Της Ειρήνης Χατζοπούλου*
Σήμερα είμαστε μάρτυρες μιας οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, την οποία επέβαλε η καθεστωτική νοοτροπία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Αποτέλεσμα αυτών δεν είναι μόνο η οικονομική εξαθλίωση του σύγχρονου Έλληνα, αλλά και η ταυτόχρονη αποδόμηση αυτού που έως τώρα γνωρίζαμε ως «ηθική». Η αναζήτηση δηλαδή του πολίτη σ΄ ένα νέο μοντέλο ζωής, όπου η «ευδαιμονία» αντικαταστάθηκε από την «επιβίωση» με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Ευκαιριακή εργασία μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, περιστασιακές «αρπαχτές», μαύρη εργασία, φοροδιαφυγή.
Τίθεται λοιπόν το βασικό ερώτημα: Δικαιολογεί η οικονομική κρίση την κρίση ηθικής, το να πράξουμε αυτό που μπορούμε σε σχέση μ'' αυτό που συνειδησιακά θα θέλαμε; Κοινώς, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα;
Επιβίωση, άλλοθι ή πραγματικότητα; Ποιος ειλικρινά από όλους εμάς μπορεί αβίαστα να αποδώσει την ετυμηγορία «αθώος» ή «ένοχος» σ'' αυτόν που η ανεργία, η αδικία, η εξαθλίωση και γενικότερα η υποβάθμισή του, όχι απλώς ως πολίτη αλλά ως ανθρώπινο ον, τον καθιστά ανήμπορο έως ανίκανο στο προσωπικό και κοινωνικό του περιβάλλον; Αν του δώσουμε «συγχωροχάρτι» είμαστε συνένοχοι, αν πάλι αδέκαστα κρίνουμε το αποτέλεσμα της ανομίας, είμαστε ανάλγητοι; Θύτες και θύματα σε πλήρη σύγχυση, σε αδιέξοδο!
Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν ήρθε στην εξουσία για να αμβλύνει τις κοινωνικές ανισότητες. Καθολικά ανέπτυξε ένα νέο οικονομικοκοινωνικό μοντέλο, αυτό της επιδοτούμενης φτωχοποίησης, ενώ παράλληλα ενίσχυσε το πελατειακό κράτος, ανέδειξε την παραμορφωμένη και στρεβλή εικόνα του δημόσιου τομέα και τέλος αναζωπύρωσε παρελθοντικά φαντάσματα διχόνοιας, τύπου «εμείς» και «αυτοί».
Η μετάλλαξη του Αλέξη Τσίπρα και των συντρόφων του από συνασπισμό της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε κόμμα εξουσίας, είναι κάτι περισσότερο από εμφανής και σε διάστημα μικρότερο των 3 ετών. Από το λούμπεν της αστικής τάξης στο λούμπεν πολιτικαριάτο! Μεθοδολογίες γνωστές και γραφικές, με την προστασία του «αδύναμου» ως βασικό πυρήνα στο ταξικό πάνθεον του ΣΥΡΙΖΑ, «κατάφερε» να γίνει η μακροβιότερη μνημονιακή κυβέρνηση! Βρίσκοντας έτοιμη «πρώτη ύλη» ύστερα από 5 χρόνια μνημόνια τη δυσχέρεια του κόσμου, έθεσε έναν ολόκληρο λαό -ή μάλλον αυτόν που τον εμπιστεύτηκε διά της ψήφου του- σε «προζύμι» για να χειραγωγήσει ολοένα και περισσότερους. Με λάβαρο της επανάστασης τη δικαίωση, αμφισβητεί τη δικαιοσύνη, προς χάριν της οικονομικής ευμάρειας επέβαλε την ίση εξαθλίωση, καταργώντας τη μεσαία τάξη και αναζητώντας συμμαχίες, όχι στους πραγματικά αδικημένους αλλά στους επαγγελματίες «παράσιτα» (οργανισμός που ζει και αναπτύσσεται μαζί και σε βάρος άλλου οργανισμού). Βάφτισε το «ψέμα» σε «ελπίδα» και συνεχίζει απτόητος σε μια αυτοσχέδια πολιτική απόλυτου χάους και παρακμής. Χειραγωγεί μεθοδικά την κοινή γνώμη και παράλληλα συντάσσεται στην όποια «κοινωνική» έκρηξη. Συνεχίζει να γοητεύει ακόμα και τώρα κάποιους από το κομματικό του ακροατήριο, την ίδια στιγμή που τους παραπλανά. Προσπαθεί να αποδείξει πως τελικά η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού αλλά του ανέφικτου.
Συμπερασματικά, αν ο σημερινός πρωθυπουργός δεν είναι ο ορισμός της λέξης λαοπλάνος, τότε θα πρέπει να αναζητήσουμε έναν νέο όρο της εικονικής πραγματικότητας που δικαιωματικά του ανήκει!
*Ιατρός, πολιτικό στέλεχος Νέας Δημοκρατίας
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο
