Αμνησία και deja vu μαζί! Έζησα να το δω κι αυτό…

Του Δημήτρη Χριστοδουλάκη

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των τριών χρόνων ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία, είπα κι εγώ να γράψω ένα επετειακό άρθρο. Άρχισα λοιπόν να ψάχνω στα κιτάπια του διαδικτύου, για ξεχασμένες δηλώσεις των στελεχών των δύο κυβερνητικών κομμάτων, για να συνθέσω το παζλ του άρθρου μου.

Και τότε ήταν που συνειδητοποίησα κάτι σουρεαλιστικό. Διαβάζοντας τις μυριάδες ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, ένιωσα σαν να έχω πάθει αμνησία και deja vu ταυτοχρόνως. Κάθε ξεχασμένη υπόσχεση που διάβαζα, μου έδινε την εντύπωση πως την έχω ξαναξεχάσει και στο παρελθόν.

Φαίνεται πως τους έχουν στερέψει τα ψέματα και αποφάσισαν να επαναλαμβάνουν τα προηγούμενα, σαν τα παλιά διαχρονικά ανέκδοτα που όταν περάσει λίγος χρόνος από την τελευταία φορά που τα έχεις ακούσει, γελάς ξανά, σαν να είναι η πρώτη φορά.

Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά και απολαύστε τις ξαναζεσταμένες υποσχέσεις.

Για αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, μιλούσαν τρία χρόνια πριν ενώ τελικά τον μείωσαν ακόμα περισσότερο. Και τώρα η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου, δεσμεύεται ξανά για αύξηση κατώτατου μισθού εντός του έτους.

Και ακόμα είμαστε στην αρχή…

Άμεσα θα αποσυμφορούμε τη δημόσια διοίκηση από τις στρατιές συμβούλων και μετακλητών υπαλλήλων των Υπουργών, δήλωναν το 2015, αυξάνοντας τελικά κατά πολύ, τον αριθμό τους. Σαν να μη πέρασε μια μέρα, ο κ. Βούτσης δήλωσε πρόσφατα, πως εργάζεται συστηματικά ώστε να μειώσει τον αριθμό των μετακλητών υπαλλήλων της Βουλής, αμέσως μετά από σκάνδαλό που ξέσπασε και αφορούσε την μονιμοποίηση μετακλητών υπαλλήλων της Βουλής.

Προωθούμε άμεσα ρύθμιση για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων με αντικειμενικά και αξιοκρατικά κριτήρια, είχαν πει με το που ανέλαβαν την κυβέρνηση το 2015 και παρότι έκαναν το παν για να μπλοκάρουν την αξιολόγηση στον δημόσιο, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Χρήστος Αντωνίου, ένιωσε πρόσφατα την ανάγκη να δηλώσει και πάλι, πως επιτέλους θα προχωρήσει άμεσα η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων με την πεποίθηση πως ζει στη χώρα των λωτοφάγων.

Απαγόρευση κάθε πλειστηριασμού πρώτης κατοικίας, εξήγγειλε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ το 15, ενώ σήμερα, έχοντας νομοθετήσει ακόμα και ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, ξεδιάντροπα δηλώνει δια στόματος Νίκου Φίλη πως απαιτείται συμπληρωματική νομοθετική προστασία της πρώτης κατοικίας για τα λαϊκά στρώματα. Την ίδια μέρα που πάει ο Φίλης και ψηφίζει σαν το πρόβατο την εφαρμογή του μέτρου των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας, υπόσχεται νομοθετική ρύθμιση για κατάργηση της τροπολογίας που μόλις ψήφισε!

Κάποιες από τις υποσχέσεις τους, τις μαγειρεύουν τόσο περίτεχνα, που ακόμα κι όταν τις τρως ξαναζεσταμένες, δεν νιώθεις καν την ανάγκη να κάνεις πρώτα τη προσευχή σου…

Με το που ορκίστηκαν, έσπευσαν να προαναγγείλουν την άμεση αποκατάσταση των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων και τη θέσπιση αυστηρού πλαισίου για την προστασία από τις μαζικές απολύσεις. Τελικά όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα από τα παραπάνω, αλλά ήρθε ο πρωθυπουργός στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, τον Φεβρουάριο του 17 και δήλωσε θρασύτατα πως κρίνεται αναγκαίο ένα συνολικό πολιτικό σχέδιο, για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων εργασίας που θα σταθεί έναντι των απαιτήσεων για μαζικές απολύσεις.

