Διαβάζω στα ρεπορτάζ εγκύρων συναδέλφων που καλύπτουν δημοσιογραφικά τον χώρο του Σύριζα ότι η δημοσκοπική καθίζηση προβληματίζει έντονα την Κουμουνδούρου. Χαίρομαι για αυτό, διότι αυτό είναι μια απτή απόδειξη ότι ο Αλέξης και η παρέα του διαθέτουν ακόμα μία κάποια διασύνδεση με την πραγματικότητα και ότι δεν πετούν εντελώς στα σύννεφα και σ’ ένα δικό τους ιδεατό κόσμο γεμάτο με αριστερές ονειρώξεις.
Το γράφω απολύτως ειλικρινά, καθότι ο δημόσιος λόγος τους διαθέτει τέτοια έπαρση και αλαζονεία, τέτοια περιφρόνηση για την εκλεγμένη κυβέρνηση και τέτοια καταστροφολογική σιχασιά για τον τρόπο που περπατά η χώρα, ώστε κάποιος τρίτος και ανενημέρωτος θα νόμιζε ότι βλέπει έναν σοφό και αυστηρό γυμνασιάρχη να μιλά για τις χειρότερες πράξεις του πιο παραβατικού μαθητή που έχει στο σχολειό του.
Το ύφος της αντιπολίτευσης τους δεν έχει καμιά σχέση με κόμμα που βολοδέρνει στην περιοχή του 20%, τουναντίον θα νόμιζε κανείς ότι οι λέξεις τους διαθέτουν την βαρύτητα εκπροσώπησης μιας κραταιής πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας που τους δίνει το δικαίωμα να είναι όσο σκληροί και απόλυτοι γουστάρουν. Χαίρομαι το λοιπόν που από γνώστες του χώρου τους διαβάζω ότι προβληματίζονται με τις δημοσκοπήσεις που τους δείχνουν καθηλωμένους, καθότι αυτό σημαίνει ότι ενδέχεται να έχουν επίγνωση της πολιτικής τους μικρότητας.
Αν πράγματι συμβαίνει αυτό –διότι συνεχίζω να διατηρώ τις αμφιβολίες μου, θα είναι το πρώτο βήμα για την πολυπόθητη αυτογνωσία τους. Η συνειδητοποίηση της μηδαμινότητας μας αποτελεί αναγκαία συνθήκη για να συνδεθούμε με τον σκληρό κόσμο της πραγματικότητας, αυτόν που είτε συνειδητοποιούμε έγκαιρα την ύπαρξη του και επιβιώνουμε, είτε μαθαίνουμε ότι τρακάρουμε πάνω του με φόρα και γίνουμε σαν τον γάτο των κόμικς που τρώει τηγανιά στην μούρη. Και ξέρετε, δεν υπάρχει πιο γελοίο θέαμα απ’ αυτόν που ενώ έχει γίνει σαν τον δαρμένο Συλβέστρο, πιστεύει ότι είναι ο ομορφότερος γάτος του κόσμου.
Σας εξομολογούμαι ότι δεν πολυελπίζω στην εσωτερική ανάταξη του Σύριζα και στην συνειδητοποίηση της πραγματικής του θέσης. Μιλώ κι εγώ μαζί τους και εκπλήττομαι από την αυταρέσκεια που αποπνέει το γέλιο τους και από την βεβαιότητα με την οποία είναι διαποτισμένη η βιτριολική κριτική τους. Δεν πιστεύουν τίποτα άλλο πέραν αυτών που τους δείχνουν τα ιδεοληπτικά τους ματογυάλια, των μετρήσεων της κοινής γνώμης περιλαμβανομένων. Πιστεύουν ακραδάντως ότι η εξουσία νιώθει την ανάσα τους στον σβέρκο της, σχεδόν ράβουν τα καινούρια υπουργικά τους κουστούμια αφού είναι επίσης βέβαιοι ότι ο Μητσοτάκης θα κάνει σύντομα εκλογικό αιφνιδιασμό.
Ανεβαίνουν ανάποδα την Πανεπιστημίου και είναι βέβαιοι πως όπου να ναι φθάνουν στην Ομόνοια νικητές και τροπαιούχοι. Αυτή την εικόνα δίνουν σε μένα, είθε οι υπόλοιποι συνάδελφοι που γράφουν για δυσθυμίες και προβληματισμούς στην Κουμουνδούρου να έχουν δίκιο. Για την υγεία του πολιτικού συστήματος μας και μόνο το εύχομαι, δεν είναι σωστό ο ένας από τους δύο μονομάχους να λειτουργεί ως μεθυσμένος που κάνει ζικ-ζακ στον δρόμο. Δεν έχει καν χάζι ο αγώνας μεταξύ τους.
