Εκατομμύρια λαού έχουν βγει στους δρόμους και πανηγυρίζουν στην Αθήνα την δεύτερη αξιολόγηση! Την κατάργηση του συνδικαλιστικού νόμου, την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων, την νέα μείωση των συντάξεων. Ο ΣΕΒ εξέδωσε ανακοίνωση: «Μόνο στην Ελλάδα και την Χιλή του Πινοσέτ». Παραπλανηθήκαμε! Ποια Βενεζουέλα; Τους παρεξηγήσαμε! Σε Χιλή ήθελαν οι άνθρωποι να μας μετατρέψουν!
Σε έναν κόσμο που έχει οι λέξεις έχουν χάσει το νόημα, κινδυνεύουμε να βρεθούμε στον δρόμο αντίκρυ με τον Σπίρτζη κι από εκεί που μας κατηγορούσε ως όργανο του νεοφιλελευθερισμού να μας ζητήσει να χορέψουμε ταγκό, αλά Λαλιώτη! Οι άνθρωποι είναι τόσο θρασείς που είναι ικανοί να γλύψουν με την γλώσσα τους τις σόλες των παπουτσιών των διοικήσεων των μεγάλων πολυεθνικών για να παραμείνουν στην εξουσία. Δεν έχει υπάρξει πιο ξεδιάντροπη παρέα στην πολιτική ιστορία αυτής της χώρας…
Ο συνδικαλιστικός νόμος ήταν ένα έκτρωμα που έπρεπε να έχει καταργηθεί εδώ και χρόνια. Το είχε καταλάβει και ο ίδιος ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά αποδείχτηκε αδύνατον ακόμη και γι'' αυτόν να σκοτώσει το τέρας που είχε δημιουργήσει. Από εκεί και πέρα το πλέγμα των εργασιακών σχέσεων χρειάζεται μεγάλη συζήτηση. Η Ελλάδα δεν είναι Χιλή, ούτε Πακιστάν. Η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας δεν σημαίνει αυτόματα έναν εργασιακό μεσαίωνα. Δεν είναι δυνατόν να πηγαίνουμε από το ένα άκρο στο άλλο!
Οι εργασιακές σχέσεις έπρεπε να αλλάξουν. Να περάσουμε σε πιο ρεαλιστικές προτάσεις από εκείνες που απαγόρευαν σε μία προβληματική επιχείρηση -για παράδειγμα- να μειώσει αυτόματα το προσωπικό της και να επιχειρήσει με αυτό τον τρόπο να εξαντλήσει τις τελευταίες πιθανότητές της να επιζήσει. Αλλά αυτά δεν γίνονται εφαρμόζοντας άκριτα συνταγές που δοκιμάστηκαν σε άλλες χώρες. Η Ελλάδα δεν έχει τις ίδιες δομές στην Οικονομία της και την ίδια κουλτούρα με την Χιλή ή το Πακιστάν.
Δεν το κάναμε μέχρι σήμερα μόνοι μας, επειδή οι συνδικαλιστές δεν το επέτρεψαν. Και δεν υπήρξε κυβέρνηση που να μπορέσει να τους βάλει στην θέση τους. Να επιβάλει μία συζήτηση στα πλαίσια μιας εθνικής συμφωνίας για την Οικονομία και την Ανάπτυξη: Τι είδους Οικονομία θέλουμε, σε ποιους κλάδους δίνουμε έμφαση, πως δημιουργούμε σχέσεις εμπιστοσύνης με τους ξένους επενδυτές, ποια φορολογική πολιτική ακολουθούμε και ποιες εργασιακές σχέσεις. Κι αφήνουμε για το τέλος το πιο σημαντικό θέμα! Ποιο θα είναι το κέρδος για την κοινωνία; Θα υπάρξει κοινωνικό μέρισμα από την ανάπτυξη ή όλα τα κέρδη θα αφορούν τους επικυρίαρχους του χρήματος; Αυτή η συζήτηση δεν έχει γίνει από κάποια κυβέρνηση τις τελευταίες δεκαετίες. Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο να έρχονται οι ξένοι και να μας επιβάλλουν λύσεις που δεν είναι βέβαιο ότι μας ταιριάζουν και ότι στο τέλος θα μας ωφελήσουν.
Ποιος θα περίμενε ότι η Αριστερά θα ήταν εκείνη που θα έκανε αυτή την εντυπωσιακή μεταστροφή! Από την υπεράσπιση της εργατικής αυτοδιαχείρισης στους χώρους εργασίας στην μετάβαση της πλήρους κυριαρχίας των πολυεθνικών. Αθήνα – Λίμα ή καλύτερα Καράκας – Λίμα με διακτινισμό! Άλλα κόλπα…
Θανάσης Μαυρίδης
