Του Σάκη Μουμτζή
Η εξαπάτηση είναι μια πράξη με έντονο το στοιχείο της ηθικής απαξίας, γιατί εμπεριέχει τον δόλο, την πρόθεση. Γι΄ αυτό και όσοι φέρουν αυτήν την κατηγορία προσπαθούν να την αποσείσουν, επικαλούμενοι διάφορες δικαιολογίες. Πρόσφατα ανακαλύψαμε, από τα πρωθυπουργικά χείλη, πως η αυταπάτη είναι το φάρμακο της εξαπάτησης. «Δεν σας κοροϊδέψαμε. Εμείς πράγματι πιστεύαμε πως μπορούμε να εφαρμόσουμε τα όσα σας υποσχεθήκαμε, όμως ήταν λανθασμένη αυτή η εκτίμηση». Η αυτοκριτική είναι το Ευαγγέλιο της Αριστεράς. Νομίζουν πως μια εσωκομματική πρακτική ρουτίνας μπορούν να την καταστήσουν την κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τον εξαγνισμό των λαθών τους από την κοινωνία.
Γιατί η παραδοχή της αυταπάτης μεταφέρει ευθέως την συζήτηση από το ηθικό πεδίο που χαρακτηρίζει την εξαπάτηση, στο αμιγώς πολιτικό. «Έγινε δηλαδή κακή εκτίμηση της κατάστασης, υπερεκτιμήσαμε τις δυνάμεις μας, υποεκτιμήσαμε αυτές των αντιπάλων, απέτυχε η πολιτική των συμμαχιών, κλπ». Αυτά ειπώθηκαν και στην 11η και στην 12η Ολομέλεια του ΚΚΕ το 1945 και στην 6η Ολομέλεια το 1949 και στις 20 Απριλίου 1967, όταν η «Αυγή» διατράνωνε πως αποκλείεται να γίνει δικτατορία στην Ελλάδα. Ιστορική συνέχεια της λαθολογίας.
Στην σημερινή εποχή ο Α. Τσίπρας -και πρόσφατα και ο Τρ. Αλεξιάδης- προσδιορίζουν το μέγεθος της αυταπάτης τους στην πεποίθηση πως οι εταίροι μας θα χρηματοδοτούσαν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Στην λογική ερώτηση «και γιατί να το κάνουν αυτό;» η απάντηση που έδιναν τα στελέχη του κόμματος ήταν: « γιατί αλλάζουμε την Ευρώπη». Δηλαδή για μια ακόμα φορά στην Ιστορία, η Αριστερά διάβασε λανθασμένα τον συσχετισμό των δυνάμεων. Και λοιπόν; Ο Ελληνικός λαός μέσα στην μεγαθυμία του παρέβλεψε αυτά τα πολιτικά λάθη και τον Σεπτέμβριο 2015 της έδωσε ξανά την εκλογική νίκη.
Τι βλέπουμε από τότε; Άλλαξε ουσιαστικά η πολιτική της συγκυβέρνησης; Προχωρούν οι μεταρρυθμίσεις, οι αποκρατικοποιήσεις, οι αλλαγές στην Διοίκηση; Όλα καρκινοβατούν γιατί αντιστρατεύονται τις βασικές προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην αυταπάτη ή στην εξαπάτηση. Αυτά πλέον δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Έχουν ξεπερασθεί ή αφομοιωθεί. Όλες οι παρατηρούμενες δυσλειτουργίες αφορούν την καρδιά του προβλήματος. Δηλαδή, το είδος της οικονομίας που οραματίζεται ο σκληρός πυρήνας του κόμματος και γι΄ αυτό δεν υιοθέτησε ποτέ την πατρότητα του προγράμματος των εταίρων-δανειστών.
Συνεπώς όσοι ενθουσιάζονται από την ψήφιση μνημονιακών μέτρων από την συγκυβέρνηση, μένουν στην επιφάνεια των γεγονότων. Γιατί ποτέ αυτά τα μέτρα δεν θα υλοποιηθούν. Αυτά που διαδραματίζονται για το Ελληνικό, την ΔΕΣΦΑ, τον ΑΔΜΗΕ, αποτελούν τον αψευδέστερο μάρτυρα όλων των παραπάνω. Η κινητήρια δύναμη της οικονομίας βρίσκεται αποκλειστικά στην πολιτική βούληση των εκάστοτε κυβερνώντων. Αυτονόητα, κοινότοπα, αλλά δυστυχώς τα παραβλέπουμε.
Τι νόημα έχει για τις επενδύσεις, αν ο κ. Αλεξιάδης εξαπάτησε ή αυταπατήθηκε ; και πέραν των ιστορικών, ποιόν ενδιαφέρει μια ακόμα αυτοκριτική της Αριστεράς; Και σε πολιτικό επίπεδο, γιατί η αυταπάτη είναι ελαφρότερης μορφής κατηγορία από την εξαπάτηση; Στο κάτω-κάτω ο πολιτικός απατεώνας έχει την ικανότητα της προσαρμογής. Ο ανόητος πολιτικός είναι πολλαπλά επικίνδυνος. Τα έχουμε ζήσει.
Και τελικά γιατί να επιλέξουμε πολιτικούς που είτε εξαπάτησαν είτε αυταπατάθηκαν και να μην προτιμήσουμε αυτούς που με σωστή κρίση εξ αρχής βάδισαν τον μοναδικό δρόμο που υπήρχε;
