Του Άγη Βερούτη
Προχθές το βράδυ είχα μια συνάντηση με παλιό φίλο από τα χρόνια της Νέας Υόρκης, ο οποίος μου περιέγραφε με γλαφυρό τρόπο πόσο μεγάλη προσπάθεια καταβάλλει η κυβέρνηση και η διοίκηση στις ΗΠΑ για να ξεκινήσουν μικρές επιχειρήσεις, ενώ απ' όσο αντιλαμβάνεται στην Ελλάδα το κράτος κάνει τα πάντα για να αποτρέψει κάποιον από το να ξεκινήσει επιχειρηματική δραστηριότητα (την λεγόμενη επιχειρηματικότητα “ανάγκης” και όχι τις απαστράπτουσες startups) και κάνει ακόμα πιο δύσκολη την διακοπή της δραστηριότητας αυτής, βάζοντας ακόμα μεγαλύτερα εμπόδια για να κλείσεις μια επιχείρηση που δεν πέτυχε από όσα βάζει στο να ανοίξεις μια μικρή επιχειρηματική δραστηριότητα για να αυξήσεις λίγο το βιοτικό σου επίπεδο.
Τελικά όλα καταλήγουν στην σημασία της οικονομικής ελευθερίας στην δημιουργία πλούτου, και στο γεγονός ότι όταν έχεις απέναντί σου την εκάστοτε κυβέρνηση και την κρατική διοίκηση, τότε οποιαδήποτε προσπάθεια για την δημιουργία πλούτου θα πέφτει στο κενό, αν και συχνά καταλήγει κάποιος να βρεθεί σε χειρότερη κατάσταση από αυτή που ξεκίνησε.
Όταν του ανέφερα την αύξηση του κατώτατου μισθού γέλασε. Μου είπε χωρίς περιστροφές ότι σε μια απ' τις ανταγωνιστικότερες οικονομίες παγκοσμίως, στην ελβετική, ο κατώτατος μισθός είναι μεγαλύτερος από ένα μισθό μεσαίου και πάνω στελέχους εταιρίας στην Ελλάδα. Ο κατώτατος μισθός είναι αδιάφορος σε μια εταιρεία που μπορεί να δημιουργεί πλούτο χωρίς παράλογα εμπόδια, ενώ είναι πολύ σημαντικός για μια εταιρία που πρέπει να πλεύσει ανάμεσα στις Συμπληγάδες της γραφειοκρατίας, την Σκύλα της διαφθοράς και τη Χάρυβδη της υπερφορολόγησης.
Ναι, είναι καλό που ο κατώτατος μισθός θα ανεβεί κατά 11%, από τα €586 στα €650 αλλά το πιθανότερο είναι ότι μεγάλο μέρος αυτής της αύξησης θα τροφοδοτήσει την μείωση του αφορολόγητου και τα φορολογικά έσοδα του κράτους Λεβιάθαν, εκτός απροόπτου.
Οι μισθωτοί των €586 δηλαδή θα δουν μια μικρή αύξηση της τάξης του δεκαπεντάευρου που καλύπτει τους καφέδες περίπου μιας βδομάδας, ενώ το κράτος θα δει σημαντική αύξηση στα έσοδα του με την μείωση του αφορολόγητου των χαμηλόμισθων.
Θα μου πείτε θα φέρει αυτό ανάπτυξη στη Ναμίμπια της Μεσογείου;
Φυσικά και όχι, αν όπως λέγει το ΔΝΤ δεν υπάρξει μια ανάλογη ή και μεγαλύτερη μείωση της μη-μισθολογικής δαπάνης του κάθε εργοδότη, για να γίνει ανταγωνιστικότερος. Δώρο στο κράτος κάνει ο Τσίπρας ουσιαστικά με αυτή την αύξηση, και ας παριστάνει ότι κάνει φιλολαϊκή πολιτική.
Φιλοκαρανικική πολιτική κάνει, με σκοπό την αποφυγή της συζήτησης για την μακροχρόνια επιζήμια για τη χώρα Συμφωνία των Πρεσπών που άνοιξε το κουτί της Πανδώρας.
Αφού πάρει το κράτος αυτά που προκύπτουν από την μείωση του αφορολόγητου, θα μένουν είναι 5-6 καφέδες το μήνα στο βασικό μισθό, και μάλιστα με αυξημένο το φόρο στον καφέ κατά €1 εδώ και ένα χρόνο.
Αλέξης κερνάει, Αλέξης πίνει...
Οι υπόλοιποι, σανό.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο στις 30 Ιανουαρίου 2019.
