Του Αντώνη Ζαΐρη
Είναι κοινή λογική παραδοχή ότι ο θεσμός των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η διαδικασία διαμόρφωσης μισθολογίων που ίσχυε προ κρίσης στη χώρα μας είχε αρνητικές επιπτώσεις σε βασικούς μάκρο και μικροοικονομικούς δείκτες όπως η ανταγωνιστικότητα, οι επενδύσεις, η παραγωγικότητα των επιχειρήσεων, η απασχόληση κα.
Και τούτο διότι οι επιχειρούμενες προστατευτικές πολιτικές επιβολής κατώτατων μισθών και συνεχών αυξήσεων σε διάφορους κλάδους και επαγγέλματα μέσω των γνωστών κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών συλλογικών συμβάσεων αλλά και της επεκτασιμότητας σε άλλους κλάδους, αφαιρούσαν την ευελιξία και δυνατότητα των επιχειρήσεων για προσαρμογή των μισθών με βάση τη δύσκολη οικονομική συγκυρία που είχε ήδη αρχίσει να κάνει την εμφάνιση της.
Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι παρά τη δύσκολη κατάσταση η συγκράτηση των θέσεων απασχόλησης υπήρξε βασικό μέλημα των Επιχειρήσεων , ωστόσο η περαιτέρω επιδείνωση του δείκτη ανεργίας στην οικονομία δεν μπόρεσε να αποφευχθεί και βεβαίως η μειωμένη ανταγωνιστική θέση των μικρότερων επιχειρήσεων σε σχέση με τις μεγαλύτερες που διέθεταν μηχανισμούς ταχύτερης προσαρμογής στα νέα δεδομένα της αγοράς ήταν μια πραγματικότητα.
Ο εξαναγκασμός των επιχειρήσεων να πληρώνουν μισθούς πέραν των δυνατοτήτων τους σε όρους παραγωγικότητας, βάσει των αποτελεσμάτων των συλλογικών διαπραγματεύσεων, δίχως να λαμβάνεται υπόψη το κριτήριο της δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, ήταν ο προάγγελος εμφάνισης της διαρθρωτικής ανεργίας.
Η σταδιακή ωστόσο ανάκαμψη της απασχόλησης μετά το 2012 έφερε αποτελέσματα στην αποκλιμάκωση της ανεργίας ήταν δε σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της μείωσης του κατώτατου μισθού καθώς και της διευκόλυνσης στην εφαρμογή ευέλικτων μορφών απασχόλησης από την πλευρά των Επιχειρήσεων. Και όλα αυτά παρά τη σκληρή δημοσιονομική προσαρμογή με υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων και δραματική συμπίεση των εισοδημάτων μισθωτών και συνταξιούχων.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr
