλεσμα στην Κύπρο, γι' αυτό είχαν αποτέλεσμα στην Ιρλανδία. Γιατί οι εφαρμοσμένες πολιτικές εκεί, είχαν την λογική της ανάπτυξης και της παραγωγής πλούτου. Και όχι ένα στρεβλό ένστικτο κρατικής αυτοσυντήρησης.
Οπότε ας μην παριστάνει την έκπληκτη η κυβέρνηση για την πρόσφατη δήλωση Τόμσεν, ότι «η λιτότητα είναι επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης».
Μια κυβέρνηση που εχθρεύεται τις ιδιωτικές επενδύσεις και καταδιώκει το επιχειρείν, το μόνο εργαλείο που θα μπορούσε να δημιουργήσει πλούτο, φυσικά βλέπει ως μονόδρομο την επιβολή φόρων. Πανηγυρίζοντας μάλιστα, για την αύξηση των κρατικών εσόδων, που όμως επιτυγχάνεται σε έναν κορβανά που στερεύει.
Διότι, όσο το επιχειρείν στενάζει και αναστέλλεται, όσο οι έχοντες κεφάλαια αναγκάζονται να επιδιώξουν να τα επενδύσουν εκτός Ελλάδος για να μην καταβάλουν το 70% του τζίρου τους στο κράτος και όσο θεωρείται μείωση της ανεργίας η ύπαρξη 125.000 εργαζομένων με μισθό 100 ευρώ το μήνα, τόσο ο κορβανάς θα στερεύει. Και μαθηματικά θα μειωθούν αργά ή γρήγορα και τα έσοδα. Και θα χειροτερέψει ακόμα περισσότερο η κατάσταση και στην Παιδεία και στην Υγεία και σε άλλους τομείς.
Πολύ απλά: Αν πάψει να υπάρχει ιδιωτικός τομέας, ποιος θα συντηρήσει το δημόσιο και με τι χρήμα;
Η απάντηση είναι να βρούμε τρόπο να ξαναγεμίζει ο …κορβανάς. Να δοθούν κίνητρα στους έχοντες κεφάλαια, Έλληνες και ξένους, να τα επενδύσουν στην Ελλάδα. Να ξαναπάρει μπρος το επιχειρείν. Για να δημιουργηθούν δουλειές. Με πραγματικούς μισθούς. Να υπάρξει ξανά κατανάλωση. Να κινηθεί το χρήμα. Για να γεμίσει ο κορβανάς και να μπορέσεις έτσι να εισπράξεις φόρους. Μικρότερους φόρους, αλλά από ένα πολυπληθέστερο και βιώσιμο φορολογούμενο σώμα.
Κάπως έτσι μπορούμε να εκλαϊκεύσουμε το μοντέλο «χαμηλότεροι φόροι – περισσότερα έσοδα» που πρεσβεύει η Νέα Δημοκρατία. Διότι για να έχει έσοδα το κράτος σε βάθος χρόνου, πρέπει να έχει έσοδα και η κοινωνία σε βάθος χρόνου. Ο ιδιωτικός τομέας.
Γι' αυτό άλλωστε, παντού στην Ευρώπη, η αναζήτηση της εξόδου από την κρίση συνδέεται με στροφή προς φιλελεύθερες πολιτικές. Και το ίδιο χρειάζεται η χώρα μας. Καθαρή φιλελεύθερη στροφή που θα εμπνεύσει ξανά στο επενδυτικό δυναμικό εντός και εκτός Ελλάδος την εμπιστοσύνη της επιστροφής στην κοινή λογική.
*Ο κ. Σταύρος Καλαφάτης είναι αναπληρωτής τομεάρχης της Νέας Δημοκρατίας για θέματα του υπουργείου Εξωτερικών, Βουλευτής Α'' Περιφέρειας Θεσσαλονίκης και επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης στο Δήμο Θεσσαλονίκης.
