Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα στις σύγχρονες δημοκρατίες, είναι η σύγχυση ρόλων μεταξύ πολιτικής και τέχνης. Ο καλλιτέχνης βέβαια, και δη ο σκιτσογράφος, δεν έχει την πολυτέλεια της ερασιτεχνικής έκφρασης του πολιτικού. Για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός ως λαϊκό παιδί της διπλανής κατάληψης, μπορεί να μπερδέψει τον Οδυσσέα με τον Ιάσονα, να τον περάσει από Συμπληγάδες και να τον καταδικάσει σε έναν «σισύφειο» πλου προς μία ακαθόριστη Ιθάκη . Ο Αρκάς όμως, είναι καταδικασμένος να πει την αλήθεια. Δεν μπορεί να κάνει λάθος. Και ούτε βέβαια, να ασχοληθεί με τον Τσίπρα και οποιονδήποτε Τσίπρα. Φτιάχνει το κλασικό σκίτσο με την ατάκα του και η πραγματικότητα το προσαρμόζει στον διαχρονικό ένοχο…
Αλλά δεν είναι μόνο ο Αλέξης με το «οικείο» χιούμορ του. Ολόκληρη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των εορτών για τους πολιτικούς έχει κάτι φαιδρό. Εικόνες- μοτίβα σε κάθε πλατεία, στρατόπεδο ή εκκλησία με ευλαβείς και «ανευλαβείς», αγκαλιά με κάποια εικόνα ή με προσηλωμένο το βλέμμα τους στην τελετουργία.
Όλα για την «ομόδοξη» πελατεία. Από τη μία, σε σειρά στην Κέρκυρα, παλαιοί γενναίοι «αρνητές» και από την άλλη, μια κουστωδία προσκυνητών να τρέχουν πίσω από το Άγιο Φως, στο αεροδρόμιο. Ταγμένοι πέρα για πέρα, στην κοινωνική κατηγορική προσταγή του χριστεπώνυμου πλήθους των ψηφοφόρων τους.
Υπεράνω κομμάτων λοιπόν, το «ομόδοξον», η «ευλάβεια» και η εξάρτηση από την αναγνώριση του τυπικού που πάντα κυριαρχεί έναντι της ουσίας.
Θα μου πεις, όλος ο κόσμος ένα θέαμα έγινε. Γιατί οι πολιτικοί να μείνουν απέξω; Λίγη Κέρκυρα – τώρα πια ο πρωθυπουργός μπορεί να πάει σε αστικούς προορισμούς- λίγη Ορθοδοξία και λίγος «κακοποιημένος» Καβάφης φτιάχνουν ένα απλοϊκό μίγμα που διασώζει την χαριτωμένη εικόνα του «αγαθού περιηγητή». Αυτού που σέρνεται μέσα στα «βάτα», όπως λέει και ο Αρχιεπίσκοπος και αγωνίζεται με τους διαβόλους της Δύσης…
Η σημειολογία της Αριστεράς φαίνεται ότι μπαίνει πια στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Άλλες σημαίες σηκώνονται πια γύρω μας, διαχρονικές και αήττητες- γιατί δεν κυβερνούν και ποτέ δεν σε εξαπατούν με τον Παράδεισο!
Στις επόμενες εκλογές, βάζω στοίχημα ότι οι υποψήφιοι- αριστεροί και δεξιοί- θα νοικιάζουν για κάθε συγκέντρωση και από έναν παπά. Είναι θέμα χρόνου να δώσει στη δημοσιότητα, τιμές η Εκκλησία για τη χρήση (αρχιμανδρίτης 300 ευρώ, μητροπολίτης 500 κ.ο.κ)…
Ζηλεύω όσους βρέθηκαν σε ένα ήσυχο εκκλησάκι βουτηγμένο μέσα στο πράσινο ή σε έναν μοναχικό βράχο, πάνω από την θάλασσα για να μιλήσουν με τον εαυτό τους. Δεν με αφορά η συνήθειά τους αλλά την καταλαβαίνω, την σέβομαι και την υπερασπίζομαι στο ακέραιο.
Φοβάμαι όμως, όταν βλέπω να βγαίνουν από τα σκοτεινά μπαούλα της «μιας χρήσης» λάβαρα και αναθέματα, σταυροί και θυμιατά να λιβανίσουν τα ταξίδια μας. Αυτά τα ταξίδια που ξεδιάντροποι μούτσοι άρπαξαν το τιμόνι και αντί για την Ιθάκη, δεν πήραν χαμπάρι τη ρότα τους και μας έριξαν κάπου στη Θράκη...
