«Λοιπόν έχουμε πόλεμο». Αυτή η απάντηση του Ι. Μεταξά στον Ιταλό πρέσβη στις 28 Οκτωβρίου 1940, ισχύει και σήμερα στον ευρωπαϊκό χώρο. Έχουμε πόλεμο.
Ποιος επιτίθεται και ποιος αμύνεται; Ποια η διακύβευση του πολέμου; Ποια τα χαρακτηριστικά του;
Όλοι νομίζω πως θα συμφωνήσουμε ότι ο στόχος είναι ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής. Όλες οι ελευθερίες μας, το θεσμικό πλαίσιο που ρυθμίζει την καθημερινότητα μας, ο πολιτισμός μας, η παιδεία μας. Αυτά προσπαθούμε να υπερασπιστούμε, αμυνόμενοι απέναντι στον εχθρό.
Ποιος είναι όμως ο εχθρός;
Εδώ υπάρχουν μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο διαφορετικές προσεγγίσεις. Άλλωστε, ο πλουραλισμός των απόψεων είναι ένα από τα βασικά κύτταρα των κοινωνιών μας.
Κάποιοι θεωρούν πως ο βασικός μας εχθρός είναι οι τρομοκράτες, χωρίς να ορίζουν τις αναφορές των τρομοκρατών. Κάποιοι άλλοι πιστεύουν πως ζούμε έναν πόλεμο πολιτισμών, ενώ αρκετοί πρεσβεύουν πως δεχόμαστε επίθεση από τον Ισλάμ. Δηλαδή βρισκόμαστε εν μέσω ενός πολέμου θρησκειών.
Αν τελικά τα συνθέσουμε όλα αυτά, μάλλον μπορούμε να ορίσουμε με ακρίβεια την απειλή που δεχόμαστε.
Είναι οι ισλαμιστές τρομοκράτες που επιδιώκουν να αποσταθεροποιήσουν τις κοινωνίες μας, προσβάλλοντας τις αξίες τους. Τα θύματα αυτών των επιθέσεων είναι εκατοντάδες στον ευρωπαϊκό χώρο.
Άμεσοι συνεργοί τους όλοι αυτοί που, ζώντας μέσα σε γκέτο στις ευρωπαϊκές μεγαλουπόλεις, τελικά έχουν πετύχει, στις περιοχές που ελέγχουν, να μην εφαρμόζονται οι νόμοι του κυρίαρχου κράτους εντός του οποίου διαβιούν.
Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες, επειδή είναι βαθύτατα δημοκρατικές, έχουν στους κόλπους τους συλλογικότητες οι οποίες υπερασπίζονται την ύπαρξη «κράτους» μέσα στο κράτος, επικαλούμενες τις θρησκευτικές ιδιαιτερότητες αυτών των κοινοτήτων. Επικαλούνται τον σεβασμό των διαφορετικών ταυτοτήτων, πολυτεμαχίζοντας έτσι την κοινωνική συνοχή.
Κράτη βαθύτατα δημοκρατικά βλέπουν πως αντιμετωπίζουν μιαν απειλή επειδή φανατικοί πυρήνες εκμεταλλεύονται την ελευθερία της μετακίνησης, του λόγου, της άσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων, για την διάπραξη εγκληματικών ενεργειών, σε τελική ανάλυση, κατά του πολιτισμού μας.
Παλαιότερα το χρώμα της τρομοκρατίας ήταν βαθύτατα ιδεολογικό και πολιτικό. Αφορούσε την, δια των όπλων, ανατροπή του αστικού-- δημοκρατικού καθεστώτος.
Μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 η τρομοκρατία έχει το χρώμα του Ισλάμ. Αυτήν την φορά δεν απειλείται κανένα κοινωνικό καθεστώς, αλλά κάτι πολύ ευρύτερο. Ο τρόπος ζωής μας, ο πολιτισμός μας.
Συνεπώς και η απάντηση μας θα πρέπει να είναι συντριπτική. Τα ευρωπαϊκά κράτη διαθέτουν πανίσχυρους μηχανισμούς προστασίας του τρόπου της ζωής μας και έχουν αποκτήσει και τον φυσικό ηγέτη τους.
Τον Εμ. Μακρόν, ο οποίος σε αντίθεση με την ολίγιστη και ανεπαρκέστατη Α. Μέρκελ, βγήκε μπροστά. Υπερασπίζεται όχι τις αξίες της Γαλλίας, όπως το «αντιλαμβάνεται» Ελληνίδα πολιτικός, κατά ατυχή δήλωση της, αλλά τις αξίες της Ευρώπης.
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε όχι μόνον το μέγεθος της απειλής, αλλά κυρίως τι διακυβεύεται, θα χαθούμε μέσα σε έναν καταστροφικό συβαριτισμό. Θα ηττηθούμε κατά κράτος βυθισμένοι μέσα στην πομφόλυγα της πολυπολιτισμικότητας.
Δια ταύτα.
Έχουμε τρόπο ζωής, τον υπερασπιζόμαστε και οι φιλοξενούμενοι μας οφείλουν να τον σέβονται. Αν δεν τους αρέσει να μείνουν στις πατρίδες τους.
