Το επόμενο διάστημα θα χουμε πάλι καινούρια μάχη χαρακωμάτων. Η Κεραμέως θα φέρει νομοσχέδιο για την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, αυτοί θα αντιδράσουν, τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα κηρύξουν καινούρια μητέρα των μαχών, όλα από την αρχή. Ένας ρεαλιστής της πολιτικής διαχείρισης θα έλεγε στον Μητσοτάκη «τι θες τώρα και τα ανακατεύεις, άστο να πάει στον διάολο».
Αυτό θα του έλεγα κι εγώ με πάσα ειλικρίνεια. Καλές, χρήσιμες και αναγκαίες οι μεταρρυθμίσεις, αλλά όταν οι απέναντι αρνούνται εν σώματι και κατηγορηματικά οποιαδήποτε αλλαγή, καμιά μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να πετύχει. «Μα δεν υπάρχει κανένας πια στις προηγμένες δυτικές κοινωνίες που δεν αξιολογείται» θα απαντήσετε. Το ξέρω. Και; Παντού και πάντα θα υπάρχει η εξαίρεση.
Εγώ για να είμαι ειλικρινής -και το χω γράψει πολλές φορές- δεν καταλαβαίνω γιατί οι εκπαιδευτικοί αρνούνται τόσο κατηγορηματικά την αξιολόγηση. Αφού δεν θα την γλυτώσουν. Μα σε τούτη, μα στην επόμενη γενιά εκπαιδευτικών, κάποιου είδους αξιολόγηση θα θεσπιστεί. Τι φοβούνται; Μην απολύσουν όσους έχουν χαμηλή επίδοση; Ελάτε τώρα. Απολύθηκε ποτέ δημόσιος υπάλληλος στην Ελλάδα για οποιονδήποτε άλλο λόγο εκτός από δεδικασμένο ποινικό αδίκημα;
Εντάξει, ο Μητσοτάκης και η Κεραμέως έχουν μια μεταρρυθμιστική μανία, που στα μάτια όσων δεν τους εμπιστεύονται εύκολα παίρνει την μορφή νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας. Τους λέω πάντως ότι δεν έχουν ιδέα τι πραγματικά θα σήμαινε αγγλοσαξωνικού ή σκανδιναβικού τύπου φιλελευθεροποίηση της παιδείας. Αυτά που θέλει να θεσπίσει η Κεραμέως είναι παιδική χαρά μπροστά σ’ αυτά τα μοντέλα.
Αλλά κι από την άλλη, οι εκπαιδευτικοί έχουν μια αντι-αξιολογική μανία που δεν δικαιολογείται αν ρίξουν μια ματιά στον ανταγωνιστικό κόσμο γύρω τους. «Κακώς είναι τόσο ανταγωνιστικός» θα πουν, «εμείς δεν συναινούμε επ’ αυτού, ούτε το διαπραγματευόμαστε». Δεκτό. Κι εγώ πιστεύω ότι κακώς γερνάω και δηλώνω κατηγορηματικά ότι δεν είμαι διατεθειμένος ούτε να συναινέσω στην προϊούσα φθορά μου ούτε να διαπραγματευτώ με τον χρόνο. Συνεννοηθήκαμε τώρα, φτιάχνουμε κοινό μέτωπο;
Εγώ λέω στους εκπαιδευτικούς να κάτσουν σ’ ένα τραπέζι και να βρουν έναν κοινά αποδεκτό τρόπο αξιολόγησης, για να προχωρήσει λίγο παρακάτω η παιδεία εν ειρήνη. Αυτή η κατηγορηματική άρνηση δεν έχει νόημα σε βάθος χρόνου. Το 95% των εκπαιδευτικών δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από μια λειτουργική και λογική αξιολόγηση που θα προκύψει κοινή συναινέσει, το 5% που είναι τεμπέληδες ή προβληματικοί ας ζοριστούν λιγάκι, δεν πειράζει.
Αν δεν γίνει αυτό, ας το αφήσει ο πρωθυπουργός για μια επόμενη κυβέρνηση. Ξέρω ότι οι τακτικοί αναγνώστε της στήλης φρίττουν μ’ αυτή την «ηττοπαθή» πρόταση, αλλά ξέρετε κάτι; Βαρέθηκα να καλύπτω μητέρες των μαχών που είναι προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμα τους για κείνους που την ξεκινάνε, βαρέθηκα να αναλώνομαι σε αντιπαραθέσεις για μπαμπούλες που είναι ανύπαρκτοι αλλά κατατρομάζουν ανθρώπους και κλάδους που θα ‘πρεπε να ναι στην πρωτοπορία της σύγχρονης σκέψης και ζωής.
Θα μπει μπροστά στην καινούρια μητέρα των μαχών και ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, το ΚΙΝΑΛ, το ΜΕΡΑ 25 επενδύοντας στους μπαμπούλες, αλλά αν το φέρει ποτέ η κατάσταση και βρεθούν στην κυβέρνηση (που δεν το βλέπω, αλλά λέμε…) μια χαρά θα την κρατήσουν την αξιολόγηση που θα περάσει τώρα ο Μητσοτάκης. Ξέρετε γιατί; Διότι εκεί κατευθύνεται η εποχή μας η άτιμη, η σκληρή, η ανταγωνιστική, κι ας μην μας αρέσει κι ας μην μας βολεύει η εποχή που γεννηθήκαμε. Όλα τα υπόλοιπα είναι κουραφέξαλα.
