Του Αντώνη Δημόπουλου
Η τωρινή διακυβέρνηση Σύριζανελ είναι στρατηγικά προσανατολισμένη σ την διαρκή πόλωση, καθώς ιδρυτική συνθήκη της πολιτικής της έχει την μόνιμη αντιπαράθεση με το «διεφθαρμένο παλιό καθεστώς» μέσα και την «διαρκή περήφανη διαπραγμάτευση» έξω. Σε κανένα σημαντικό τομέα μέχρι στιγμής δεν έχει καταγραφεί μια θετική πρωτοβουλία εθνικής ευθύνης και συλλογικής αποδοχής αλλά έστω μιας συνεκτικής και συνεπούς «αριστερής πρότασης «με προοπτική». Οι προσπάθειες για νομοθετήσεις σε σημαντικές νέες πολιτικές (υγεία, παιδεία, πολιτισμός, ΜΜΕ, δικαιοσύνη) είναι μάλλον πρόχειρες και συνήθως οδηγούν σε συνεχείς υπαναχωρήσεις χωρίς κανένα έδαφος διαβούλευσης η συνεννόησης έστω στα αυτονόητα. Ο αφελληνισμός των τραπεζών και τα κόκκινα δάνεια, το υπερταμείο και η ανικανότητα επενδύσεων, ακόμα και η ανεπανάληπτη αναγνώριση του αγγελικού δαίμονα στον Τραμπ, δείχνουν ότι ο επικρατών κυνισμός είναι παντός καιρού και η τακτική έχει υποκαταστήσει πλήρως την στρατηγική και τις αξίες
Επιπλέον η διαρκής σκανδαλολογία –κεντρικός άξονας της ασκούμενης πολιτικής – έχει μεταφερθεί στη Βουλή και στην καθημερινότητα των ΜΜΕ και φορτίζει συνεχώς τον δημόσιο διάλογο κάνοντας και την ελάχιστη συναίνεση αδύνατη .Σε αυτήν συμμετέχει υπερθετικά και η καρικατούρα του ακροδεξιού κυβερνητικού εταίρου που ζημιώνει υπέρμετρα την κυβερνητική εικόνα. Δυστυχώς όμως και η μείζων αντιπολίτευση φαίνεται επίσης προσανατολισμένη σε αυτήν απόλυτη άρνηση και στην διαρκή απόρριψη, σε ένα ανελέητο καθημερινό κυνηγητό εντυπώσεων, κυρίως δημοσιονομικών. Η ΝΔ εγκλωβισμένη σε ένα στείρο οικονομισμό βιάστηκε να εκφράσει την δική της νέα εκδοχή πόλωσης, με το πρόωρο αίτημα εκλογών και τον εγκλωβισμό της στη συνεχή καταγγελία των πάντων, και των πλέον ασήμαντων επιτείνοντας την σύγχυση προτεραιοτήτων.
Η Κεντροαριστερά, κεντρικός άξονας της Μεταπολίτευσης και φορέας σημαντικού εντυπώματος μνήμης και εμπειρίας, χρεωμένη δυσανάλογα για λάθος θέματα, αγωνίζεται να βρει ένα νέο βηματισμό. Συμπιεσμένη από τον πολωτικό διπολισμό δυσκολεύεται να εκφράσει τον δικό της πολιτικό, αναπτυξιακό και πολιτισμικό ορίζοντα, ενότητας και σύνθεσης, ολισθαίνοντας και αυτή πρόσφατα στην απόλυτη άρνηση και ακραία αντιπαράθεση επί παντός
H δυναμική του νέου φορέα δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορισθεί μόνο σε μια πρόταση εξουσίας. Κανένα σχέδιο εξόδου δεν μπορεί να συμφωνηθεί και αγκαλιαστεί από ευρύτατα στρώματα κόσμου αν δεν αρχίσει να διαμορφώνεται ξανά μια κουλτούρα συναίνεσης, με αναγκαίο ορθολογισμό αλλά και κοινωνική δικαιοσύνη και κυρίως επίγνωση των καιρών. Κανένα σχέδιο δεν είναι ουδέτερο ,όλες οι επιλογές είναι φορτισμένες και επιμερίζονται, η κρίση είναι παντού γύρω μας και δεν αντιμετωπίζεται με αριστερές ρητορικές και ανεπάρκειες ούτε με νεοφιλελεύθερες συνταγές σωφρονισμού. Χρειαζόμαστε ένα κύμα πολιτικής αλληλοκατανόησης, μια νέα πνοή που να υπερβαίνει τόσο τον εξισωτισμό που στηρίζεται η αριστερή πόλωση όσο και τον ελιτισμό και την κοινωνική αναλγησία των πιο ευνοημένων, της δεξιάς εκδοχής της.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο Metarithmisi.gr.
