Του Σάμι Γαράιμπε*
Η «πολιτική των μαγικών ραβδιών» φτάνει στο λογικό και πρακτικό της τέλος. Η ψευδής, λαϊκιστική αντίληψη που αναζητά μονίμως το ένα μαγικό κουμπί, το οποίο αν το πατήσεις πετυχαίνεις τα ποθούμενα πολιτικά αποτελέσματα, φαίνεται ότι καταρρέει σε πλήρη συγχρονισμό μαζί με το τελευταίο κυβερνητικό εγχείρημα παραπλάνησης με αφορμή το ζήτημα του χρέους. Στα δύο χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το μοτίβο έχει ξεδιπλωθεί πολλές φορές μπροστά στα μάτια μας και γνωρίζει πάντα την ίδια θλιβερή κατάληξη διάψευσης, αφήνοντας όμως πίσω του τα συντρίμμια του σπαταλημένου πολιτικού χρόνου, της οικονομικής στασιμότητας και της επιδείνωσης της θέσης της χώρας συνολικά.
Η αναζήτηση του μαγικού κουμπιού συνεχιζόταν σε πείσμα της πραγματικότητας με τεράστιο κόστος: από το «σκίσιμο των μνημονίων» και τις παροχές 12 δις του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης» στο «Παράλληλο Πρόγραμμα» και από τα μελλοντικά-υποθετικά «αντίμετρα» στην «εδώ και τώρα διευθέτηση του χρέους» που και αυτή πλέον πάει για το 2018 με τη σύμφωνη γνώμη πλέον και του ΔΝΤ, αφήνοντας τον πρωθυπουργό πολιτικά γυμνό σε κοινή θέα. Τα πάντα βρίσκονται στον αέρα, καθώς η χώρα κινδυνεύει να μείνει εκτός της άκρως ευνοϊκής ρύθμισης της ποσοτικής χαλάρωσης με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη δυνατότητα της να δανειστεί από τις αγορές.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να συνεχίσει να είναι όμηρος της κυβερνητικής ανικανότητας και των συνεχών διαψεύσεων που επιφέρουν οι ερασιτεχνικοί μαξιμαλισμοί της. Η ιδιωτική οικονομία έχει βαλτώσει, με το ελληνικό Δημόσιο να της χρωστάει πάνω από 5 δις. ευρώ. Η χώρα χρειάζεται μεταστροφή παραδείγματος.
Χρειάζεται μια μεγάλη πολιτική αλλαγή με γνώμονα τον φιλελεύθερο πραγματισμό. «Φιλελεύθερος» διότι υπηρετεί πολιτική γενναίων ανοιγμάτων σε όλα τα κρίσιμα πεδία του ελληνικού δημόσιου βίου που βρίσκονται αγκυλωμένα στα δεδομένα του προηγούμενου αιώνα, και «πραγματισμός» διότι λαμβάνει υπ' όψη τα όρια και την ορθολογική ιεράρχηση των αλλαγών που πρέπει να επέλθουν για να σωθεί η χώρα χωρίς να εκφυλίζεται σε κάλεσμα πραγμάτωσης ανούσιων ονειρώξεων που θα αποσπούσαν πολύτιμο πολιτικό κεφάλαιο από το κρίσιμο εκείνο ζήτημα γύρω από το οποίο συναρθρώνονται όλα τα επιμέρους προβλήματα.
Ποιο είναι λοιπόν αυτό το κρίσιμο ζήτημα; Είναι το ξεθώριασμα ενός παλιού, ελληνικού ονείρου που συνόδευε όλες τις γενιές: το όνειρο της οικονομικής και κοινωνικής ανέλιξης. Το όνειρο κάθε Έλληνα γονιού κάθε γενιάς ότι το παιδί του μπορεί και πρέπει να ζήσει καλύτερα. Η πίστη στην ιδέα ότι αν δουλέψεις σκληρά, αν συλλέξεις εφόδια, αν καλλιεργήσεις δεξιότητες, αν μορφωθείς και αν αναλάβεις αναγκαία ρίσκα, τότε μπορείς να πετύχεις χωρίς να είσαι δέσμιος κοινωνικών δομών και αναγκαιοτήτων. Η χώρα βρίσκεται σε τέλμα γιατί το πολιτικό σύστημα μπλοκάρει την οικονομική και κοινωνική κινητικότητα, την ζωτική δηλαδή εκείνη προϋπόθεση που καθιστά μια κοινωνία δυναμική, εξωστρεφή και πορώδη. Είναι το στοίχημα του φιλελεύθερου πραγματισμού να προκαλέσει την πολιτική αλλαγή, επανενεργοποιώντας την χαμένη κινητικότητα.
*Ο κ. Σάμι Γαράιμπε, πολιτικός επιστήμονας – διεθνολόγος, Μέλος Ομάδας Στρατηγικού Σχεδιασμού ΝΔ Θεσσαλονίκης και Μέλος Τομέα Εξωτερικών Νέας Δημοκρατίας (Μητρώο Στελεχών).
