Του Κώστα Γιαννακίδη*
Το ελληνικό Δημόσιο υποστηρίζει ότι είναι λόγοι εθνικού συμφέροντος που επιβάλλουν την ακύρωση της απόφασης για τη χορήγηση ασύλου στον Τούρκο αξιωματικό. Kαι το διοικητικό Πρωτοδικείο δέχθηκε τελικά ότι η χορήγηση ασύλου θα επηρεάσει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και θα καταστεί επιζήμια για το εθνικό συμφέρον.
Ακούγεται λογικό και κατεβαίνει εύκολα, μαζί με το τσίπουρο, στα καφενεία της περιφέρειας. Ο μέσος πολίτης θα σκεφτεί ότι δεν αξίζει η ζωή ή, τέλος πάντων, η ελευθερία ενός Τούρκου αξιωματικού ώστε να υπονομευτεί το εθνικό συμφέρον της πατρίδας μας. Αν μη τι άλλο, υπό διαφορετικές συνθήκες, ο ίδιος άνθρωπος θα πατούσε το πόδι του στην Ελλάδα ως εχθρός, όπως ορίζει και ο όρκος του. Ζωές Ελλήνων θα έπαιρνε, υπηρετώντας το εθνικό συμφέρον της πατρίδας του. Για ποιο λόγο να μην κοιτάξουμε κι εμείς το δικό μας;
Οι πιο βρόμικες δουλειές του κόσμου γίνονται με την επίκληση του εθνικού συμφέροντος, ενίοτε και της θρησκευτικής πίστης. Μην πάτε μακριά, μείνετε εδώ, στα δικά μας, απλώς γυρίστε μερικές δεκαετίες πίσω και θυμηθείτε πόσοι ξόδεψαν νιάτα, ζωές ολόκληρες στα ξερονήσια επειδή κάποιος με πηλήκιο και σφραγίδα στο χέρι επικαλέστηκε το εθνικό συμφέρον. Διότι το εθνικό συμφέρον, πέρα από όλα τα άλλα, μπορεί να γίνει και ο βρόχος που θα καταπνίξει πολιτικές και συνταγματικές ελευθερίες για καλό σκοπό.
Δεν ξέρω αν το εθνικό συμφέρον υπηρετείται με ταπεινές υποκλίσεις μπροστά στον σουλτάνο. Δεν αποκλείεται να υπηρετείται και έτσι. Είμαι όμως σίγουρος ότι υπηρετείται πρωτίστως όταν στη χώρα υπάρχει κράτος δικαίου, όταν η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της νομιμότητας είναι προτεραιότητα και μέτρο στη λειτουργία μίας ευνομούμενης Πολιτείας. Μπορεί να σας φαίνεται περίεργο, αλλά εγώ και εσείς έχουμε κοινά συμφέροντα με τον Τούρκο αξιωματικό. Ισως μάλιστα να έχουμε και μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την εξέλιξη αυτής της υπόθεσης. Δικό μας είναι αυτό το κράτος. Εμείς είμαστε η Ελλάδα, όχι η κυβέρνησή της.
*Από τη στήλη «Βόρεια Κορέα» που δημοσιεύεται στον Φιλελεύθερο της Τρίτης 9 Ιανουαρίου 2018.
