της Έφης Μπάσδρα
Ναι. Αλλιώς τα είχανε σχεδιάσει. Με πολλά ταρατατζούμ και φιέστες και χορούς, και πανηγύρια, -αυτά τα ξέρουν καλά-, και γιορτές στην Πνύκα. Στις 21 Αυγούστου ο Αλέξης Τσίπρας θα γιόρταζε την έξοδο από τα μνημόνια και το πέρασμα σε μία νέα εποχή για τη χώρα, στη μετά-μνημόνιο εποχή της δικής του Ελλάδας!
Μετά θα ανέβαινε στη ΔΕΘ όπου θα ξεδίπλωνε το σχέδιό του για τη επόμενη τετραετία, με τάξιμο και δόσιμο πολύ, και πιθανόν μέσα από ένα σκηνικό έντασης και αμφισβήτησης των συμφωνιών, -γιατί πρώτα βγαίνει η ψυχή και ύστερα το χούι λέει ο λαός μας-, θα προσπαθούσε να γυρίσει το κλίμα και να αντιστρέψει τις δημοσκοπήσεις.
Ξέρετε η οίηση στην πολιτική είναι το μεγαλύτερο σφάλμα. Sic transit Gloria mundi ψιθύριζαν στο αυτί των ηγεμόνων οι Λατίνοι για να μην ξεχνιούνται. Και μετά, αφού θα μίκραινε η διαφορά, με κάνα δυο ακόμη άσσους που θα έβγαζε από το μανίκι, ίσως κάποια «σκάνδαλα», ίσως ένα δημοψήφισμα, πίστευε ότι θα το γύριζε το σκηνικό.
Έλα μου ντε που όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια η τύχη σαρκάζει! Και ξημέρωσε η αποφράδα 24η Ιουλίου, και ενώ βρισκόταν στο εξωτερικό για μία ακόμη από εκείνες τις «επιτυχημένες» συναντήσεις, συνέβη η φονικότερη φωτιά τα τελευταία εκατό χρόνια τουλάχιστον. 88 θύματα και συνεχίζουμε το πένθιμο μέτρημα.
Και από εκεί άρχισε να ξηλώνεται το όνειρο... Ξεκίνησε με μια κακοστημένη ενημέρωση του πρωθυπουργού on camera, με αποδεδειγμένα δύο εκδοχές: ή γνώριζαν και εψεύδοντο on camera ή δεν γνώριζαν και οι πολίτες ήταν κυριολεκτικά στο έλεος της πυρκαγιάς. Αμφότερα επικίνδυνα και όπως αποδείχτηκε θανατερά!
Και από εκεί άρχισε και η τραγωδία. Τα λάθη στη διαχείριση της φωτιάς ήταν τόσο εμφανή που δεν άφηναν καμιά αμφιβολία για την ανεπάρκεια και την ανικανότητα της διοίκησης, του κεντρικού σχεδιασμού, της κυβέρνησης. Οι σπαρακτικές φωνές και οι εικόνες που ερχόταν από τις φωτιές, τα θύματα που πλήθαιναν δραματικά, το σκηνικό της κόλασης, έσειε συθέμελα το αφήγημα που τόσο έντεχνα είχε στηθεί: ασύμμετρη απειλή, εμπρησμοί, αυθαίρετα. Από παντού το ανάθεμα. Ακόμη και τα διεθνή μέσα, παρά τις δηλώσεις συμπάθειας προς τον ελληνικό λαό, επισήμαιναν την ανεπάρκεια με πηχαίους τίτλους.
Αλλά είπαμε, η οίηση στην πολιτική είναι το μεγαλύτερο σφάλμα. Θα ξεχάσουν.... που θα πάει; Μήπως δεν ξέχασαν στη Μάνδρα τους πνιγμένους; Ο Ελληνας ξεχνάει εύκολα... Θα το χειριστούμε επικοινωνιακά και θα περάσει...
Στη χυδαία συνέντευξη τύπου που ακολούθησε δεν ξεστομίζουν τη λέξη συγνώμη ούτε για μια φορά. Δεν βρίσκουν ούτε ένα λάθος στο σχεδιασμό, που σημαίνει ότι από δω και πέρα μάλλον θα πρέπει ανησυχούμε σφόδρα για την ασφάλεια και την προστασία που μας παρέχει το κράτος μας.
Στο πανικό των στιγμών ανακοινώνονται γενναία μέτρα ανακούφισης των πληγέντων και διορισμοί στο δημόσιο... Η τραγωδία όμως είναι πολύ μεγάλη για τα «αντισταθμιστικά», τις θρασύτατες συνεντεύξεις και τις συγνώμες που δεν ακούστηκαν. Το ανάθεμα γίνεται τσουνάμι και τελικά ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάζεται να αναλάβει την πολιτική ευθύνη όπως όμως την εννοεί αυτός: στα λόγια...
Η τραγωδία των φονικών πυρκαγιών στην Αττική δεν φαίνεται να έχει σύντομο τέλος. Οι δεκάδες αγνοούμενοι, τα αθώα μάτια των μικρών κοριτσιών στις οθόνες των τηλεοράσεων στοιχειώνουν και θα τους και μας στοιχειώνουν για πολύ. Το αφήγημα της εξόδου από τα μνημόνια και οι φιέστες που είχαν σχεδιαστεί έγιναν στάχτη και αποκαΐδια... Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση σοκ και προσπαθεί να συνέλθει.
Κοντά τέσσερα χρόνια στην εξουσία, πέρα από όλα τ' άλλα, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα απέτυχε τραγικά στο πιο σημαντικό χαρακτηριστικό μιας σύγχρονης δημοκρατικής κοινωνίας: την ασφάλεια και προστασία του πολίτη. Είναι πλέον πολύ αργά, ο χρόνος σώζεται και οι εικόνες πολύ τραγικές για να σβήσουν...
Καθώς λοιπόν κλείνει σιγά-σιγά και βασανιστικά για τον ίδιο ο κύκλος του Αλέξη Τσίπρα στην πολιτική ζωή του τόπου μας, και ο επίγονος έχει ήδη λάβει θέση μάχης, είμαι σίγουρη ότι τις αυγουστιάτικες βραδιές στο Σούνιο καθώς θα ατενίζει το άπειρο θα αναρωτιέται: «τι να πήγε τόσο μα τόσο λάθος; Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει...»
