Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» είναι ένα κόμμα που προέκυψε μέσα από την δίνη της μνημονιακής κρίσης. Κέρδισε το εκλογικό ποσοστό του κινούμενο στο ίδιο μήκος κύματος με την Χρυσή Αυγή και τον ΣΥΡΙΖΑ και ταυτίζοντας την «ιδεολογία» του με την ψήφο διαμαρτυρίας των πολιτών. Στην ουσία, αυτοπροσδιορίστηκε ως αντισυστημικός πολιτικός φορέας ερεθίζοντας ακόμα περισσότερο τα «ταπεινά ένστικτα» των ψηφοφόρων του που αναζητούσαν έναν νέο αξιακό κώδικα στις επιλογές τους.
Ως εδώ, όλα καλά. Συνηθίζεται άλλωστε σε τέτοιες συνθήκες μαζικής κατάπτωσης της κοινωνίας να αναδύονται μικροί και μεγάλοι «σωτήρες» από το πουθενά. Εκείνο όμως, που προξενεί τρομερή εντύπωση είναι η κοινωνική, η αισθητική και γιατί όχι, η «ανθρωπολογική» υπόσταση των στελεχών του. Γιατί στην προσπάθεια να εντοπίσει κανείς, κοινά χαρακτηριστικά, δεμένα γύρω από την αντισυστημική και αντιμνημονιακή τους διάθεση, διαπιστώνει περίεργες αντιφάσεις.
Με αφορμή την πρόσφατη δήλωση του Κώστα Ζουράρι, που προσδιόρισε ως παιδική ασθένεια, το ζήτημα της αλλαγής φύλου, μπορεί κανείς να προβληματιστεί για πολλά. Το να παρομοιάζεις ας πούμε, από τη θέση του υφυπουργού Παιδείας, την ομοφυλοφιλία στην εφηβεία, με παιδικό διαβήτη… σημαίνει δύο πράγματα: ή ότι δεν έχεις επίγνωση του αξιώματός σου ή ότι ο ναρκισσισμός σου είναι τόσο παθογενής που θυσιάζεις την στοιχειώδη σου σοβαρότητα, στο βωμό της πρόκλησης και των εκρηκτικών εντυπώσεων.
Εκτός από τον κ. Ζουράρι, στο συγκεκριμένο κόμμα, έχουν βρει καταφύγιο και πολλές άλλες «αντισυστημικές» περσόνες, που κινούνται μεταξύ εθνοτικών εξάρσεων, ομοφοβίας, τηλεοπτικού λαϊκισμού και αισθητικών προκλήσεων. Είναι άραγε φωνές που προσπαθούν να ξεπεράσουν τον αρχηγό τους σε «επαναστατικότητα» ή πρόκειται για ανθρώπους που επέλεξαν να υιοθετήσουν έναν ψυχοθεραπευτικό ρόλο; Κάτι τέλος πάντων, σαν τους συμμετέχοντες σε «group therapy» ερασιτεχνικών παραστάσεων…
Σε κάθε περίπτωση, αυτό το κόμμα υπήρξε η «χρηστική» επιλογή του πολιτικού εταίρου, προκειμένου να κυβερνήσει τη χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί είναι προφανές ότι αν στη θέση των ΑΝΕΛ ήταν το Ποτάμι, θα ήταν δυνατή μία αριστερή πολιτική αλλά όχι ο λαϊκισμός και η ασυδοσία της εξουσίας.
Κι εδώ ακριβώς δημιουργείται το ερώτημα: Είναι οι ΑΝΕΛ πολιτική κίνηση ή ένα είδος «ασθένειας» που σωβεί στο πολιτικό σύστημα και εκδηλώνεται κυρίως σε κρίσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ευαίσθητων κοινωνικών ζητημάτων;
Οι κυβερνήσεις σε μία δυτική αστική δημοκρατία δεν μπορεί να συγκαταλέγουν στους κόλπους τους κόμματα, φορείς και πολιτικά πρόσωπα τα οποία αντιμετωπίζουν «θεατρικά» ή «ψυχαγωγικά» τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι αποφάσεις, τα νομοσχέδια και κάθε αλλαγή στις αντιλήψεις της κοινωνίας πρέπει να αντιμετωπίζονται με σοβαρότητα και μελετημένο σχεδιασμό.
Οι ΑΝΕΛ και ο Πάνος Καμμένος είναι συνειδητή επιλογή του Αλέξη Τσίπρα για την συγκυβέρνηση. Από εκεί και πέρα, οποιαδήποτε «νοσηρή» ή προκλητική στάση τους απέναντι στον άνθρωπο και στην κοινωνία, βαραίνει την συνολική ευθύνη της κυβέρνησης και όχι μόνο τους ίδιους.
Σε αναμονή λοιπόν, του επόμενου «χτυπήματος» γελοιοποίησης των κυβερνητικών αποφάσεων. Πριν ή μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για την αλλαγή φύλου…
Φωτογραφία SOOC
