Με βλέμμα Σαλιέρι, δηλαδή γεμάτο ζήλια, κοιτάζαμε τη φωτογραφία του πρωθυπουργού της Ρηνανίας-Βεστφαλίας, Άρμιν Λάσετ από την προχθεσινή του επίσκεψη στη χώρα μας. Αν και είχε το πρόσωπο καλυμμένο με μάσκα, το βλέμμα του έλαμπε όλο ικανοποίηση μετά την συνάντηση που είχε με τον πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου.
Και πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού κάθε συνεργασία με την Ελλάδα στα θέματα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας σημαίνει εξασφάλιση και ίσως αύξηση των θέσεων εργασίας στα γερμανικά εργοστάσια;
Εισπράττει κονδύλια η Ελλάδα, αγοράζει γερμανική τεχνολογία, έχουν δουλειά οι Γερμανοί.
Αυτό το ζηλεύουμε.
Θέλουμε και η Ελλάδα να γίνει μια χώρα που θα παράγει και δεν θα καταναλώνει απλώς τεχνολογία και προϊόντα άλλων που ευημερούν και έρχονται μετά να ξοδέψουν τα λεφτά τους εδώ ως τουρίστες.
Θέλουμε κι εμείς οι Έλληνες, να έχουμε γεμίσει το πορτοφόλι με χρήματα από την παραγωγή μας και να πηγαίνουμε εμείς αλλού ως τουρίστες και να μας σερβίρουν κάποιοι άλλοι, ενώ απολαμβάνουμε τους καρπούς του μόχθου μας.
Γιατί η φράση «αλλαγή παραγωγικού μοντέλου» δεν είναι ένα ρητορικό πυροτέχνημα.
Περιγράφει μια χώρα που παράγει πράγματα για να τα πουλάει. Μια χώρα που για να καταφέρει να παράγει προϊόντα και να τα πουλάει σε περιβάλλον ελεύθερου ανταγωνισμού, πρέπει να έχει καλά πανεπιστήμια, καταρτισμένο εργατικό δυναμικό, πολλές γυναίκες στην αγορά εργασίας, δικαιοσύνη που να αποδίδεται με ταχύτητα, ψηφιοποιημένες υπηρεσίες.
Αυτή είναι η Ελλάδα που θέλουμε.
Και τη θέλουμε γιατί διάφοροι πολιτικοί και ο πρωθυπουργός μέσα σε αυτούς, μας την έχουν περιγράψει ως όραμα. Και μας την έχουν υποσχεθεί.
Το σχέδιο της επιτροπής Πισσαρίδη για το οποίο γράφαμε χθες περιγράφει κυρίως τις δομικές, θεσμικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν ώστε η Ελλάδα να καταφέρει να αξιοποιήσει τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης. Μόνο που για να εισπράξουμε αυτά τα κονδύλια πρέπει να καταθέσουμε προτάσεις για έργα, συγκεκριμένα και στις τελευταίες τους λεπτομέρειες και κοστολογημένα.
Ποια έργα θα είναι αυτά; Που θα ξοδέψουμε τα χρήματα; Θα σχεδιάσουμε υποδομές ή θα κάνουμε χαρούμενους τους πρωθυπουργούς των ομοσπονδιακών κρατιδίων της Γερμανίας αγοράζοντας τεχνολογία από τη χώρα τους;
Τόσο η Γεωργία όσο και η Τεχνολογία είναι δύσκολες υποθέσεις. Απαιτούν σχεδιασμό, γνώσεις πανεπιστημιακού και πάνω επιπέδου (δηλαδή καλά πανεπιστήμια) και πολίτες πρόθυμους να εργαστούν στα χωράφια και στα εργοστάσια.
Τι από αυτά έχουμε σήμερα;
Γράφαμε χθες ότι διαβάσαμε το σχέδιο Πισσαρίδη ως πολιτικό μανιφέστο και όχι ως μια ακόμα τεχνοκρατική συνταγή. Γιατί το σχέδιο Πισσαρίδη είναι πολιτικό μανιφέστο αφού για να «πακεταριστεί» σε έργα που θα επιστρέψουν πολλαπλάσια κέρδη στη χώρα πρέπει να προκαλέσει μια σειρά από «μεταρρυθμιστικές καραμπόλες» πρώτα-πρώτα στην Παιδεία και μάλιστα στην Ανώτατη Εκπαίδευση, στη Δικαιοσύνη και πάνω απ’όλα στις νοοτροπίες.
Είμαστε έτοιμοι ως Έλληνες να γίνουμε εργάτες στα χωράφια και τα εργοστάσια; Άλλοι πολύ προχωρημένοι λαοί, οι Γερμανοί, οι Ισραηλινοί, μιας και όλο λέμε ότι θέλουμε να γίνουμε Ισραήλ, εργάζονται στη γη και στα εργοστάσια.
Όλα τα παραπάνω τα καταγράφουμε με ειλικρινή ενθουσιασμό.
Έχουμε μπροστά μας μια χρυσή ευκαιρία, να αλλάξουμε ριζικά, να αφήσουμε μικροαστικές αντιλήψεις για την εργασία, για την προκοπή, για την ατομική επιτυχία. Όποιος έχει γνωρίσει ισραηλινούς γεωργούς, για παράδειγμα, που είναι τέρατα εξειδικευμένης επιστημονικής γνώσης, δεν μπορεί παρά να επιθυμεί το ίδιο για τη χώρα του. Γίναμε όλοι δικηγόροι και σύμβουλοι επικοινωνίας σε βαθμό που να έχουμε υπαραρκετούς για πολλές γενεές (αφού έχει αυξηθεί και το προσδόκιμο ζωής). Φτάνει.
Ήρθε η ώρα να αλλάξουμε ριζικά πλεύση και για να γίνει αυτό πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Κι αυτό θα συμβεί όταν απόφασίσουμε από καταναλωτές να γίνουμε παραγωγοί.
Η ευκαιρία που έχουμε μπροστά μας είναι ιστορικών διαστάσεων κι αυτό δεν είναι ρητορικό σχήμα. Πρέπει να την αδράξουμε.
