Ο κρατικοδίαιτος καπιταλισμός δεν είναι κάτι που φύτρωσε ως ζιζάνιο στον πανέμορφο κήπο μας. Ο τρόπος με τον οποίο μοιράστηκε η αμερικανική βοήθεια αμέσως μετά τον Εμφύλιο ήταν η σπορά του διαβόλου. Την σκυτάλη πήρε στην συνέχεια ο Ανδρέας με τα νέα τζάκια. Το ζητούμενο σήμερα είναι μια νέα επιχειρηματικότητα...
Κι αυτή η νέα επιχειρηματική τάξη υπάρχει. Είναι μικρές και μεσαίες ελληνικές επιχειρήσεις που έχουν καταφέρει να επιβιώσουν στον θάλαμο αερίων που λέγεται ελληνική αγορά. Από την μία είχαν να αντιμετωπίσουν ένα εχθρικό κράτος που έγινε περισσότερο επιθετικό τις συνθήκες πρωτοφανούς κρίσης των τελευταίων επτά ετών! Κι από την άλλη τα ολιγοπώλια των εθνικών πρωταθλητών, τα οποία στην προσπάθεια τους να εξασφαλίσουν τα προνόμιά τους νόθευαν τις συνθήκες του ελεύθερου ανταγωνισμού.
Το γεγονός ότι οι εταιρείες αυτές είναι ακόμη όρθιες και μάλιστα πολλές από αυτές διαπρέπουν σε αγορές του εξωτερικού, είναι ένα δείγμα ζωής σε έναν πλανήτη που πολλοί τον θεωρούν νεκρό. Το ζητούμενο είναι να υπάρξουν εκείνες οι συνθήκες που θα επιτρέψουν σε αυτές τις εταιρείες να αναπτυχθούν δίχως άλλα εμπόδια και να γίνουν ένας από τους ισχυρούς πυλώνες της ανάπτυξης.
Η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να ανακαλύψει την Ελλάδα της δημιουργίας, την Ελλάδα της εργασίας. Υπάρχει κι αυτή η πλευρά της ζωής κι όχι μόνο οι «επώνυμοι Έλληνες» που έχουν επιλέξει την Ελλάδα μόνο για τις διακοπές τους. Επιχειρηματικότητα δεν είναι οι Καναλάρχες ή οι ιδιοκτήτες των ποδοσφαιρικών ομάδων. Επιχειρηματικότητα είναι εταιρείες που ανακαλύπτουν την καινοτομία, που αγωνίζονται καθημερινά για το καλύτερο και δίδουν εργασία σε χιλιάδες συμπατριώτες μας.
Η σύγκρουση με τον κρατικοδίαιτο καπιταλισμό δεν θα είναι μία εύκολη υπόθεση, επειδή είναι βαθιά ριζωμένος στην ελληνική πραγματικότητα. «Με το γκουβέρνο» έλεγε ο Μποδοσάκης κι αυτό είναι το σύνθημα της ελληνικής «μεγαλοαστικής» τάξης μέχρι τις ημέρες μας. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η ηγεσία του ΣΕΒ έστρωσε στον Αλέξη Τσίπρα το κόκκινο χαλί δίχως να εξασφαλίσει το παραμικρό. Το ίδιο ακριβώς είχαν κάνει και με τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ίδιο θα κάνουν στο μέλλον με κάθε πρωθυπουργό. Έτσι έχουν μάθει.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τους έχει στείλει ένα μήνυμα: Ότι θα πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και να κάνουν επενδύσεις. Αυτό και μόνο από την πλευρά τους μπορεί να θεωρηθεί αιτία πολέμου! Κι αυτό διότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν μάθει μέχρι σήμερα να βάζουν λεφτά σε δουλειές, αλλά μόνο να παίρνουν. Τα λεφτά τα βάζει ο Έλληνας φορολογούμενος, αφού μιλάμε για κρατικά συμβόλαια.
Ωστόσο, αυτός είναι ο γόρδιος δεσμός που θα πρέπει να κόψουμε, αν και εφόσον επιθυμούμε να μπούμε στον δρόμο της ανάπτυξης. Μιας βιώσιμης ανάπτυξης που να αφορά όλους του Έλληνες και όχι μόνο το νυφοπάζαρο της Μυκόνου. Ο δρόμος για να γίνει η Ελλάδα μία κανονική χώρα περνάει μέσα από την ρήξη με το κρατικοδίαιτο κεφάλαιο και μέσα από την θέσπιση κανόνων που να ισχύουν για όλους. Είναι ο μόνος τρόπος για να μπει ένα τέλος στην Ελλάδα των φυλάρχων και των βαρόνων και σε ένα πολιτικό σύστημα που αναπαράγει αυτά ακριβώς τα πρότυπα.
Θανάσης Μαυρίδης
