Του Κωνσταντίνου Χαροκόπου
Διαβάζουμε για το ενδεχόμενο κατάργησης των εξετάσεων στα μαθήματα της Χημείας και της Φυσικής. Δηλαδή οι μαθητές δεν θα εξετάζονται για τις γνώσεις τους στο ερωτήματα: α) από τι είναι φτιαγμένος ο κόσμος και β) ποιες είναι οι κανόνες λειτουργίας του κόσμου.
Την ίδια στιγμή διαβάζουμε δηλώσεις υπουργού για την αύξηση των μισθών, την ενίσχυση της εργασίας, την ενίσχυση της διαπραγματευτικής δύναμης της εργασίας, τον πυρήνα του πολιτικού σχεδίου και λοιπά ακατάληπτα που καταλήγουν σε συμπεράσματα «περί ολέθριας θέσης ότι, τάχα, η βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας επέρχεται μέσα από τη συμπίεση των μισθών». Αυτή φυσικά την αντίληψη από την οποία πηγάζει και όλη η θολή πολιτική τους, έχουν οι κυβερνώντες ακόμα και σήμερα, την εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης και της Εκπαιδευτικής έκρηξης, παραμένοντας προσηλωμένοι στα αραχνιασμένα εγχειρίδια της κομμουνιστικής ανάλυσης.
Το πασίγνωστο υπόδειγμα της πυραμίδας για την ανταγωνιστικότητα, παρουσιάζει τις προϋποθέσεις εκείνες που ευνοούν την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας, όπως η έρευνα και τεχνολογία, η παραγωγική διάρθρωση, το εργατικό δυναμικό, τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, το ανθρώπινο κεφάλαιο, οι υποδομές, η προσβασιμότητα στην τεχνολογία και στη γνώση, το φυσικό περιβάλλον, ο πολιτισμός και η παιδεία. Τότε και μόνο τότε οδηγούμαστε στην βελτίωση της παραγωγικότητας της εργασίας και στην αύξηση της απασχόλησης, που με τη σειρά τους οδηγούν σε μεγαλύτερη και καλύτερης ποιότητας παραγωγή και επομένως σε βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης των εργαζομένων και των πολιτών.
Σύμφωνα με τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασία και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) ανταγωνιστικότητα είναι ο βαθμός στον οποίο μια οικονομία μπορεί υπό συνθήκες ελευθέρου εμπορίου και ανταγωνιστικών αγορών να παράγει αγαθά και υπηρεσίες που να πληρούν τις απαιτήσεις των διεθνών αγορών, ενώ ταυτόχρονα να διατηρεί και να διευρύνει μακροπρόθεσμα τα εισοδήματα των πολιτών τους. Επομένως, η ανταγωνιστικότητα, σύμφωνα με αυτή την προσέγγιση, σχετίζεται με την ικανότητα μιας οικονομίας να εξασφαλίζει, να διατηρεί, αλλά και να διευρύνει τα μερίδιά της στις διεθνείς αγορές, με σκοπό τη μακροπρόθεσμη ευημερία των πολιτών της.
Σύμφωνα με έναν ευρύτερο ορισμό από το Παγκόσμιο Οικονομικό Forum (World Economic Forum, WEF), ανταγωνιστικότητα θεωρείται το σύνολο των θεσμών, των οικονομικών πολιτικών και των παραγόντων που καθορίζουν το επίπεδο παραγωγικότητας μίας χώρας. Το επίπεδο παραγωγικότητας, με τη σειρά του, προσδιορίζει το διατηρήσιμο επίπεδο ευημερίας, που μπορεί να απολαμβάνει μία οικονομία. Δηλαδή, οι πιο ανταγωνιστικές οικονομίες είναι σε θέση να παρέχουν στους πολίτες τους υψηλότερα επίπεδα εισοδήματος. Ο ορισμός αυτός παραπέμπει κυρίως στην παραγωγικότητα ως παράγοντα που επηρεάζει την ανταγωνιστικότητα με μακροχρόνιο αποτέλεσμα την οικονομική ανάπτυξη.
Σύμφωνα με το Ελβετικό Ινστιτούτο Διοικητικής Ανάπτυξης (Institute of Management Development, IMD) η ανταγωνιστικότητα των χωρών είναι το πεδίο εκείνο της οικονομικής θεωρίας, που αναλύει τα στοιχεία και τις πολιτικές εκείνες, που διαμορφώνουν την ικανότητα μίας χώρας να δημιουργεί και να διατηρεί ένα περιβάλλον, που υποστηρίζει μεγαλύτερη παραγωγή αξίας για τις επιχειρήσεις και μεγαλύτερη ευημερία για τους πολίτες.
Οι υπουργοί που μέσα στην ιδεοληπτική και εμμονική τους παραζάλη, προσπαθούν να διεγείρουν και τα τελευταία επιζώντα εγκεφαλικά κύτταρα των οπαδών τους, διαστρέφουν κάθε έννοια και κάθε ορισμό που θεμελιώνει τις βάσεις της σύγχρονης δυτικής κοινωνίας και οικονομίας. Η καταστροφή της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, η ρουβικώνια απαξίωση των Πανεπιστημίων, ο ευνουχισμός της έρευνας και της επιστημονικής αναζήτησης, η επίθεση κατά της αριστείας και τα υπολανθάνον μίσος τους απέναντι στην τεχνολογία και τον ψηφιακό κόσμο, τον οποίον ουδόλως κατανοούν, αλλά απορρίπτουν με το γνωστό επιχείρημα περί τεχνοφασισμού, έχουν θέσει τις βάσεις για ένα ταξίδι μακριά από την ανταγωνιστικότητα και την παραγωγικότητα. Η αντίθεση τους στις αρχές της οικονομικής ελευθερίας, του ελεύθερου εμπορίου και του κράτους δικαίου, βαλτώνουν οποιαδήποτε αντίδραση και ικμάδα αισιοδοξίας.
Κολλημένοι μόνο στα επιχειρήματα για την αύξηση των μισθών, δείχνουν πως έχουν βαθιά πίστη τόσο στα παρωχημένα εγχειρίδια που ευθύνονται για την αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας, όσο και στα δάση των λεφτόδενδρων.
