Του Πέτρου Τρουπιώτη*
Οι απεργίες γίνονται με σκοπό να πιέσουν για την ικανοποίηση των αιτημάτων του κλάδου που θίγεται. Να πιέσουν αυτόν που μπορεί να λύσει το ζήτημα και να κάνουν γνωστό το πρόβλημα ευρύτερα στην κοινωνία.
Η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ, του συνδικαλιστικού οργάνου των δημοσιογράφων, κήρυξε για σήμερα, μια ακόμα απεργία, με στόχο την πίεση για την λύση του προβλήματος του ΕΔΟΕΑΠ. Του ασφαλιστικού ταμείου των δημοσιογράφων.
Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για το ζήτημα, μια και τα λάθη όλων των πλευρών (εμένα με απασχολούν αυτά των συναδέλφων μου δημοσιογράφων) εδώ και πολλά χρόνια στο θέμα είναι πολλά και τραγικά. Γι'' αυτό και οδηγηθήκαμε στη σημερινή κατάσταση. Μια κατάσταση που όλα φαίνεται να βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού.
Και όταν τα πράγματα φτάνουν «στο αμήν», τότε είναι σαφές ότι η διαπραγμάτευση είναι στη χειρότερη φάση της και οι επιλογές λίγες. Όλα λειτουργούν υπό πίεση και αυτό δεν είναι καλό γι'' αυτόν που έχει το πρόβλημα. Και όπως φαίνεται το πρόβλημα έχουμε σήμερα οι εργαζόμενοι, οι δημοσιογράφοι.
Τι εξυπηρετεί όμως η απεργία. Πως και ποιον πιέζει για λύση του ζητήματος.
Δείτε τι λέει η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ «… Η Κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει αμέσως σε νομοθετική ρύθμιση, που θα διασφαλίζει τη μακρόπνοη λειτουργία του Οργανισμού…».
Δηλαδή, όπως η ιδία η συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου μας θεωρεί, η κυβέρνηση έχει την δυνατότητα να λύσει το θέμα νομοθετικά.
Άρα λοιπόν, άσχετα με το τι θέλουν οι εργοδότες (που όπως λέει η ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ «...διασπασμένοι σε ομάδες, όσοι δεν μας εμπαίζουν, κωλυσιεργούν συστηματικά, πιστεύοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα έχουν στο διηνεκές εργαζόμενους ανασφάλιστους) η κυβέρνηση μπορεί να λύσει το ζήτημα. Και η πραγματικότητα είναι αυτή. Η κυβέρνηση, μπορούσε να έχει πιέσει για λύση του ζητήματος εδώ και ένα τουλάχιστον χρόνο, όταν άλλαξε το καθεστώς του πόρου προς το ταμείο. Η κυβέρνηση όφειλε να πιέσει τους εργοδότες να προχωρήσουν σε συμφωνία, με «εργαλεία» που έχει, όπως την προειδοποίηση ότι θα έμπαιναν άμεσα στην διαδικασία ασφαλιστικών εισφορών που ισχύει στην χώρα και θα πλήρωναν και τα χρωστούμενα από έτους. Και όχι μόνον αυτό…
Η κυβέρνηση όμως δεν προχώρησε σε κάτι τέτοιο. Και άσχετα από τις ευθύνες και τις δίκες μας, ως δημοσιογράφων, ως ΕΣΗΕΑ, που αφήσαμε το θέμα να «κακοφορμίσει» χρόνια τώρα με την λογική «άσε δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε», αλλά και πρόσφατα, που… ψάχναμε να βρούμε Προεδρείο στην Ένωση, η κυβέρνηση ΜΠΟΡΕΙ να λύσει το θέμα.
Άρα λοιπόν η πίεση πρέπει να ασκηθεί, πρωτίστως, εκεί.
Ασκείται όμως πίεση σε μια κυβέρνηση όταν οι δημοσιογράφοι «κλείνουμε το στόμα μας».
Όταν δηλαδή εγκαταλείπουμε το ισχυρότερο όπλο που έχουμε. Ένα όπλο που όλοι οι άλλοι κλάδοι κάνουν απεργία για να μπορέσουν, εμμέσως, να το χρησιμοποιήσουν.
Ποιος κυβερνητικός αξιωματούχος ενοχλείται από απεργίες δημοσιογράφων, γενικώς.
Πόσο μάλλον μιας κυβέρνησης που κάθε μέρα αντιμετωπίζει προβλήματα, που κάθε μέρα ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και εφημερίδες, αποκαλύπτουν τις αντιφάσεις της πολιτικής της, τις αποτυχίες, τις ψεύτικες υποσχέσεις. Που κάθε μέρα προβάλλουν τις διαμαρτυρίες όλων των κλάδων.
Όχι μόνον μια 24ωρη απεργία (η δεύτερη μέσα σε 8 μέρες) δεν πιέζει, νομίζω, την κυβέρνηση, αλλά αντίθετα αποτελεί μια «ανάσα» για την εξουσία.
Κάθε κυβερνητικός αξιωματούχος, οποιασδήποτε εξουσίας, θα ήταν χαρούμενος που ένα εικοσιτετράωρο δεν θα είχε να αντιμετωπίσει την δημοσιοποίηση όλων των προβλημάτων των πολιτών.
Με την απεργία, ακυρώνουμε το «τεράστιο όπλο» που έχουμε, εκ του επαγγέλματος μας. Το κείμενο, την φωνή, την εικόνα. Την προβολή των αιτημάτων μας. Αυτό το όπλο που όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι θέλουν να χρησιμοποιήσουν για λίγο, κάνοντας κινητοποιήσεις, εμείς το έχουμε και το εγκαταλείπουμε. Το εγκαταλείπουμε ακολουθώντας συνδικαλιστικές τακτικές του παρελθόντος...
Υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι πίεσης μιας κυβέρνησης.
Για παράδειγμα αποχή από όλες τις κυβερνητικές ενημερώσεις, μη αναφορά των ονομάτων των υπουργών, εντελώς τυπική αναφορά των κυβερνητικών ανακοινώσεων, ενημέρωση για τα προβλήματα του ΕΔΟΕΑΠ και αλλά πολλά παρόμοια.
Συνάδελφοι οι δημοσιογράφοι πρέπει να κάνουν πολύ σπάνια απεργίες. Κι αυτό γιατί δεν πρέπει να «φιμώνουμε» τον εαυτό μας. Δεν πρέπει να αφοπλιζόμαστε.
Γιατί ξεκινάμε έναν αγώνα, παραδίδοντας τα ισχυρότερα όπλα μας….
Μήπως να το ξαναδούμε?
* Ο κ. Πέτρος Τρουπιώτης είναι δημοσιογράφος.
