Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Είναι κάποιες φορές που με τον Γιάνη, ταυτιζόμαστε απόλυτα. Θυμάμαι ότι αυτό συνέβαινε και παλιότερα, πριν οδηγηθεί στην «δημιουργική αυτοχειρία» της πολιτικής και περάσει στο πάνθεον της «ψυχαγωγίας».
Ερωτηθείς λοιπόν ο Γιάνης, για το αν θα ξαναβγεί στους δρόμους με τους πρώην συντρόφους του στον ΣΥΡΙΖΑ, απάντησε με θριαμβικό στόμφο: «ποιοι θα βγουν στους δρόμους. Τι θα ζητάνε ακριβώς; Φέρτε πίσω το ΕΚΑΣ που έδωσαν οι ίδιοι; Φέρτε πίσω τα αεροδρόμια και τα λιμάνια που έδωσαν οι ίδιοι;» και συνέχισε λέγοντας «ποιος θα τους ακολουθήσει στους δρόμους. Αν βγουν, θα είναι 5-10 άνθρωποι που μπορεί να είναι και λίγο γραφικοί. Είχαμε μία τετραετία που οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ πέρασαν το πιο σκληρό μνημόνιο με έναν τρόπο που ο Σόιμπλε τους έδωσε τα εύσημα και κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να το περάσει με τόσο αναίμακτο τρόπο. Αυτοί οι άνθρωποι να βγουν στους δρόμους και να ντυθούν αντίσταση, ίσως να είναι γραφικό και να το κρατήσουν για τις απόκριες»...
Δεν είναι υπέροχος ο Γιάνης; Λέει ακριβώς αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ. Και όχι μόνο. Αποκαλύπτει τι κρύβεται στην συνείδηση του Αλέξη Τσίπρα, όταν σβήνουν τα φώτα της υποκρισίας και μένει μόνος του στο σκοτάδι.
Τι κάνει ο Βαρουφάκης; Χτυπάει εκεί που απέτυχε ο Αλέξης Τσίπρας. Στην φαντασίωση και στην παράνοια. Στο χώρο του ανέφικτου που δοκίμασε η προηγούμενη κυβέρνηση και έφαγε τα μούτρα της, για να δώσει χώρο στον σημερινό επικεφαλής του «ΜέΡΑ 25» να πανηγυρίζει ως φάντασμα στο σκοτεινό δωμάτιο του Αλέξη.
Περιγράφει, ως θεωρητικός της οικονομίας, μια οπτική του καπιταλιστικού συστήματος, όπως βολεύει τον ίδιο και τη ρητορική του. Δεν κάνει σχεδόν ποτέ, οικονομικές προσεγγίσεις στις διαπιστώσεις, αλλά περισσότερο αναπτύσσει πολιτικές τακτικές. Με λίγα λόγια, «παραβιάζει» ανοιχτές πόρτες, όταν μας «αποκαλύπτει» το ρόλο των τραπεζών ή την γραφειοκρατική πολιτική της ευρωζώνης. Συνεπώς, ταυτίζεται με το βλέμμα του μέσου πολίτη που δεν είναι σε θέση να κατανοήσει παρά μόνο τις «ληστρικές» διαθέσεις της ΕΚΤ και των «αιμοβόρων» hedge funds. Κι απ'' ό,τι φαίνεται του είναι αρκετό.
Αν λοιπόν ο καπιταλισμός είναι άρρωστος, οι θεωρητικοί της οικονομίας δεν είναι σε θέση να τον γιατρέψουν. Κι αυτό γιατί οι ακριβοπληρωμένες συμβουλές τους, το μόνο που κάνουν είναι να συντηρούν την οποιαδήποτε φωνή αγανάκτησης ελλοχεύει στην «μιντιακή» συνείδηση της κοινής γνώμης. Με λίγα λόγια, αλιεύουν έντεχνα την διαμορφούμενη άποψη που υφέρπει ως κοινά αποδεκτή αντίληψη και την ενισχύουν ακόμα περισσότερο.
Γιατί όλες αυτές, οι πολιτικές, επαναλαμβάνω, και όχι οικονομικές προτροπές του Βαρουφάκη, προϋποθέτουν μια κρατική οντότητα με δομές και ευελιξία στις αποφάσεις. Προϋποθέτουν επίσης, μια ενωμένη οικονομική στρατηγική που αποβλέπει στην ισχυρή αντιμετώπιση των εξωτερικών κινδύνων. Να γιατί, πιστεύω ότι μας δούλευαν οι ξένοι και ντόπιοι θεωρητικοί οικονομολόγοι. Επειδή, ενώ προέτρεπαν για πολιτική στάση, έκαναν πως δεν έβλεπαν την ανεπάρκεια της οικονομίας και όλες τις κατεστραμμένες υποδομές που θα μπορούσαν να την αναπτύξουν. Επιτηδευμένα επίσης αγνοούσαν τις ανύπαρκτες διαθέσεις για διάσωση της κοινωνίας, αν ετίθετο το ζήτημα της συλλογικής ευδοκίμησης και όχι της ατομικής.
Ο Αλέξης δεν θα γλιτώσει εύκολα από το Γιάνη. Είναι ο παλιός φίλος που δεν μεγάλωσε ποτέ. Σε αντίθεση με τον πρώην πρωθυπουργό που γέρασε πριν την ώρα του, αλλοτριωμένος από την προσαρμογή του στην πραγματικότητα.
