Του Ανδρέα Μήλιου*
Τα αποτελέσματα των πρόσφατων τριπλών εκλογών πιστοποιούν το τέλος της μεταπολίτευσης και προμηνύουν την είσοδο της χώρας σε μια νέα εποχή, στη μετα-μεταπολίτευση. Στις τριπλές εκλογές αντιπαρατέθηκαν δύο κυρίαρχες πολιτικές ιδεολογίες και φιλοσοφίες. Η φιλελεύθερη, που υποσχέθηκε παραγωγικές επενδύσεις, μειώσεις φόρων, καλύτερες δουλειές και αξιοκρατία και η αριστερή που υποσχέθηκε καλύτερη ζωή στους φτωχότερους με πενιχρές συντάξεις και αναξιοπρεπή επιδόματα, που θα προέρχονται από την υπερφορολόγηση της ήδη πτωχευμένης μεσαίας τάξης και του πλούτου, ο οποίος στις μέρες μας έχει εξελιχθεί σε ασύλληπτο αιλουροειδές.
Η κρατικιστική ψευδοπροοδευτική ιδεολογία υπέστη συντριπτική ήττα από τη φιλελεύθερη και στις τρεις εκλογές. Αυτό όμως που κάνει την ήττα εκκωφαντική δεν είναι η διαφορά των 9,5 μονάδων στις ευρωεκλογές, αλλά τα αποτελέσματα των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, όπου η Ν.Δ. κέρδισε 12 από τις 13 περιφέρειες της χώρας και τη συντριπτική πλειοψηφία των δήμων. Ο προοδευτικός κατ΄ όνομα ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε μόνον οκτώ από τους 333 Δήμους και καμία περιφέρεια.
Τα βασικά στοιχεία που πιστοποιούν την είσοδο της χώρας στη μετα-μεταπολιτευτική εποχή είναι τρία:
Πρώτον, τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των αποτελεσμάτων των ευρωεκλογών Συγκεκριμένα: Οι νέοι 17-24 ετών και οι μισθωτοί του Δημοσίου, άλλοτε προνομιακά πεδία και κάστρα της Αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ, ψήφισαν σε ποσοστό 28% και 30,6% τη Ν.Δ. και σε ποσοστό 24,5% και 25,5 το ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα, ενώ οι συνταξιούχοι και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι ψήφισαν σε ποσοστό 40,4% και 29,6% τη Ν.Δ. και 26,8% και 20,8% το ΣΥΡΙΖΑ αντίστοιχα. Συντριπτικό ήταν το προβάδισμα της Ν.Δ και στους Έλληνες του εξωτερικού και πολύ σημαντικό στους αγρότες.
Δεύτερον, η μαζική εμπιστοσύνη, την οποία επέδειξε το εκλογικό σώμα στα πρόσωπα που πρότεινε η Ν.Δ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Οι ψηφοφόροι ενέκριναν χωρίς ενδοιασμό τα προταθέντα από τη Ν.Δ. πρόσωπα, τα οποία, σε μεγάλο βαθμό, δεν ήταν επαγγελματίες, ανένσημοι πολιτικοί, αλλά νέα άτομα που προέρχονται από τους παραγωγικούς ιστούς των τοπικών κοινωνιών.
Τρίτον, οι εκλογείς υιοθέτησαν και προέκριναν μαζικά την πολιτική πρόταση της Ν. Δ. και την ήπια πολιτική συμπεριφορά του αρχηγού της και όχι την κρατικιστική και αλαζονική του συνόλου των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Προτίμησαν να πριμοδοτήσουν τις υποσχέσεις για στήριξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και του ελευθερο-επαγγελματισμού, την αλήθεια και τον ενωτικό πολιτικό λόγο, παρά τις ρηξικέλευθες υποσχέσεις για αναξιοπρεπή σίτιση από το χρεωκοπημένο κρατικό Πρυτανείο, την αλλοίωση των θεσμών και τον διχαστικό τοξικό λόγο.
Μετά τις τριπλές εκλογές, οι ευθύνες της Ν.Δ. γίνονται ασήκωτο φορτίο για αυτήν, διότι πρέπει να υπερασπιστεί τη ροδόχρωμη αυγή που διαφαίνεται στον ορίζοντα. Οφείλει να δώσει ρόλους σε άξια και προσοντούχα στελέχη, να εφαρμόσει την πολιτικές της χωρίς να υπολογίσει το πολιτικό κόστος και να αναζητήσει πολιτικές συναινέσεις σε όλα τα κρίσιμα ζητήματα. Οι περισσότερες από τις μέχρι τώρα επιλογές προσώπων και πολιτικών του κ. Κ. Μητσοτάκη φαίνεται να κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Για τις αυτοδιοικητικές επιλογές επιβραβεύθηκε αδρά από το εκλογικό σώμα. Απομένει να κάνει το ίδιο σωστές επιλογές και στα κυβερνητικά στελέχη που θα επωμισθούν το φορτίο της διακυβέρνησης. Η αξιοποίηση άφθαρτων και ικανών προσώπων θα προσδώσουν στο πρόσωπό του ασυναγώνιστη αξία.
Οι Έλληνες, ιδιοσυγκρασιακά αιθεροβάμονες, χρειασθήκαμε διπλάσιο χρόνο από αυτόν που χρειάσθηκαν οι άλλες χώρες για να βγούμε από την κρίση, αλλά τελικά αρχίζουμε να κοιτάμε την πραγματικότητα κατάματα. Αρχίζουμε να βρίσκουμε και πάλι τον εαυτό μας και να κατανοούμε τους διεθνείς συσχετισμούς. Αρχίζουμε να πιστεύουμε στην ιδιωτική πρωτοβουλία και να θέλουμε να αποκτήσουμε ξανά τα ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά των δεκαετιών ΄50, ΄60 και '70, όταν δουλέψαμε σκληρά και φτάσαμε τη χώρα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Χωρίς αριστερές ψευδαισθήσεις και ωχαδερφισμό και χωρίς αναπολήσεις του μετασταλινικού σοβιετισμού, όπου ο λαουτζίκος έχει τα απολύτως στοιχειώδη προς το ζην και οι ινστρούχτορες ζουν σαν βασιλιάδες. Σε καμιά αναπτυγμένη χώρα της μετανεωτερικότητας ο λαός δεν αναπολεί τις μαρξιστικές ιδέες της βιομηχανικής εποχής. Γιατί πρέπει να συμβαίνει αυτό στην Ελλάδα;
* Ο κ. Ανδρέας Μήλιος είναι διδάκτορας του πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης, οικονομολόγος.