Τι νομίζουν πως είναι οι πολιτικές εξαγγελίες; Αντιβιοτικά για να χορηγούνται με την ίδια δοσολογία, σε τακτά χρονικά διαστήματα;

Το άλλο το «Καμία, αύξηση ορίων ηλικίας, καμία μείωση κύριων και επικουρικών συντάξεων!» το θυμάστε; Ξέρω πως θα σκέφτεστε πως αυτήν την εξαγγελία, αποκλείεται να την επανέλαβαν. Μην βιαστείτε να στοιχηματίσετε. Το περασμένο λοιπόν Καλοκαίρι, ο υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Ασφαλίσεων, Αν. Πετρόπουλος, προανήγγειλε την αύξηση σε όλες τις συντάξεις. Να μου ζήσεις χουβαρντά μου. Όχι σε κάποιες συντάξεις αλλά ΟΛΕΣ τις συντάξεις θα μας τις αυξήσουνε. Τώρα όπου να 'ναι έρχονται αυξήσεις. Βαστάτε γερά γεροντάκια μου και από 1ης Ιανουαρίου του 2023, θα φουσκώσει ξανά το πορτοφόλι σας.

Θυμάστε τις εξαγγελίες για οικοδόμηση ενός δημοσίου δωρεάν ποιοτικού συστήματος υγείας για όλους τους πολίτες της χώρας, που όμως παρέμειναν ξεχασμένες υποσχέσεις; Ήρθε λοιπόν η ώρα να τις ξαναξεχάσετε. Τον περασμένο λοιπόν Νοέμβριο, εξήγγειλαν ξανά την ελεύθερη, ανεμπόδιστη, δωρεάν πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες υγείας, όλων των ανασφάλιστων, των μελών των οικογενειών τους, καθώς και των ευάλωτων κοινωνικών ομάδων του πληθυσμού. Η ίδιες ξεχασμένες υποσχέσεις, ξανασερβίρονται ξαναζεσταμένες, τρία χρόνια μετά. Μην λησμονήσετε λοιπόν να τις ξαναξεχάσετε γρήγορα, για να μπορέσουν να σας τις ξανασερβίρουν σύντομα.

Mundus vult decipi, ergo decipiatur, δηλαδή ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, άσ' τον λοιπόν να εξαπατηθεί, όπως έλεγαν και οι Ρωμαίοι.

Το άλλο με το «Ιστορική υποχρέωση της νέας ελληνικής Κυβέρνησης αποτελεί η διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των επανορθώσεων», το θυμάστε; Αν δεν το θυμάστε, ακόμα καλύτερα. Τον περασμένο Μάιο λοιπόν, μας το ξαναθύμισε η κυβέρνηση που ανέλαβε την πρωτοβουλία για την συγκρότηση Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών, όπως αναφέρεται και στην ιστοσελίδα left.gr.

Κράτησα το καλύτερο για το τέλος. «Η Ελλάδα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω στην εποχή των μνημονίων και της υποτέλειας. Αυτό το έχουν καταλάβει πια όλοι στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής!» Αν ζοριστείτε λίγο, θα θυμηθείτε ποιος το πρωτοείπε… Μόλις την περασμένη λοιπόν εβδομάδα, στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, μάθαμε πως βασικό θέμα συζήτησης, ήταν ο σχεδιασμός του κόμματος και οι δράσεις της επόμενης περιόδου, με το βλέμμα στραμμένο στο τέλος του μνημονίου.

Νιώθω λίγο βαρύ το στομάχι μου γιατί ενώ όλα τα άλλα ψέματα είχα προλάβει να τα ξαναξεχάσω, αυτό το τέλος των μνημονίων, δεν πρόκαμα να το χωνέψω από την προηγούμενη φορά και έτσι μου κάθισε σαν διπλή μερίδα και με πείραξε λίγο.

Μας ξεγέλασαν λοιπόν τη πρώτη φορά, μετά μας ξαναξεγέλασαν και μας ματαξαναξεγέλασαν. Αν είναι να θυμηθώ να μην ξεχάσω κάτι, τότε αυτό θα είναι μια παλιά Ιταλική παροιμία που λέει πως αν κάποιος με ξεγελάσει μια φορά, πρέπει να ντρέπεται. Αν με ξεγελάσει δυο φορές, πρέπει να ντρέπομαι εγώ…