Του Δημήτρη Καμπουράκη
Πραγματικό χάος: Ο Μαυρωτάς δηλώνει έκπληκτος από την αποχώρηση Αμυρά ξημερώματα, ενώ είχαν τον λόγο της τιμής του για το αντίθετο. Ο Καμένος δηλώνει εμβρόντητος από την αθέτηση όλων των προσωπικών υποσχέσεων του Τσίπρα προς αυτόν. Η Φώφη δηλώνει κατάπληκτη με τις ''αποκαλύψεις'' Θεοχαρόπουλου, για προσφορά ανταλλαγμάτων ώστε να καταψηφίσει τις Πρέσπες. Και πάει λέγοντας…
Ο Γιώργος παίρνει τηλέφωνο τον Θεοχαρόπουλο και του δηλώνει την συμπαράσταση του απέναντι στην άδικη διαγραφή του. Η Φώφη τα βάζει με τον Θεοχαρόπουλο, αλλά κάνει το παγώνι για τις δηλώσεις του Γιώργου που υποστηρίζει ό,τι κι ο Θεοχαρόπουλος. Ο Καμένος βγάζει κλέφτρα το τέως αστέρι του, την Κουντουρά. Οι εναπομείναντες βουλευτές των ΑΝΕΛ κατηγορούν τους πρώην συντρόφους τους ως ''αποστάτες'' κι αυτοί τους αντιγυρίζουν τον χαρακτηρισμό ''ακροδεξιοί'' Ο Ψαριανός τα βάζει με τον Θεοδωράκη που αποδεδειγμένα είναι προσωπικός του φίλος.
Θαρρώ πως δεν ζούμε μόνο την πλήρη διάτρηση του θεσμικού μας οικοδομήματος, αλλά και την κατάρρευση κάθε έννοιας της στέρεας και ειλικρινούς προσωπικότητας. Έχουμε φθάσει σε σημείο αποχαλίνωσης, που ξεφεύγει πια από το θεσμικό ή το πολιτικό επίπεδο και περιλαμβάνει πλέον το σύνολο των προσώπων που πρωταγωνιστούν στις εξελίξεις. Το όλον θέαμα είναι αποκαρδιωτικό. Στο καθημερινό και διακεκαυμμένο πολιτικό αλισβερίσι, από την Βουλή μέχρι τις επίσημες ανακοινώσεις κι από τα twits ως τις τηλεοπτικές μονομαχίες, έχει εξαφανιστεί κάθε έννοια ατομικής ευγένειας και κάθε αίσθηση στοιχειώδους προσωπικής ειλικρίνειας.
Δεν μου αρέσει η ηθικολογία, ούτε σκοπεύω να εντρυφήσω ξαφνικά στο μέγα ερώτημα αν το αβγό έκανε την κότα ή ανάποδα. Δεν θα αρχίσω να ψάχνω δηλαδή αν η διάλυση του θεσμικού οικοδομήματος αποχαλίνωσε τους ανθρώπους του ή αν η κατρακύλα των ανθρώπων παρασέρνει και το σύστημα προς τα ηθικά τάρταρα. Δεν με νοιάζει στο κάτω-κάτω. Απλώς δεν μπορώ να μην επισημάνω ότι αυτό το άνευ προηγουμένου μπέρδεμα αλήθειας και ψέματος, αυτή ανενδοίαστη όσμωση μαύρου και άσπρου, αυτή η παντελής έλλειψη αξιοπιστίας και (συχνά) αξιοπρέπειας των πολιτικών πρωταγωνιστών, αυτή η ευκολία των προσώπων να υποστηρίξουν ταυτόχρονα ένα πράγμα και το αντίθετο του, δεν είναι καλό σημάδι.
Η θεσμική και προσωπική παρακμή είναι ήδη εγκατεστημένες στα εσώτερα της πολιτεία μας, η πλήρης σήψη (με τους ακρωτηριασμούς που νομοτελειακά επιφέρει) είναι ante portas. Ο καθένας μας έχει την γνώμη του για το πώς φτάσαμε ως εδώ και για το ποιος ήρξατο χειρών αδίκων, ας μην αναλωθούμε στην συζήτηση των αυτονόητων. Τουλάχιστον ας συμφωνήσουμε σε κάτι: Άλλη μια τέτοια πενταετία και η χώρα, η οικονομία, η κοινωνία και οι άνθρωποι θα υποστούν μη αναστρέψιμη βλάβη. Χρειάζεται αλλαγή, ριζική και σε όλα τα μέτωπα. Αυτό που βλέπουμε καθημερινά, όχι μόνο δεν μας αξίζει, αλλά μας σκοτώνει.
