Είπε ο Καμπουράκης κάτι για τον χαρακτήρα του Μαραντόνα; Λυντσάρισμά του στα social media. Έγραψε ο Τσιτσιπάς ότι η Ελλάδα πρέπει να φτιάξει ένα Harrods; Κόλαση στο Face book. Προσπάθησε ο πατέρας του Τσιτσιπά να υπερασπιστεί τον γιό του; Χιονοστιβάδα στο twitter. Διαπόμπευση, λυντσάρισμα, ισοπέδωση, επανάσταση, ξεχέσιμο και άλλα τρομακτικά και δραματικά. Και πάμε πάλι από την αρχή με το μαγκανοπήγαδο του διαδικτύου.
Έγραψε κάπου η Μαρία η Πενταγιώτισσα ότι της αρέσουν τα μούσμουλα; Έπεσε το Facebook από τις αντιδράσεις των αντιμουσμουλικών. Έγραψε ότι δεν την αρέσουν τα μούσμουλα; Κόλαση στο twitter από τους φιλομουσμουλικούς. Αγόρασε καινούριο αμάξι ο Φουρτουνοβροντάκης; Χαμός στο twitter. Δεν αγόρασε αμάξι και κυκλοφορεί με το παλιό του; Κόλαση στο Facebook. Πήγε η Κουτσή Μαρία στον μπακάλη; Φαρμάκι εναντίον της τα social. Δεν πήγε στον μπακάλη κι έφαγε απ’ αυτά που είχε στα ντουλάπια της κουζίνας της; Δηλητήριο τα social.
Συμπαθάτε με αναγνώστες μου, αλλά όσο σύγχρονος και μοντέρνος και global κι αν θέλω να είμαι, αυτή την ψυχοπάθεια είναι αδύνατο να την αντέξω. Πρόκειται για μαζική, ανεξέλεγκτη και αθεράπευτη κοινωνική αρρώστια, στην οποία κατά την ταπεινή μου γνώμη μία μόνο αποτελεσματική αντίδραση υπάρχει. Να μην διαβάζεις καθόλου ta social media. Κι όταν λέω καθόλου, εννοώ καθόλου. Όχι μια ματιά ή μια υποψία ή μια τζούρα ή μια στιγμούλα . Ποτέ και καθόλου. Για κανέναν λόγο και με καμιά δικαιολογία. Να τους συμπεριφέρεσαι σα να μην υπάρχουν.
Θα μου πείτε πως όποιος το κάνει αυτό είναι άνθρωπος του 20ου ή του 19ου αιώνα, πάντως όχι του 21ου. Ειδικά αν κάνει κάποια δουλειά που έχει σχέση με την δημόσια σφαίρα, καλή ώρα σαν εμένα που είμαι δημοσιογράφος, τέτοια μηδενική αντιμετώπιση των social media είναι αδιανόητη. Έτσι νόμιζα κι εγώ, σας το εξομολογούμαι, αλλά κάποιο ένστικτο αυτοσυντήρησης με προέτρεπε κάθε φορά να αναβάλω για λίγο την συμμετοχή μου σ’ αυτά, παρά το αίσθημα απομόνωσης που με καταλάμβανε από τις κοινωνικές -νόμιζα- διεργασίες.
Και τελικά, διαπίστωνα ότι κάθε φορά έβγαινα περισσότερο κερδισμένος απ’ όσο ζημιωμένος. Μπορεί να έχανα κάτι σε αμεσότητα και ταχύτητα πληροφόρησης, πλην τελικά αυτό που συνέβαινε στο fb και στο twitter δεν ήταν πληροφόρηση, εκτός από σπανιότατες φορές. Ήταν ξεκατίνιασμα και εξωτερίκευση απωθημένων. Διατηρούσα την ψυχική μου ηρεμία και την αίσθηση του μέτρου, όταν στον φαντασιακό κόσμο του διαδικτύου υπήρχε τυφώνας τεραστίων διαστάσεων. Αρκούσε να αναγνωρίσω την ύπαρξη του για να με πάρει και να με σηκώσει.
Να σας πω και κάτι τελευταίο; Ούτε την καριέρα μου έβλαψε αυτή η αποχή, ούτε κάποια ζημιά μου έκανε. Και τηλεόραση κάνω και ραδιόφωνο και σε σάιτς γράφω και μια χαρά στην επικαιρότητα είμαι. Οπότε, αν θέλετε να ου πείτε κάτι και να το μάθω, αφήστε τα social. Δεν τα διαβάσω ποτέ και αποφεύγω συστηματικά να μαθαίνω τι γράφεται για μένα εκεί μέσα. Στείλτε μου ένα mail ή πάρτε με τηλέφωνο. Παλιομοδίτικο μεν, υγιές δε.
