Tης Λίνας Παπαδάκη
Εμφανίστηκαν και οι δύο την ίδια πάνω κάτω εποχή και έχουν την ίδια ηλικία. Νέοι, λαμπεροί, γοητευτικοί, έβαλαν φωτιά στα τόπια άμα τη εμφανίσει. Φωτεινά πρόσωπα που ξεχείλιζαν από δύναμη και αυτοπεποίθηση, δήλωσαν εξ αρχής ότι ήρθαν για να μείνουν. Και ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ματέο Ρέντσι ξεκίνησαν από την τοπική αυτοδιοίκηση αλλά γρήγορα αποφάσισαν και οι δύο ότι η θέση τους ήταν στην κεντρική πολιτική σκηνή. Κατέκτησαν την οροφή της εξουσία σχεδόν μόνοι τους κανιβαλίζοντας στην πορεία τους παλιούς συντρόφους. Ο Τσίπρας τον Παπαγιαννάκη και τον Αλαβάνο, ο Ρέντσι τον Μπερσάνι και τον Λέτα.
Μία εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν και για τους δύο ο καταλύτης που τους εκτόξευσε- στην πρώτη εξελέγη ο Ναπολιτάνο και άνοιξε ο δρόμος για την αρχηγία του Ρέντσι, στην άλλη δεν εξελέγη ο Δήμας και στρώθηκε το χαλί για την Πρωθυπουργία του Τσίπρα. Έγιναν πρωθυπουργοί σε δύο χώρες που είχαν από τα μεγαλύτερα χρέη σε ποσοστό επί του ΑΕΠ στον κόσμο, και αποφάσισαν ότι ο σωστός ρόλος για αυτούς ήταν να γίνουν τα κακά παιδιά της Ευρώπης. Σε κανέναν από τους δύο δεν φάνηκε να αποδίδει. Συγκεντρωτικοί και αυταρχικοί, διοικούν τις χώρες τους με ένα κλειστό πυρήνα συνεργατών και οι μοιραίες αποφάσεις και των δύο μοιάζουν να είναι προιόν μοναχικής έμπνευσης. Όπως τα Δημοψηφίσματα.
Ένα Δημοψήφισμα κινδυνεύει να γίνει η ταφόπλακα και των δύο. Ο Έλληνας Πρωθυπουργός το αποφάσισε όταν όλα μπορούσαν να γίνουν πολύ ευκολότερα και πιο αναίμακτα για τον τόπο και τον ίδιο. Οι μήνες που μεσολάβησαν αποδείχτηκαν ένας αργός θάνατος για την εικόνα του άλλοτε παντοδύναμου νεαρού ηγέτη που δεν προλαβαίνει από τότε να μαζεύει τα συντρίμμια που σκόρπισε η έμπνευση εκείνης της Παρασκευής. Ο Ιταλός Πρωθυπουργός το αποφάσισε όταν ήταν ακόμα σίγουρος για την παντοδυναμία του και ήθελε να την εδραιώσει. Τώρα δεν προλαβαίνει να μετρά τις μονάδες που τον χωρίζουν από τον Πέπε Γκρίλο. Μένει να δούμε αν θα κάνει την κωλοτούμπα της μη παραίτησης, σπορ που ο Έλληνας συνάδελφός του διαπρέπει. Οι ασυγκράτητοι νεαροί ηγέτες όπως και να 'χει πάντως, σήμερα μοιάζουν πρόωρα και βίαια γερασμένοι.
Η Αγγλία πήγε μια γενιά πίσω - ο Κάμερον είχε αναλάβει σαραντάρης. Η Γαλλία ξαναγύρισε στην παλιά φρουρά. Η Ισπανία πάλι γραπώνεται από τα λευκά γένια του Ραχόι. Η Γερμανία και η Ευρώπη αναζητούν κι αυτήν τη φορά την ασφάλεια της μαμάς Μέρκελ. Κοιτώ τη χώρα μας- την κατηφόρα στην ουσία την πήραμε όταν εμφανίστηκε ο πρώτος σαραντάρης ηγέτης, ο Καραμανλής. Μέχρι τότε εμπιστευόμασταν την τύχη μας στους ώριμους, Καραμανλή, Παπανδρέου, Μητσοτάκη, Σημίτη – ο δυναμικός νεαρός που εκτόπισε από την αρχηγία τον Έβερτ έμοιαζε τότε να έρχεται από το μέλλον σε μια κοινωνία που διψούσε να απογαλακτιστεί από τις πατρικές φιγούρες. Η χώρα πλήρωσε ακριβά εκείνη την επιλογή αλλά αυτό δεν την απέτρεψε να δοκιμάσει πάλι την τύχη της με έναν ακόμα νεώτερο Πρωθυπουργό, τον σημερινό, που ολοκλήρωσε την οδυνηρή ήττα του τόπου και της νεότητας.
Η Αμερική είχε Κένεντυ, Κλίντον, Ομπάμα, ηγέτες που δημιούργησαν την εποχή της ηλικίας τους. Η Ευρώπη όχι. Δεν μου αρέσει, γιατί μιλώ για πολιτικούς της γενιάς μου, αλλά νομίζω ότι η γηραιά Ήπειρος είναι τόσο γηραιά που βαραίνει με τα χρόνια της ό,τι νέο κι αναζητεί στα δύσκολα την χαμένη ασφάλεια μόνο σε γηραιότερους πολιτικούς.
