Toυ Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη
Θα μπορούσε να ήταν αστείο. Αν δεν ήταν τραγικό. Μετά από το προεκλογικό επίδομα που βαφτίστηκε «13η σύνταξη» και τις μειώσεις του ΦΠΑ στην εστίαση η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει και τις κύριες συντάξεις μερικές μέρες νωρίτερα. Έτσι την άλλη εβδομάδα θα δώσει και το προεκλογικό επίδομα αλλά και τις συντάξεις, έτσι ώστε να πάνε όλοι ευχαριστημένοι, με γεμάτες τις τσέπες, να ψηφίσουν.
Ταυτόχρονα με τροπολογία στο ίδιο νομοσχέδιο απαγορεύτηκαν στην πράξη οι απολύσεις όσων δουλεύουν ήδη, αφού οι εργοδότες θα πρέπει να αιτιολογήσουν στο δικαστήριο τυχόν απόλυση εργαζομένου. Έτσι μετά την μονιμότητα στο Δημόσιο θεσπίζεται και η μονιμότητα στον ιδιωτικό τομέα.
Χαράς Ευαγγέλια. Όσοι δεν δουλεύουν ακόμα έχουν ήδη καπαρώσει υποσχέσεις ότι θα προσληφθούν και αυτοί στο Δημόσιο, ενώ και τα επιδόματα θα γίνουν καθεστώς, τουλάχιστον κάθε φορά που θα υπάρχουν εκλογές.
Έτσι θα πραγματωθεί η υπόσχεση την οποία έχει επαναλάβει πολλές φορές ο πρωθυπουργός, από τα μαθητικά του χρόνια, ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Θα ήταν ωραίο, αν μπορούσε να είναι πραγματικό. Η υπόσχεση αυτή της ευτυχισμένης «μικτής σοσιαλιστικής οικονομίας» στηρίζεται στην υπόθεση ότι θα υπάρχουν κάποιοι που θα πληρώνουν. Κάποιοι που δεν θα έχουν άλλη επιλογή από το να πληρώνουν υπέρογκους φόρους χωρίς να διαμαρτύρονται για την διανομή τους, με μορφή επιδομάτων ψήφου ή άλλων δοσιμάτων, σε άλλους. Μια αναδιανομή η οποία δεν γίνεται αναγκαστικά υπέρ των αδυνάτων αλλά κυρίως εκείνων που το κυβερνητικό κόμμα θεωρεί πελάτες του.
Η υπόθεση εργασίας για την πραγμάτωση αυτής της φιλόδοξης σοσιαλιστικής ιδέας είναι ότι, πρώτον αυτοί που ωφελούνται συρρέοντας να πάρουν τα κουλούρια από τον ταβά είναι περισσότεροι από αυτούς που βάζουν τα κουλούρια εκεί, και δεύτερον ότι οι τελευταίοι δεν θα έχουν άλλη επιλογή. Και θα εξακολουθήσουν να συμπεριφέρονται υπάκουα.
Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε την συνέχεια στο μέλλον. Μέχρι σήμερα το μοντέλο αυτό δεν έχει δουλέψει πουθενά στον κόσμο, αφού τα υποζύγια της φορολόγησης είτε σταματούν να κουβαλούν κουλούρια είτε φεύγουν. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Έτσι το διακύβευμα των εκλογών διαμορφώνεται και με όρους αριθμού και προθυμίας των υποζυγίων. Δηλαδή των φορέων της ιδιωτικής οικονομίας που βλέπουν να κατασπαταλούνται οι κόποι τους για ψηφοθηρικούς σκοπούς. Αλλά και όλων των πατριωτών πολιτών που βλέπουν μια προσπάθεια δημοσιονομικού συμμαζέματος και ανάταξης των χώρας που κράτησε δέκα χρόνια να διαλύεται σε μία στιγμή.
Γιούργα, γιούργα, στον ταβά με τα κουλούρια, για άλλη μια φορά. Σαν να μην πέρασε μια μέρα από το 2009. Σαν να μην βγάλαμε κανένα συμπέρασμα από την περιπέτεια της χώρας. Αλώστε το Δημόσιο και πάρτε ό τι βρείτε στα ταμεία.
Θα τσιμπήσουμε;
