Tης Μαρίας Dawkinson
Έχεις ακόμα δουλειά. Δουλεία είναι πλέον, αλλά πάει στο διάολο. Κερδίζεις 800 ευρώ για τη ζωή που χάνεις στα 16ωρα που θυσιάζεις σε ένα περιβάλλον, όπου ο φόβος για μια επικείμενη απόλυση κάνει κουμάντο και εσύ έχεις παραδώσει γην και ύδωρ σου για ένα πιάτο φαί. Γιατί είναι οι μέρες τέτοιες και έτσι κάνουν όλοι πια.
Μαζί κι εσύ, σε μια σιωπηρή συναίνεση στοιχειώδους επιβίωσης. Το αφεντικό σου αλυχτά και βγάζει όλα τα απωθημένα του πάνω σου, απλά γιατί μπορεί. Βρίζει και αχνίζει. Εσύ, μούγκα στη στρούγκα, με το μάτι στις αγγελίες, μπας και βρεις έξοδο από τη μια κόλαση σε μια πιθανή άλλη, καλύτερη. Βρίσκεις μετά από πολλά μια αγγελία για δουλειά που ανταποκρίνεται στο βιογραφικό σου και κλείνεις ραντεβού. Είναι μεγάλος, διεθνής οργανισμός, με φήμη και εύχεσαι να σε δεχτούν για συνέντευξη. Λες, δεν μπορεί, άλλα ήθη θα έχουν εκεί.
Πας σε πρώτη φάση και περνάς ως υποψήφιος, από την πρώτη επαφή. Δείχνουν ότι σε θέλουν για επόμενα ραντεβού. Είναι λέμε μεγάλο fund και κάνει σοβαρό ξεσκαρτάρισμα στις αιτήσεις. Σου δίνουν μια άσκηση υποψηφίου και την κάνεις. Περνάς και στα επόμενα στάδια. Άλλη συνέντευξη. Σοβαρά πράγματα. Πας. Όλα δείχνουν ότι είσαι ένας από τους λίγους επιλεγμένους. Και έρχεται η ώρα που θα συναντήσεις τον μεγάλο αρχηγό. Δεν πιστεύεις στην τύχη σου. Πας στο ραντεβού και περιμένεις. Μια ώρα μετά την προκαθορισμένη, εμφανίζεται η αρχιιέρεια επικεφαλής, περιστοιχιζόμενη από την αυλή της.
Αν και στημένος, εσύ είσαι έτοιμος να αποδείξεις τι αξίζεις. Αρχίζει η συνέντευξη. Σε βάζει κάτω η εξουσιάστρια και σε κάνει κουρέλι, σε ξεφτιλίζει. Είσαι ο καλύτερος υποψήφιος, αλλά δεν είσαι αρκούντως καλός, όπως λέει. Σε υποβιβάζει μπροστά στους άλλους, που το διασκεδάζουν. Αναρωτιέσαι γιατί συμβαίνει όλο αυτό και γιατί σε φώναξε εκεί. Τα χάνεις με το ύφος και το σκηνικό υποτίμησης, άνευ λόγου και αιτίας. Λες τελικά ευχαριστώ και βγαίνεις έξω για να πάρεις ανάσα, να καταλάβεις τι έχει συμβεί. Τι έκανες λάθος. Η ευγένειά σου λειτούργησε εναντίον σου, μάλλον.
Επιστρέφεις στην εργασιακή κόλαση που ξέρεις, τρέχοντας μακριά από εκείνη που θέλεις να αποφύγεις. Είναι ο ιδιωτικός τομέας που σε έχει εξ΄ολοκλήρου σε ομηρία. Είναι οι θέσεις λίγες και όσοι τις προσφέρουν έχουν την απόλυτη εξουσία πάνω σου, για να βγάλουν όλα τους τα απωθημένα, μάλλον. Οι φίλοι σου που έχουν φύγει σε άλλες χώρες γλύτωσαν και ανθίζουν. Σε ένα περιβάλλον κανιβαλικό δεν μπορείς να περιμένεις θαύματα. Για το δημόσιο είναι πολύ αργά. Δεν είσαι στο σύστημα. Μάλλον θα πρέπει αν προσαρμοστείς στο περιβάλλον της ύφεσης που σε κακομεταχειρίζεται για τους δικούς του λόγους. Πάλι καλά που πληρώνεσαι θα σου πουν κάποιοι. Πολλοί δουλεύουν τζάμπα, με την ελπίδα ότι κάποτε θα ανταμειφθούν. Δόξα τω Θεώ για τα 800 ευρώ, και μη ερεύνα.
Σημειωτέον: σε μια κοινωνία όπου ο κανιβαλισμός έχει γίνει τρόπος ζωής, είναι αμφίβολο ότι θα επιβιώσεις, αν δεν έχεις ήδη γίνει ζόμπι.
